Κώστας Βασιλάκος »
«Αρνούμαι» Κώστας Βασιλάκος
Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές μετέθεσαν τις ελπίδες μας στο παρελθόν και μετέφεραν το παρόν μας στο μέλλον. Μετέτρεψαν το σήμερα σε κενοτάφιο ψυχών. Παραιτούμαι από την αρχειοθέτηση των ονείρων. Αρνούμαι να υιοθετώ υποσχέσεις που
Read More »
«Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι», Κώστας Βασιλάκος
Η ανθρωπότητα δια μέσου των αιώνων και μέχρι σήμερα παραμένει έρμαιο στις ορέξεις των ισχυρών. Στις διαθέσεις αυτών που εκμεταλλεύονται τον πλούτο με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Αυτοί που κάθε φορά ντύνουν με δημοκρατικό
Read More »
«Προσόψεις μοναξιάς», Κώστας Βασιλάκος
Καίει το καλντερίμι τα ξυπόλυτα βήματα που ανασαίνουν βαριά τις εικόνες. Η φουφού του καστανά παγωμένη εκεί στη διασταύρωση των ονείρων. Και το καροτσάκι της ανακύκλωσης σέρνει την πραμάτεια και την ανημπόρια του. Οι
Read More »
«Μάνα», Κώστας Βασιλάκος
Έστεκε στο παράθυρο ακίνητη. Τα λιωμένα μάτια καρφωμένα στο αγνάντι. Του νου τ’ αυλάκια παγωμένα στο ερημωμένο παρελθόν. Οι εποχές περνούν εμπρός της, λύπες και χαρές, αδιάφορες αντιγραφές του στοιχειωμένου χρόνου. Τώρα, που ούτε
Read More »
«Προσκλητήριο Απόντων», Κώστας Βασιλάκος
Αυτές οι σκιές που σέρνονται αθόρυβα στις νύχτες μου δε με τρομάζουν. Ακροβολίζονται σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες, σκονισμένα ημερολόγια, κιτρινισμένες σελίδες. Τις καλώ μια – μια με ονόματα που φτερουγάνε στη γραμμή αναφοράς. Ο ύπνος
Read More »
«Θεράπων ιατρός», Κώστας Βασιλάκος
Τους τελευταίους μήνες, τα έντονα φτερουγίσματα της καρδιάς κι ο κόμπος στο στομάχι έσπειραν φόβο στις μελαγχολικές μέρες που αθόρυβα σπρώχνουν τη ζωή σου στον γκρεμό. Τώρα, στο ιατρείο, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο
Read More »
«Ο ανθρώπινος πόνος», Κώστας Βασιλάκος
Αρκετές φορές χρειάστηκε να επισκεφθώ Νοσοκομεία του λεκανοπεδίου Αττικής, σαν ασθενής, συνοδός αγαπημένων προσώπων, επισκέπτης. Κάθε φορά που περνάω την κεντρική είσοδο αισθάνομαι ν’ αφήνω πίσω μου μια ψεύτικη ευδαιμονία και να φοράω στο
Read More »
«Θυμάσαι;» Κώστας Βασιλάκος
Όταν δάκρυζες από αγάπη, ξεδιψούσανε τα νυχτολούλουδα, κι εγώ πάγωνα το χρόνο στις εκλείψεις. Θυμάσαι; Όταν μάζευα νότες ξεχασμένες, γκρεμίστηκε τ’ όνειρο, κι εμείς το χτίσαμε απ’ την αρχή με μια αγκαλιά και δυο
Read More »
«Tο απλωμένο χέρι» Κώστας Βασιλάκος
Για ώρα πολύ, μπορεί και μέρες, το χέρι απλωμένο έκλαιγε βουβά, ελπίζοντας στο έλεος. Κόσμος πήγε κι ήρθε. Το χέρι κουρασμένο σύρθηκε στην άσφαλτο. Δε γονάτισαν οι καρδιές να το σηκώσουν. Μείναμε θεατές, με
Read More »
