Δεν σε απογοητεύουν οι άνθρωποι. Εσύ απογοητεύεσαι από αυτούς. Δεν είναι κάτι που έχει να κάνει μαζί τους. Έχει να κάνει μαζί σου και μόνο μαζί σου. Έχει να κάνει με τις προσδοκίες σου, με το όνειρο που έχεις πλάσει, με την φαντασία σου.
Έχω έναν φίλο που είναι πάντα γελαστός. Πάντα γελαστός και χαρούμενος, όσα χρόνια τον ξέρω. Και είναι πάρα πολλά αυτά. Ποτέ δεν τον είδα να θυμώνει, ποτέ δεν τον άκουσα να παραπονεθεί, ποτέ δεν γκρίνιαξε και ποτέ μα ποτέ δεν δυσαρέστησε κανέναν. Κάποτε τον ρώτησα πως ανέχεται κάποια πράγματα. Μου απάντησε: «Πρέπει να περιμένεις από τον καθένα αυτό που μπορεί να δώσει. Όχι παραπάνω.» Τώρα, μόνο τώρα, μετά από παραπάνω από 20 χρόνια, μπορώ να πω πως αντιλαμβάνομαι αυτό που τότε είπε. Εκείνος, φαίνεται, πως από τότε ήταν σοφός.
Ποτέ δεν σε απογοητεύουν οι άλλοι. Είναι η εικόνα που ο εαυτός σου έχει πλάσει γι’ αυτούς ή έχει θελήσει γι’ αυτούς. Ίσως ούτε καν γι’ αυτούς, αλλά για σένα.
Κάποτε – κάποτε σκεφτόμαστε: «Εγώ δεν θα το έκανα αυτό για εκείνον.» Δεν έχει σημασία τι θα έκανα ή τι δεν θα έκανα εγώ για κάποιον άλλον, ούτε ο άλλος για μένα. Σημασία έχει τι περιμένω να κάνει ή τι θέλω να κάνει που δεν κάνει. Αλλά αυτό που θέλω εγώ είμαι εγώ. Αυτό που θέλει ο άλλος είναι ο άλλος. Κάποιες φορές αυτά τα δύο δεν συναντιούνται πουθενά ή συναντιούνται πρόσκαιρα, προσωρινά. Έτσι χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων, όταν αυτό που περιμένω από τον άλλον, δεν είναι παρά προϊόν της φαντασίας μου. Αλλά δεν φταίει αυτός. Στην πραγματικότητα είμαι εγώ που φταίω. Φταίω που περιμένω. Φταίω που ελπίζω. Φταίω που ονειρεύομαι. Φταίω που φαντάζομαι. Φταίω εγώ που θέλω τον άλλον ίδιο με μένα. Φταίω εγώ που δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από εμένα. Να νοιώθει διαφορετικά. Να σκέφτεται διαφορετικά. Να πράττει διαφορετικά. Φταίω εγώ που δεν τον αγαπώ όπως είναι. Κι αν αυτό που είναι δεν μου ταιριάζει τότε ίσως δεν μπορώ να τον αγαπήσω. Νομίζω πως τον αγαπώ ή αγαπώ την εικόνα που έπλασα γι’ αυτόν.
Να αγαπάς τον άλλον γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που θέλεις εσύ να είναι ή αυτό που φαντάζεσαι πως είναι. Και κυρίως όχι γι’ αυτό που επιθυμείς να γίνει. Κι αν αυτό που είναι δεν σου αρέσει, τότε δεν τον αγαπάς.
Τι είδους εγωϊσμός μας σπρώχνει να θέλουμε τον άλλον στα μέτρα μας; Να τον πλάθουμε με την φαντασία μας κατά πως μας βολεύει; Κι όταν ανακαλύπτουμε την αλήθεια -το λάθος μας- να τα βάζουμε μαζί του; Λες και αυτός ευθύνεται για τις δικές μας αναμονές και προσδοκίες;
Όχι. Δεν σε απογοητεύουν οι άλλοι άνθρωποι. Πάντα είναι ο εαυτός σου που σε απογοητεύει…
• Επικοινωνήστε με την συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/floga.html
https://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia3.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.html
