Τραβάει πολύ τούτος ο χειμώνας.
Ξυλιάσανε τα χέρια μας να στήνουν ξόβεργες στα όνειρα,
κοκάλωσε το βλέμμα απ’ το καρτέρι.
Τα κούτσουρα της προσμονής τα κάψαμε,
μόνο οι χτύποι της καρδιάς έμειναν για προσάναμμα,
μαζί θα ζεσταθούμε.
Κράτα με σφιχτά και δες!
Όσο υπάρχουνε λουλούδια που σηκώνουν το κεφάλι στον χιονιά
κι όσο ακούγονται τραγούδια πάνω στα γυμνά κλαδιά,
όσο μια αχτίδα δραπετεύει απ’ το σκοτάδι το πυκνό
κι αρχίζει ν’ αχνοφαίνεται η μέρα,
υπάρχει μάτια μου ελπίδα.
Κι εσύ μου στέκεις άπραγος
πάνω στον άνυδρο τον βράχο, τον ξερό
και μοιρολόι στήνεις
για τα χαμένα άνθη σου, τα άηχα τραγούδια
και το σκοτάδι το βαθύ
που στάθηκε εμπόδιο στην απαρχή της μέρας σου.
Μάθε λοιπόν πως,
με μια ελπίδα κι έναν αγώνα,
μ’ ένα τραγούδι και μια ψυχή,
έτσι αξίζει τη μέρα σου ν’ αντικρίζεις
και με κόκκινο χρώμα να βάφεις
την κάθε σου ανατολή.
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/christina.soulele.9
