Η Επιστήμη της Επαγωγής και η παρουσίαση ενός νέου βιβλίου (Β΄ Μέρος) | Κωνσταντίνος Μεϊντάνης

Άνεμος Magazine 06/02/2020 0

Αν θέλετε να διαβάσετε το Α΄ μέρος, κάντε κλικ, εδώ:
https://anemosmagazine.gr/2019/pezografia/epagogi1/“

(Β’ μέρος)

«Πώς όμως μπορούσες να ξέρεις για την παρουσίαση βιβλίου στην οποία πηγαίνω; Η πως περνάω ώρες ολόκληρες στο ιατρείο μου περιμένοντας κάποιον ασθενή, και αξιοποιώ τον χρόνο αυτόν διαβάζοντας; Και πώς γνώριζες τον τόπο όπου γίνεται η συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά και ποιος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου; Μου φαίνεται απολύτως ακατανόητο, για να μην πω αδιανόητο». «Κι όμως δεν είναι», μου απάντησε, δείχνοντας να τον διασκεδάζει το όλο θέμα, ενώ η βροχή ακουγόταν να χτυπά σχεδόν ρυθμικά στα δύο παράθυρα που είχε το καθιστικό. «Αρκεί κάποιος να αξιοποιεί όλα τα μέσα και τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του με τρόπο συνδυαστικό και πρακτικό. Όπως ξέρεις, στους Times διαβάζω πάντα το αστυνομικό δελτίο, αφού σπανιότατα κρίνω πως αξίζει να κοιτάξω οτιδήποτε άλλο. Όμως, όπως είδα καθώς άνοιξα τυχαία και από απροσεξία το σημερινό φύλλο στη σελίδα των κοινωνικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων που γίνονται στο Λονδίνο, εκτός από μια συναυλία μουσικής δωματίου με ένα Κουαρτέτο Εγχόρδων από τη Γαλλία στο St. James Hall, η μοναδική εκδήλωση που θα γίνει με αφορμή την έκδοση νέου βιβλίου είναι αυτή στην Greek Street, όπου και θα παρουσιαστεί το βιβλίο ενός Έλληνα συγγραφέα που ζει στο Λονδίνο. Η αίθουσα, στην οποία θα λάβει χώρα η παρουσίαση αυτή, φέρει το κάπως ιδιότυπο όνομα “Aetion”, λέξη ελληνική που αντιστοιχεί στις αγγλικές “cause”, “reason” ή ακόμα, σπανιότερα ίσως, “occasion”. Γνωρίζω ότι πολύ κοντά στον αριθμό 8-10 της Greek Street βρίσκεται ένα ελληνικό εστιατόριο με την ονομασία «Acropolis», σε απόσταση 3-4 λεπτών περπάτημα. Όπως ξέρεις, και έχεις γράψει και σε μια από τις αφηγήσεις των υποθέσεων που ζήσαμε μαζί όταν ήσουν ακόμα συγκάτοικός μου, ένα από τα χόμπι μου είναι η απολύτως ακριβής γνώση του Λονδίνου…»
Και συνέχισε, καθώς τον άκουγα με προσοχή. «Το βιβλίο έχει εκδοθεί από τους «Wind Publishing House», και το όνομα του δημιουργού του σίγουρα δεν είναι αγγλικό. Θα αποτολμούσα να σκεφτώ πως το επώνυμο «Meinis» είναι ίσως η συντετμημένη εκδοχή κάποιου πιο δυσπρόφερτου ξένου επωνύμου. Ο συγγραφέας ζει εδώ και κάποια χρόνια στο Λονδίνο, αφού γράφει βιβλίο στην αγγλική γλώσσα για βρετανικό κοινό και, κρίνοντας από τον τίτλο του βιβλίου όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση της εφημερίδας, θα πρέπει να έχει σπουδάσει ή, ενδεχομένως, και να ασχολείται επαγγελματικά με τα Κλασσικά Γράμματα, καθώς δείχνει να είναι εξοικειωμένος με τεχνικές έκφρασης που συναντάμε κυρίως στα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά. Ο τίτλος «It Did Not Happen To Me to Find An Autumn Up To Now in the Words», είναι σαν ένα έμμεσο παιχνίδισμα με τις λέξεις για να περιγράψει κάτι το αφηρημένο και αμφίσημο ως συναίσθημα και ως κατάσταση. Το τμήμα του τίτλου «Up To Now», κανένας συγγραφέας που έχει ως μητρική γλώσσα την αγγλική δεν θα το έβαζε στο σημείο που είναι, αλλά στο τέλος της πρότασης. Εδώ, εσκεμμένα όπως φαίνεται, η σειρά αλλάζει, όπως πολλές φορές συμβαίνει σε κείμενα ρητορικής Λατίνων Συγγραφέων, και Αρχαίων Ελλήνων -εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον- και μάλλον για λόγους διακριτικής έμφασης του νοήματος. Να κάτι που θα ελκύσει την προσοχή του πιθανού αναγνώστη. Άλλωστε, ο υπότιτλος, «(Re)collections of the Writing Process», επίσης φανερώνει μια δισημία. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του ιδιαιτέρως εκλεπτυσμένου σε εκφραστικούς τύπους αρχαίου ελληνικού και λατινικού λόγου.
Ένευσα καταφατικά δείχνοντας ότι παρακολουθώ τον συλλογισμό του και προσθέτοντας πως μόνον ένας ιδιαίτερα εξασκημένος στην παρατήρηση της λεπτομέρειας, όπως ο φίλος μου, θα κατέληγε σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, από την απλή ανάγνωση και μόνο μιας ανάλογης ανακοίνωσης σε εφημερίδα. Δεν μου είχε καν περάσει από το μυαλό μια τέτοια ερμηνεία. «Εξάλλου», συνέχισε ο Χολμς, «όταν βλέπω πως από την αριστερή τσέπη του παλτού σου εξέχει λίγο η άκρη της προσωπικής πρόσκλησης που έλαβες από τον Εκδοτικό Οίκο “Wind”, μιας και είσαι μέλος της Λέσχης των Φίλων και Αναγνωστών του -μου το είχες αναφέρει εσύ ο ίδιος κάποια στιγμή-, ώστε να ενημερώνεσαι για τις νέες εκδόσεις, και βλέποντας πως το χρώμα της πρόσκλησης είναι ένα ανοιχτό μπεζ στην πολύ συγκεκριμένη απόχρωση που έχει ο τύπος του σκληρού χαρτιού, το οποίο χρησιμοποιούν για τέτοιες προσκλήσεις, θα έπρεπε να είμαι εντελώς ηλίθιος αν δεν καταλάβαινα, σε συνδυασμό με όσα σχετικά διάβασα στους Times, πως για να βγεις έξω με τέτοιον καιρό, σκοπεύεις να παραβρεθείς στην παρουσίαση».
«Το ντύσιμό σου, επίσης», συνέχισε, καθώς πήρε άλλη μια ρουφηξιά από την πίπα του, «είναι κομψό, αλλά δεν προσιδιάζει σε αυστηρά επίσημη εκδήλωση. Φοράς τα ίδια ρούχα από το πρωί και τα μανικετόκουμπά σου είναι αυτά που κατά κανόνα χρησιμοποιείς σε μια κανονική μέρα δουλειάς . Ωστόσο, πριν φύγεις από το ιατρείο σου, έχεις ξαναδέσει τη γραβάτα σου. Έλυσες τον απλό κόμπο που συνηθίζεις σε καθημερινή βάση και έκανες τον διπλό κόμπο Windsor, κάτι που κάνεις πάντα όταν επισκέπτεσαι τη Λέσχη σου, μιας και εκεί ισχύει συγκεκριμένος ενδυματολογικός κώδικας. Επομένως, η εκδήλωση αυτή για το νέο βιβλίο έχει εν μέρει μόνο επίσημο χαρακτήρα. Οι πιο πολλοί φίλοι της ανάγνωσης, που περνάνε ώρες διαβάζοντας στο σπίτι τους ή στη Βιβλιοθήκη του Λονδίνου, χαρακτηρίζονται για το πιο απλό στυλ της εμφάνισής τους, χωρίς να αποκλείεται και μια κάποια ατημέλεια».
Όπως πάντα ο Χολμς, με το εξασκημένο και τόσο κοφτερό στην επαγωγική σκέψη μυαλό του, έδινε με απόλυτη σαφήνεια και καθαρότητα την εξήγηση αυτού που έμοιαζε τώρα απολύτως εφικτό, ωστόσο παρέμενε για όλους τους άλλους εμάς λογικά ακατόρθωτο. «Σε λίγα λεπτά θα πρέπει να φύγω, Χολμς», του είπα, «αφού εξαιτίας του καιρού σήμερα η κίνηση είναι ιδιαίτερα δύσκολη στους δρόμους και κυρίως στο κέντρο του Λονδίνου. Ήταν απολύτως σωστά όλα όσα είδες και κατάλαβες, και για μια ακόμα φορά προκαλείς το θαυμασμό μου…». Έκανε μια κίνηση με το χέρι, σα να θεωρούσε το ζήτημα ανάξιο λόγου. «Τουλάχιστον», συνέχισα, «μπορείς να μου πεις πώς ξέρεις για τις κενές ώρες στο ιατρείο μου και την ενασχόλησή μου με το διάβασμα;»
Κούνησε το κεφάλι με ένα φιλικό χαμόγελο, καθώς με κοίταξε. «Θα ένιωθα πως προσβάλλω τη νοημοσύνη σου, αγαπητέ μου φίλε, αν σου εξηγούσα λεπτομερώς το πώς. Από τη στιγμή που κάθισες στον καναπέ, οι ανταύγειες του φωτός από τη φωτιά στη τζάκι μού τα αποκάλυψαν όλα. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο τι μπορεί να κάνει ο σωστός φωτισμός την κατάλληλη στιγμή, αν και η αστυνομία φαίνεται πως επιμένει να αγνοεί τη σημασία του, ειδικά σε μια σκηνή εγκλήματος. Όταν σήκωσες το δεξί σου χέρι για να πάρεις το ποτήρι με το μπράντι που σου έδωσα, παρατήρησα πως στην εσωτερική πλευρά του μανικιού σου, λίγο πιο πάνω από τον καρπό, το ύφασμα έχει σχεδόν 8 ^1/2 πόντους γυαλάδα από την τριβή του με την επιφάνεια κάποιου επίπλου. Κάθεσαι στο γραφείο σου και διαβάζεις και όχι σε πολυθρόνα, οπότε, κάθε φορά που ακουμπάς το χέρι στο σημείο αυτό στην άκρη του, αφού γυρίσεις τη σελίδα, το ύφασμα ελαφρώς τρίβεται. Είσαι δεξιόχειρας, συνεπώς σπανίως γυρίζεις τη σελίδα με το αριστερό σου χέρι. Γι’ αυτό και το αριστερό μανίκι του σακακιού σου στον αγκώνα, καθώς το ακουμπάς στο μπράτσο της καρέκλας του γραφείου σου, έχει φανερά σημάδια φθοράς. Αν συνεχίσεις να το κακομεταχειρίζεσαι με τον ίδιο τρόπο, σύντομα θα χρειάζεται μπάλωμα. Εξού και το διπλό συμπέρασμά μου πως περνάς τις ώρες αναμονής στο ιατρείο σου, αφοσιωμένος στο διάβασμα. Δεν υπάρχει τίποτα το παράδοξο όπως βλέπεις σε όλα αυτά».
«Κι όμως, Χολμς!», αναφώνησα, «το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Θα μπορούσα να σε ρωτήσω πριν φύγω αν ασχολείσαι με κάποιαν υπόθεση αυτόν τον καιρό;» «Με μια μόνον, η οποία ωστόσο έχει ένα-δυο αξιοπερίεργα σημεία. Και σου είμαι υπόχρεος που επέλεξες να έρθεις να με δεις σήμερα. Με έβγαλες από τον κόπο να σου στείλω τηλεγράφημα». «Τηλεγράφημα;», είπα παραξενεμένος. «Ναι, θα χρειαστώ τη βοήθειά σου, αν έχεις την καλοσύνη και μπορείς να μου διαθέσεις την ερχόμενη Πέμπτη. Σήμερα είναι Τρίτη. Πρόκειται για μια, φαινομενικά μόνο, παράδοξη υπόθεση που έχει να κάνει με την εξαφάνιση τριών γάτων του είδους των Ιμαλαΐων, καθώς και με την απόπειρα δηλητηρίασης μιας κυρίας ονόματι Γουίντερμουρ, που είναι η ιδιοκτήτριά τους. Θα πρέπει να πάμε στα περίχωρα της Οξφόρδης την Πέμπτη. Θα πάρουμε το τραίνο που φεύγει από τον Σταθμό Paddington στις 12:06’. Θα μπορούσες να είσαι εκεί;» «Με μεγάλη μου χαρά, αγαπημένε μου φίλε!», είπα με ενθουσιασμό.
Αφού συμφωνήσαμε και τον χαιρέτησα, βγήκα από το σπίτι για να αναζητήσω άμαξα να με πάει τον αριθμό 8-10 της Greek Street. Η συνάντηση με τον φίλο μου είχε διώξει όλη την κούραση και την αθυμία της ημέρας. Η βροχή είχε δυναμώσει, αλλά η περιέργειά μου είχε ήδη εξαφθεί από την αναφορά του Χολμς στην υπόθεση που είχε αναλάβει και ήθελε να πάρω κι εγώ μέρος στην επίλυσή της. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ τη στιγμή εκείνη πως αυτή η απλή όπως είχε υπονοήσει ο Χολμς περίπτωση με την οποία είχε καταπιαστεί, θα αποδεικνυόταν και για τους δυο μας μια από τις πιο δύσκολες και σημαντικές που θα είχε αντιμετωπίσει στην καριέρα του ως διώκτης του Εγκλήματος…