Το έργο που παρουσιάζω είναι εμποτισμένο με αυτοβιογραφικό, ψυχολογικό και σεξουαλικό περιεχόμενο, αγκαλιάζοντας εκτός των άλλων και θέματα φεμινιστικού χαρακτήρα. Πέρα από την εννοιολογική σημασία για το κομμάτι του φεμινισμού που διαφαίνεται στο έργο μου «χειραφέτηση, αυτοδιάθεση, το δικαίωμα στην σεξουαλικότητα», υπάρχει και η διαδικασία παραγωγής του, η οποία είναι αθέατη στο κοινό, που όμως ακόμα και αυτή ως πράξη εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία του φεμινισμού όπως πολύ εύστοχα διατυπώνονται μέσα από τα λόγια της Yurie Nagashima:
«Συνειδητοποίησα ότι η αυτοπροσωπογραφία είναι ένα σημαντικό είδος φωτογραφίας, ειδικά στο πλαίσιο του φεμινισμού. Η αυτοπροσωπογραφία σημαίνει ότι μπορείτε να αναλάβετε και τους δύο ρόλους, ως μοντέλο και ως φωτογράφος. Όταν έχετε μια κάμερα σε ένα τρίποδο, έχετε το χώρο μπροστά από την κάμερα και επίσης το χώρο πίσω από την κάμερα. Είναι πολύ συμβολικό. Είναι ένας τρόπος δράσης ενάντια στους ιστορικούς ρόλους του άνδρα και της γυναίκας στη φωτογραφία».
Οι έννοιες διαχωρίζονται παρά μόνο με λεπτές, διακριτές γραμμές, όπου σχεδόν ενώνονται και έτσι η σαγήνη και η φρίκη, το ελκυστικό και το απωθητικό, το όνειρο και ο εφιάλτης, το πραγματικό και το φαντασιακό, το ουτοπικό και το δυστοπικό, η τρυφερότητα και η βία, η αγάπη και το μίσος, το ζωντανό και το νεκρό, το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, ο άνθρωπος και το τέρας, αποκαλύπτονται, αναδύονται, αγνοώντας τις διακρίσεις μεταξύ λογικής και παραλόγου, πραγματικότητας και ψευδαίσθησης. Καλώ και συγχρόνως προκαλώ μέσα από το έργο μου τον θεατή, όχι μόνο να κοιτάξει αλλά να νιώσει και να αναμετρηθεί με τα δικά του πάθη, τα δικά του βιώματα, τραύματα, φόβους, με τον ίδιο του τον εαυτό και ν’ αναβιώσει όνειρα, εφιάλτες και τις ανομολόγητες ψυχοσωματικές του επιθυμίες.
Δημιούργησα έτσι, ένα παιχνίδι μεταξύ ρεαλισμού και σουρεαλισμού, έναν φαύλο κύκλο εικόνων… Εικόνες, σκέψεις, καταγραφές γεμάτες από αντιφάσεις και αντιθέσεις.
Ένα σκηνικό ειλικρινές μέσα στο ψέμα του…
