Σκέφτομαι τώρα την μουσική.
Έζησα όλες εκείνες τις εποχές με τα καινούργια.
Στην αρχή ήταν το ραδιόφωνο. Από αυτό ακούγαμε μουσική και όχι μόνο. Ακούγαμε, θυμάμαι καλά, «το Θέατρο της Δευτέρας» αλλά και σήριαλ όπως «το σπίτι των ανέμων». Υπήρχε ήδη το πικάπ, αλλά τέτοιο δεν είχαμε όλοι. Όπως κάθε καινούργιο προϊόν και μάλιστα σύγχρονης -για την εποχή- τεχνολογίας, ήταν πανάκριβο. Λίγα σπίτια είχαν πικάπ τότε. Το δικό μου σπίτι δεν είχε. Βολευόμασταν με το ραδιόφωνο.
Το μαγνητόφωνο με τις μπομπίνες του, το θυμάμαι σαν σε όνειρο, κάπου στα πολύ μικράτα μου. Τέτοιο δεν απόχτησα ποτέ.
Το πρώτο μου πικάπ το απέκτησα στην εφηβεία μου και ήταν φορητό. Απερίγραπτη η χαρά μου με το δώρο αυτό. Όμως οι δίσκοι ήταν ακριβοί, το χαρτζιλίκι λιγοστό και οι δυνατότητες ελάχιστες. Είχα επιτέλους αποκτήσει πικάπ αλλά οι δίσκοι μου περιορίζονταν στα 2 δάχτυλα του ενός χεριού μου. Και πως να διαλέξεις από 50 τουλάχιστον επιθυμητές επιλογές, δύο μόνο;
Τους πρώτους μου δίσκους θα τους άκουσα ίσα με ένα εκατομμύριο φορές. Εγώ και όλη η παρέα.
Με τα χρόνια απέκτησα περισσότερους.
Ύστερα ήρθε το στερεοφωνικό συγκρότημα και κάπου εκεί -λίγο πριν ή λίγο μετά- δεν θυμάμαι πια πότε ακριβώς, εμφανίστηκαν και οι κασέτες. Ήταν κι αυτό εξίσου συγκλονιστικό. Δεν χρειαζόταν πια να αγοράζεις δίσκους. Μπορούσες να γράψεις σε κασέτες όλα σου τα αγαπημένα τραγούδια, ανάκατα, με την σειρά που σου άρεσε.
Τότε χαρίζαμε κασέτες ο ένας στον άλλον. Αφιερωμένες εξαιρετικά, με ερωτικές προσδοκίες, με αγνή φιλία και αγάπη, με διάθεση μοιρασιάς ακουσμάτων και ειδών μουσικής, με συντροφικότητα ή ως συμμετοχή σε πάρτι. Αν οι δίσκοι που είχα αποκτήσει μετριόντουσαν στα δάχτυλα των δύο χεριών, οι κασέτες μου ήταν αμέτρητες.
Ύστερα ήρθαν τα cd και όλα τα άλλα έγιναν παρωχημένα και ξεπεράστηκαν.
Και τότε εμφανίστηκαν οι συλλογές. Ερωτικά τραγούδια, επαναστατικά τραγούδια, συλλογές κλασσικής μουσικής, γαλλικά, ιταλικά, ρομαντικά, μπαλάντες, ροκ, τζαζ, μπλουζ, παιδικά, χορευτικά, βαριά και ελαφρά, δημοτικά, νησιώτικα, ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια, του σεβντά, του νταλκά, για την νύχτα, για το ταξίδι και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Τραγούδια για όλα τα γούστα, τα κέφια, τις επιθυμίες, όλα σε συλλογές.
Από συλλέκτης κασέτας, έγινα συλλέκτης cd. Είχα μεγαλώσει πια, είχα τα δικά μου λεφτά και όταν ο προϋπολογισμός μου το επέτρεπε, διέθετα το περίσσευμα για την συλλογή μου. Στο μεταξύ είχα αποκτήσει και το φοβερό στερεοφωνικό μου συγκρότημα που περιλάμβανε ενισχυτή, κασετόφωνο, πικάπ για δίσκους βινυλίου και αφού εκσυγχρονίστηκα για μία ακόμη φορά, απόχτησα και cd player.
Όλα αυτά τότε, κόστιζαν μια μικρή περιουσία, για μένα τουλάχιστον και για τους ανθρώπους σαν και μένα, τους μεσαίους δηλαδή.
Τα χρόνια πέρασαν και η συλλογή μου μεγάλωσε κι εγώ καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Κανείς μα κανείς δεν είχε δικαίωμα να αγγίξει τίποτα από την μουσική μου. Όχι μονάχα τα cd που ήταν η τελευταία μόδα, μα και τις κασέτες μου, αφού η κάθε μια από αυτές ήταν και μια μοναδική στιγμή της ζωής μου, μία ανάμνηση.
Κι ύστερα γεννήθηκε ο γιος μου. Όταν ήταν μικρό παιδάκι, πριν ακόμα πάει σχολείο, ανακάλυψε ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Ανακάλυψε πως η κάθε κασέτα περιέχει κάτι σαν αποκριάτικη κορδέλα μέσα της, που μπορείς να την τραβήξεις και να την απλώσεις μέσα στο σπίτι, να κάνεις γραμμές στο πάτωμα, και μετά να κάνεις ισορροπία πάνω τους.
Κι ήταν τόσο όμορφο το παιχνίδι του και τόσο πλατύ το χαμόγελό του, που ποτέ δεν σκέφτηκα να του το στερήσω. Ποτέ δεν έβαλα τις κασέτες μου πάνω από το γέλιο του και ποτέ δεν μετάνιωσα γι’ αυτό. Είχα άλλωστε τα cd μου και τις συλλογές μου από αυτά. Όλες μου οι αγαπημένες μουσικές ήταν εκεί. Αλλά και οι αναμνήσεις μου ήταν στην ψυχή μου μέσα και δεν χρειαζόμουν τα αντικείμενα για να τις κρατήσω ζωντανές.
Έπειτα εμφανίστηκαν οι υπολογιστές και όλα αυτά τα σπουδαία που μπορείς να κάνεις μέσα από αυτούς. Το πάλαι πότε ακριβό στερεοφωνικό μου συγκρότημα όπως και οι δίσκοι και τα cd μου μπήκαν στα αζήτητα. Πόσο κουραστικό να ψάχνεις σε μία ατέλειωτη στοίβα cd για να βρεις και να ακούσεις το τραγούδι που θέλεις, ενώ μπορείς να το κάνεις με το πάτημα ενός κουμπιού στην μηχανή αναζήτησης και στο YouTube. Προσαρμόστηκα και μάλιστα απολαμβάνοντας την νέα κατάσταση των πραγμάτων.
Κι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της εκκαθάρισης, η ώρα που το σπίτι σου δεν χωράει άλλα πράγματα πια. Και πρέπει να επιλέξεις τι θα παραμείνει στην κατοχή σου και τι θα καταλήξει στον βρωμερό πάτο του κουβά, τι θα μείνει κοντά σου και τι θα νιώσει την απόρριψή σου, τι ήταν αρκετά σπουδαίο ώστε να επιβιώσει και τι ήταν αρκετά ανούσιο ώστε να το αποχωριστείς. Πρέπει να αποφασίσεις τελικά τι θα ζήσει και τι θα πεθάνει.
Πως να μετρήσεις τις στιγμές που είναι ενσωματωμένες σε κάθε αντικείμενο; Πως να μετρήσεις τις στάλες ιδρώτα και τα δάκρυα που έχουν ποτίσει ένα πράγμα που έχει συγκεκριμένη μορφή, χρώμα και μέγεθος; Πως να μετρήσεις τις αναμνήσεις που περιέχονται σ΄ αυτό; Την αγάπη, τον πόνο, τα όνειρα; Αντικείμενα άψυχα θα πεις. Σε πόσα αντικείμενα όμως μέσα έχεις αφήσει κι ένα κομμάτι της ψυχής σου; Ελπίδες και υποσχέσεις που δεν υλοποιήθηκαν, όνειρα που τέλειωσαν άδοξα, αλλά και στιγμές ευτυχίας που δεν θα ξανάρθουν, στιγμές αγάπης που ήρθε κι έφυγε ή έμεινε, στιγμές προσμονής, στιγμές δικαίωσης, στιγμές ανταπόδοσης, στιγμές γέλιου, στιγμές μοναξιάς, στιγμές άδειες και στιγμές γεμάτες.
Εικόνες, ήχοι, οσμές, γεύσεις, αγγίγματα. Αυτή είναι η ζωή μας. Όλα αυτά, στο μυαλό μας τα συνδέουμε με άψυχα αντικείμενα.
Μεγαλώνουμε, γερνάμε και ξεχνάμε. Για να σώσουμε τα σπουδαία, τις αναμνήσεις μας και αυτά που νιώσαμε κάποτε, τα μεταφέρουμε σε αντικείμενα που νομίζουμε πως δεν θα φθαρούν, δεν θα χαλάσουν, θα μείνουν αιώνια για να μας θυμίζουν όλα αυτά που αγαπήσαμε και όλα αυτά που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε.
Αποφάσισα να ξεφορτωθώ όλα τα παλιά, όλα τα άχρηστα, όλα αυτά που έχουν υποστεί την ίδια φθορά με εμένα, ίσως και μεγαλύτερη.
Πιστεύω πως ό,τι μείνει μετά, θα είναι αυτό που πραγματικά έπρεπε να μείνει. Αυτό που εξαρχής ήταν να μείνει. Αυτό που δεν χρειάζεται άψυχα αντικείμενα για να το συντηρούν. Αυτό που θα μείνει θα είναι το καθαρό αποτέλεσμα, το καθαρό συμπέρασμα μιας ζωής ολόκληρης, χωρίς υποστηρίγματα και βοηθήματα, χωρίς καταναγκασμούς.
Μετά το ξεφλούδισμα της ψυχής, αυτό που μένει είναι το καθαρό περιεχόμενο, η ψυχή η ίδια.
• Επικοινωνήστε με την συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou
Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/floga.html
https://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia3.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.html
