Παράνομη την ονόμαζαν έτσι και αλλιώς. Καιρό τώρα ακροβατούσε μεταξύ του νόμιμου, του σωστού και του λάθους ,χωρίς να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ τους. Και οι δύο, έννοιες φτιαγμένες από το ανθρώπινο είδος ήταν…
Και εκείνη, στριμώχνεται κάθε απόγευμα στη γνωστή γωνία και απλώνει την πραμάτεια της πάνω στο λευκό σεντόνι περιμένοντας τον πελάτη που θα καταλάβει τη διαφορά μεταξύ των δικών της εμπορευμάτων και αυτών που φιγουράρουν στις βιτρίνες της Πατησίων, λίγο πιο κάτω δηλαδή.
Ήταν διαφορετικά τα δικά της παπούτσια. Μπορούσαν να καλύψουν κάθε γούστο. Γόβες κάθε είδους, όλων σχεδόν των χρωμάτων υπήρχαν απλωμένες στο λευκό της σεντόνι αρχικά. Κόκκινες, λευκές, μπλε, απαλό ροζ, κίτρινες.
Τόσο διαφορετικές, όσο και οι γυναίκες που τις φορούσαν κάποια χρόνια πριν, συνοδεύοντας με αυτές κάθε ξεχωριστή περίσταση της ζωής τους.
Διατηρούνταν σε άριστη κατάσταση αφού δεν φορέθηκαν πολύ, παρά μόνο σε αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις και μετά τοποθετούνταν με ευλάβεια στο κουτί τους. Είναι σχετικά δύσκολο να φορέσεις ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες και να πας το πρωί στη δουλειά σου για παράδειγμα. Μπορείς όμως να τις φορέσεις με ευκολία στην απογευματινή ή βραδινή σου έξοδο, άσχετα αν και αυτή έπαψε να υπάρχει με το πέρασμα του χρόνου.
Ίσως αυτό να σκέφτονταν και οι γυναίκες που τις αγόραζαν κατά καιρούς, ίσως πάλι να θεωρούσαν πως έκαναν την καλύτερη αγορά και πως κάποια στιγμή θα έβρισκαν την ευκαιρία να τις φορέσουν.
Το πως βρέθηκαν στα χέρια της, είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία άνευ σημασίας για την ώρα. Τώρα σημασία είχε να πουλήσει ένα ζευγάρι ακόμα το συντομότερο και να επιστρέψει στο διαμέρισμα της με ένα μπουκάλι γάλα, ένα κιλό ψωμί και κανένα ζυμαρικό ή όσπριο για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Αν κατάφερνε να πουλήσει και κανένα ακόμα, θα ήταν ευχής έργο αφού το γεγονός αυτό θα της επέτρεπε να αργήσει να στηθεί ξανά στη γνωστή γωνία.
Σκούπισε το πρόσωπο της με την παλάμη της και περίμενε, είχε μάθει να κάνει υπομονή. Υπήρξαν φορές που δεν κατάφερε να πουλήσει απολύτως τίποτα και επέστρεφε στο σπίτι της με άδεια χέρια. Δεν το έβαζε κάτω όμως, πήγαινε ξανά και ξανά μέχρι να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Δεν είχε την πολυτέλεια να λυγίσει η Οξάνα, έτσι είχε μάθει από όταν ακόμα έμενε στην Ουκρανία. Η οικογένεια της, από πάντα φτωχή ήταν και εκείνη ήλπιζε πως την περίμενε καλύτερη μοίρα από τους γονείς της. Έπεσε έξω όμως, εκτίμησε λάθος τα δεδομένα της και βρέθηκε στα τριάντα πέντε της χρόνια να πουλάει χρησιμοποιημένα γυναικεία παπούτσια στη γωνία της οδού Δεριγνύ για να επιζήσει.
Πουλούσε τα παπούτσια εκείνα που είχε πιστέψει πως θα φορούσε η ίδια κάποια στιγμή στη ζωή της και θα καμάρωνε καθώς θα στροβιλιζόταν επάνω τους.. Αυτά που η μητέρα της έφερνε στο πατρικό τους όταν επέστρεφε από τα πλουσιόσπιτα στα οποία εργαζόταν τότε. Αυτά που πήρε μαζί της και τα κρατούσε σαν πολύτιμο φυλαχτό όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα γεμάτη από όνειρα και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Και τώρα, πουλούσε κοψοχρονιά αυτά που ονειρεύτηκε πως φορώντας τα, θα ταξίδευε στο όνειρο…
Το σημερινό απόγευμα, έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις όπως και τις προηγούμενες φορές. Το εμπόρευμα της είχε λιγοστέψει αρκετά με τον καιρό και σύντομα θα έπρεπε να αναζητήσει άλλους τρόπους ή άλλα αντικείμενα που θα μπορούσε να πουλήσει στη γνωστή γωνία. Όμως το σημερινό απόγευμα είχε κάτι διαφορετικό…
Είχε στηθεί με μια χαρμολύπη στα μάτια περιμένοντας κάποιο πελάτη. Σήμερα αν στεκόταν τυχερή, θα έπρεπε να υπολογίσει μια μερίδα ακόμα φαγητού για την αδελφή της και την ανιψιά της που τις περίμενε από μέρα σε μέρα αφού η πατρίδα τους, η πόλη τους, το σπίτι τους, δεν υπήρχαν πλέον.
Η αδελφή της η Ραντμίλα και εκείνη, είχαν βρεθεί ξαφνικά απέναντι σε ένα αλλιώτικο πόλεμο, χρόνια πριν. Τώρα, θα μπορούσες να πεις πως είχε αποκτήσει ένα σύμμαχο βάσει των νέων συνθηκών, του νέου πολέμου που επισκίαζε τα πάντα. Γιατί πριν από αυτόν ή την επίσημη κήρυξή του τουλάχιστον, εκείνη ζούσε σε εμπόλεμες συνθήκες έτσι και αλλιώς και όχι με δική της υπαιτιότητα. Είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πατρίδα της τότε αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Το σημερινό απόγευμα ένιωθε “τυχερή” που μπορούσε να υπολογίσει σε ένα πιάτο φαγητό και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της. Οι δικοί της άνθρωποι, τώρα πάλευαν ακόμα και για αυτό!
Πάνω στο λευκό της σεντόνι, είχαν απομείνει δύο ακόμα ζευγάρια κόκκινες γόβες και ένα σε απαλό κίτρινο. Δύσκολο χρώμα σκέφτηκε, ίσως να μην κατάφερνε να το πουλήσει τελικά. Το κοίταξε με προσοχή, ζήτημα να είχε φορεθεί μία φορά, αφού η σόλα του ήταν σχεδόν καινούργια.
Το πήρε στα χέρια της, το ξεσκόνισε και το έχωσε μέσα στη μεγάλη μπλε τσάντα που χρησιμοποιούσε για τη μεταφορά τους. Θα τα κρατήσω για τα κορίτσια μας ψιθύρισε, δεν ξέρεις καμιά φορά πως τα φέρνει η ζωή. Μεγαλώνουν, να μην έχουν ένα ζευγάρι παπούτσια από τον τόπο τους; σκέφτηκε.
Βιάστηκε να σκουπίσει τα μάτια της καθώς μια νέα γυναίκα σταμάτησε και κοίταξε με ενδιαφέρον τις απλωμένες γόβες στο σεντόνι της.
“Μόνο πέντε ευρώ τις πουλάτε; μοιάζουν δερμάτινες” τη ρώτησε κοιτώντας την εντυπωσιασμένη.
“Είναι δερμάτινες!” απάντησε η Οξάνα, δεν τις χρειάζομαι πλέον, για αυτό και η χαμηλή τους τιμή” απάντησε με αμηχανία.
“Θα αγοράσω και τα δύο ζευγάρια, σπάνια βρίσκεις τέτοια ποιότητα σε τέτοια τιμή” συνέχισε η κοπέλα.
Ευτυχώς που πρόλαβα και έκρυψα τις κίτρινες σκέφτηκε η Οξάνα.
“Μισό λεπτό να τις βάλω στη συσκευασία τους, σας ευχαριστώ πολύ” αποκρίθηκε και βιάστηκε να ετοιμάσει τα δύο κουτιά.
Τα δύο τελευταία της κουτιά…
Τουλάχιστον τώρα, δεν θα έψαχνε για δικαιολογίες προκειμένου να στήσει την πραμάτεια της στη γνωστή γωνία. Δεν της είχε απομείνει κάτι άλλο προς πώληση. Δεν σκεφτόταν κάτι άλλο. Όμως, είχε έρθει η ώρα να αναζητήσει ένα διαφορετικό τρόπο εξασφάλισης του καθημερινού τους φαγητού χωρίς να γίνεται αντιληπτή, χωρίς να ντρέπεται για αυτό που κάνει, χωρίς να απολογείται κάθε φορά. Είχε έρθει η ώρα…
Σκούπισε ξανά τα μάτια με την παλάμη της, τώρα προτεραιότητα είχε να σφίξει στην αγκαλιά της την αδελφή της και την ανιψιά της, για τα υπόλοιπα θα φρόντιζε σύντομα.
Αύριο, θα ξημέρωνε μία διαφορετική ημέρα…
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/maria.vouzouneraki
