Κρύψε με Κύριέ μου
Τα δάκρυα κρύψε πιο πολύ
τόσο ευαίσθητα συζητούν με τον παράδεισο
της μελαγχολίας μου
και με πιάνει ίλιγγος καθώς ανοίγεται η θύρα τους
σε ατελεύτητη πτώση
Ω ποτέ δεν τα πήρα για παιγνίδια
ν’ ανεβούν
να χορτάσουν τα μάτια
Τα μετρούσα με όλες τις αισθήσεις
σαν έπινα της ορμής τους την τιμή
μετά ήμουν μια θάλασσα που αποχαιρετούσα
πάντα κάτι
Κύριέ μου, που βρίσκεσαι πάνω σ’ αγέρα
σε δέντρα, σε παλιά σύμφωνα της ανάστασης
μια κάποια πράξη να κατεβάσεις
να φυλάξω ότι έχω στο νου
Πάσχω Κύριε, σαν περιφέρω τον εαυτό
μη βρίσκοντας τόπο να καπνίσω
μια ελπίδα ανθρώπινη
Και με σκοτώνουν κάποιοι που ανταμώνω
θεσπέσια με συνθλίβουν, νομίζοντας πως κρατώ
στο λογικό μου την ερμηνεία πεπρωμένων
Άλλοτε με σβήνουν με μίσος
που γυρνώ από πρόγονο σε πρόγονο
να μην πουληθώ
δεξιά κι αριστερά του κόσμου
Κρύψε με Κύριέ μου
Συγχωρώντας τους
Το ποίημα αυτό ανήκει σε μία ολόκληρη ενότητα με τίτλο
«Από τον παράδεισο της μελαγχολίας μου»
• Eπικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/katerina.katsiri.54
