Ο κ. Τσαρδάκης περιδιαβαίνει στις φιλοσοφικές παραδόσεις καθιστώντας ορισμένα φιλοσοφικά ερωτήματα εύληπτα και επαναδιατυπώνοντας τα όπως για παράδειγμα το τι είναι ψυχή: « Η ψυχή […]είναι η συνείδηση του ανθρώπου, είναι τα συναισθήματα του, οι επιθυμίες του, τα πάθη του και οι φαντασιώσεις του και όλα αυτά εδράζονται στον εγκέφαλο […]. Όταν ο εγκέφαλος παύει με κάποιο τρόπο να λειτουργεί, ο άνθρωπος παύει πλέον να έχει συνείδηση του κόσμου και εκεί ακριβώς και το ταξίδι που λέγεται ζωή» και « ψυχή ή νους-πνεύμα χωριστά από το σώμα δεν υπάρχει ούτε μπορεί να εντοπιστεί πουθενά στο χώρο» απαντώντας στο δυϊσμό του Descartes και του Πλάτωνα. Έξω από το πνεύμα-ψυχή δεν υπάρχει τίποτα άυλο.
Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι η αρχή και η αιτία των πράξεων του και δεν υπάρχουν άλλες αρχές στις οποίες μπορούμε να αναγάγουμε τις πράξεις μας εκτός από αυτές που βρίσκονται μέσα μας (Αριστοτέλης). Οι ψυχικές και νοητικές δομές του ανθρώπου προκύπτουν από ενδιάθετες ψυχογενετικές ενορμήσεις (φυλογένεση), που καταλήγουν στο σημερινό κυρίαρχο μοντέλο του ιδιοκτησιακού-ναρκισσιστικού πολιτισμού μας. Σε αυτό συνίσταται και η μελέτη του κόσμου « από την ανάποδη » ως προϊόν φυλογενετικής και ψυχογενετικής εξελιξης. Η μέθοδος ανάλυσης είναι η σχιζο-ανάλυση, δηλαδή η προσπάθεια συναρμολόγησης των κομματιών «ενός κατακερματισμένου κόσμου, ο οποίος ενώ από τη γενική του οπτική εμφανίζεται ως ενιαίος και αδιαίρετος, στην ουσία βρίσκεται σχισμένος σε δύο τουλάχιστον νοητικές σφαίρες, μια μεταφυσική και μια πραγματολογική» και «μέθοδος επιστημονική η οποία επιχειρεί να αποκαλύψει τον δυϊστικό […] τρόπο ανάλυσης του κόσμου (αιτία-αποτέλεσμα, καλό-κακό, αλήθεια-ψέμα, δίκαιο-άδικο) προκειμένου να τον ξεδιπλώσει στην αντιφατική του πολλαπλότητα[» (Deleuze & Guattari).
Κινητήριος μοχλός της ιστορίας είναι η επιθυμία και η ανάγκη που ρυθμίζουν την οικονομική δραστηριότητα, την παραγωγική διαδικασία και οδηγούν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η διαμάχη όμως ανάμεσα στον ατομικισμό και στον κολλεκτιβισμό είναι ένα φιλοσοφικό ψευδοπρόβλημα αφού το άτομο είναι ‘’ η θεσμική διαμεσολάβηση του κοινωνικοϊστορικού κόσμου, είναι το « σημείο τομής » των γενετικών και ταξικών προσδιορισμών του.’’Στη συνέχεια, με κεφάλαια για τον ιστορικισμό, την εξουσία, την εκπαίδευση, την ψυχανάλυση και την ουτοπία, ο κ. Τσαρδάκης καταλήγει στο συμπέρασμα της τυχαιότητας της ζωής στον πλανήτη και της παραγωγής της κοινωνίας και του πολιτισμού από ψυγογενετικές ενορμήσεις.
