Στου δειλινού το φως, στράγγιξα αίμα και σάλιο απ’ τις φλέβες μου και το στόμα
Γεύτηκα το φόβο και το θάνατο – είδα το τέλος να ‘ρχεται
Είπα : « Στάσου, θέλω ν’ αλλάξω, θέλω να δω τον κόσμο. »
Είπες : « Όχι, δεν τελειώνουν όλα εδώ.
Αντίθετα, κάθε τέλος και μια αρχή και κάθε φορά που νιώθω ότι τελειώνουν οι κόσμοι,
θα πρέπει να θυμάμαι ότι αρχίζει κάτι, πιο δυνατό. »
« Άσε τα λόγια, μη μιλάς άλλο, γείρε πλάι μου να δούμε το φωτισμένο καράβι που μετεωρίζεται μεταξύ ουρανού και γης κάτω απ’ τ’ άστρα. »
« Να δεις που τελικά το πέλαγος μας λυτρώνει, καράβια οι ζωές μας που ξανοίγονται τις νύχτες μέσα σε πέλαγα φωτισμένα απ’ αυτά που ακόμη δεν έχουμε ζήσει. »
« Κι αν τα είχαμε ζήσει, ποιο το όφελος, μου λες? Ματαίωση μετά τη ματαίωση κι ας μένει χλωμός ο Αποσπερίτης. »
« Αξίζει άραγε όλο αυτό το τέλος για έναν Αποσπερίτη χλωμό; »
________________________________
• Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/geronta.constantia?fref=t
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/poihsh/konstantia-geronta.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/kathe-tou-leksi-enas-lygmos.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/edo_gennietai.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/kwneio.html
