Κάποιοι το λένε μετά, άλλοι πάλι το προσμένουν με λαχτάρα. Είναι βλέπεις και αυτός ο ήλιος και η θερμοκρασία που σταθεροποιείται σιγά σιγά, οι μυρωδιές της Άνοιξης που δεν περιμένει, η αναστάτωση της προσμονής!
Από πάντα οι άνθρωποι ήθελαν να προσμένουν κάτι, να ονειρεύονται, να ελπίζουν.
Τώρα ο εγκλεισμός έχει οδηγήσει την αδρεναλίνη τους στα ύψη. Το ‘χω νιώσει ακόμα και εγώ που ουσιαστικά παρέμενα εντός σπιτιού και πριν τη λεγόμενη καραντίνα.
Έχουν γραφτεί ένα σωρό άρθρα που αφορούν είτε στο παρόν, είτε στην επόμενη ημέρα. Από την άλλη, το διαδίκτυο έχει πάρει φωτιά από εκείνα τα σενάρια για το επόμενο διάστημα και το τι μας περιμένει. Ακούω και διαβάζω τα πάντα με ιδιαίτερη προσοχή. Χωρίς να εκφράζω άποψη, χωρίς να κρίνω.
Μονάχα κρατώ.
Μάλλον, όμως, ήρθε η ώρα μου από ότι φαίνεται!
Όχι πως κουράστηκα να μετρώ αναρτήσεις με ψωμιά, πίτες, τσουρέκια, κουλουράκια. Όχι πως άκουσα εκατό φορές να αναφέρεται πόσο μειώθηκε η μόλυνση του περιβάλλοντος, πόσο ο πλανήτης μας εκδικείται. Όχι που διάβασα πόσες ταινίες και σειρές είδαμε. Πόσα βιβλία διαβάσαμε (αυτό το τελευταίο μου ακούγεται παρήγορο).
Όχι πως κουράστηκα να βλέπω αναρτήσεις για τη ρίζα στο κεφάλι των γυναικών που έχει κάνει την εμφάνιση της, τα μαλλιά που μάκρυναν, τα νύχια επίσης.
Όχι πως κουράστηκα, όχι!
Ένα μόνο από όλα αυτά που άκουσα με προβλημάτισε. Αυτό το σχόλιο για την έλλειψη της αγκαλιάς, της ανθρώπινης επαφής.
Αυτό είναι που με προβληματίζει και για το μετά της ανθρωπότητας! Είναι μερικές μέρες τώρα που ακούω για την άρση των περιοριστικών μέτρων και την ηρωική μας έξοδο!
Τι ακούω Θεέ μου…
Έχει αναλογιστεί κανείς αυτό το μετά; ή πιστεύουμε πως θα λειτουργούμε ακριβώς όπως πριν; και για ποια αγκαλιά ή ανθρώπινη επαφή να θρηνήσω όταν η έξοδος μου προς την “ελευθερία” προϋποθέτει την υποχρεωτική χρήση μάσκας;
Πως θα ανοίξω την αγκαλιά μου για να δείξω πόσο μου έλειψε κάποιος όταν θα πρέπει να τηρήσω την απόσταση των δύο μέτρων; Όταν θα περιφέρω το κορμί μου για να βρω μέρος χωρίς πολύ κόσμο για να πιω τον καφέ μου; Θα μπορέσω άραγε να παραστώ με την ψυχή και το σώμα σε ό,τι θελήσω να κάνω;
Στα παιδιά μου τι θα πω;
Και αν άντεξαν εκείνες οι περιβόητες σχέσεις των ανθρώπων με την ελπίδα του μετά, τώρα τι;
Απογοήτευση…
Εκτός από τα οικονομικά προβλήματα που συνηθίσαμε να έχουμε και που θα μας έρθουν ξανά με φόρα, όσο και αν τα έχουμε αποδεχθεί από καιρό, εκείνο που με τρομάζει είναι η διαμόρφωση των διαπροσωπικών μας σχέσεων στο εξής.
Δεν είναι που συνηθίσαμε στον εγκλεισμό και που θα σκιαχτούμε μόλις ακούσουμε την πρώτη καλημέρα όταν θα βγούμε έξω, ούτε που μάθαμε πράγματα που αγνοούσαμε έως τώρα, λόγω έλλειψης χρόνου. Και δεν θεωρώ πως επενδύσαμε περισσότερο στις σχέσεις μας το διάστημα αυτό. Ξέρετε πόσο γρήγορα θα ξεχάσουμε όσα κάναμε παρέα; Γιατί αυτό, δεν ήταν η καθημερινότητα που μας περιμένει, αλλά μια μεταβατική περίοδος.
Γελάω και κλαίω ταυτόχρονα όταν σκέφτομαι τις ερωτικές σχέσεις. Τις μελλοντικές και τις υπάρχουσες. Με ποιες προϋποθέσεις θα επιβιώσουν; Και πόσες από αυτές θα γράψουν τίτλους τέλους μετά την άρση των μέτρων; Άσε αυτές τις εξ’ αποστάσεως! Εκεί κλαίω γοερά!
Ξέρω, σας μαύρισα την ψυχή, ποια εγώ, που με χαρακτηρίζουν υπεραισιόδοξη.
Όμως αν πρέπει να ξεχάσω την σχετική “χαλάρωση” του προηγούμενου διαστήματος και να πιστέψω πως νιώσαμε και δείξαμε πράγματα στο συνάνθρωπο μας, θα σας παρακαλέσω να τα κρατήσουμε.
Πιστεύω ακράδαντα πως δεν γίναμε ξαφνικά καλύτεροι άνθρωποι. Όσοι ήμασταν, τόσοι είμαστε! Όμως αν έστω και λίγο το δουλέψαμε, ας μην το αφήσουμε να πάει χαμένο.
Όποιος αντέξει μετά όπως λένε!
Εγώ θα έρθω να συμπληρώσω πως, θα αντέξει όποιος ήξερε από πάντα πως η αγάπη, η ανθρωπιά, η ελπίδα και η τρέλα έσωζαν το ανθρώπινο είδος με το πέρασμα των αιώνων.
Και συνεχίζω να ελπίζω σε ένα καλύτερο, ανθρώπινο αύριο!
ª Eπικοινωνήστε με την συγγραφέα:
https://www.facebook.com/maria.vouzouneraki
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nyxta.html
https://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/volta.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/poihsh/maria-vouzouneraki.html
