Ένα μεσημεριάτικο όνειρο | Γιάννης Φιλιππίδης

Άνεμος Magazine 30/09/2020 0

ύπνησα αχάραγα σήμερα το πρωί· το μεσημέρι τα βήματά μου με έσυραν ως το κρεβάτι μου. Δεν χρειάστηκε να κλείσω πόρτες ούτε είχα ανάγκη από τεχνητή δροσιά· ένα ανεμάκι διαπερνούσε όλο το σπίτι χάιδευε τα ημίγυμνα μέλη μου.
Γρήγορα χάθηκα σ’ ένα όνειρο· ένα όνειρο γεμάτο εικόνες, μυρωδιές και χρώματα.
Μια αγαπημένη μου φίλη ποιήτρια είχε οργανώσει λέει μια εκδήλωση μιας κι οι παρουσιάσεις βιβλίων έχουν εκλείψει.
Και βρέθηκα στα Χαυτεία, λίγο πιο πάνω από την Ομόνοια. Πλήθος οι φίλοι και άλλοι πάλι άγνωστοι.
Πνευστά ακούγονταν από τα γύρω στενά κι ένα κύμα από σιρόπια φρούτων από γλυκά του κουταλιού, μας περιέλουσε· ερχόταν από την οδό Αιόλου απογειώνοντάς μας από την άσφαλτο σε μια Αθήνα αλλιώτικη.
Οι άνθρωποι, τ’ αυτοκίνητα κι οι θόρυβοι είχαν εκλείψει· μια άλλη πόλη συστηνόταν στα μάτια μας και μεις, πήραμε τις μάσκες που μας μοίρασε ο andrianno, o φίλος μου μας χάριζε μάσκες βενετσιάνικες.
Φορώντας τες, οι μάσκες παίρνανε τα δικά μας χαρακτηριστικά ή μήπως συνέβαινε το αντίθετο;
Την ίδια στιγμή, η φίλη μου η Βενετία άνοιγε την πόρτα της δικής της ποίησης. Λέξεις όμως δεν ακούγονταν· μόνο βλέμματα και συναισθήματα αλλάζαμε και μυρωδιές από πικραμύγδαλο.
Η οσμή από τα αρώματα των φρούτων μας απογείωνε λίγα μέτρα ψηλότερα από την αδειανή άσφαλτο.
Έτσι μια ευτυχής παρέα ανθρώπων αιωρούμασταν ανάμεσα στα κτίρια της Αθήνας, που δεν ήταν ακριβώς αναγνωρίσιμη, ήτανε δυο πόλεις μαζί.
Η πρωτεύουσα δεν είχε τα δικά της χρώματα ούτε τις δικές της εικόνες όχι τουλάχιστον έτσι όπως τις γνωρίζαμε. Απέναντι από πολυκατοικίες στη Σταδίου, η Πλατεία του Αγίου Μάρκου και αρώματα από φρεσκοψημένο βύσσινο.
Μπροστά μας η Βουλή των Ελλήνων λουσμένη από άρωμα και χρώμα πορτοκαλιού.
Οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός μοσχοβολούσαν άρωμα από σύκο·
οδός Συγγρού δε ξεχώρισα στη στροφή μας μόνο το Palazzo Ducale και την Γέφυρα των στεναγμών ξεχώρισα, με φως γαλάζιο και μωβί.
Κι όπως η συντροφιά των ιπτάμενων έκοβε δεξιά για Πλάκα, περάσαμε πάνω από την εκκλησία της Καπνικαρέας που ‘χε φωτιστεί μ’ ένα απαλό πράσινο στα θαμπά οπτικά μου κέντρα ενώ, λίγο πιο κάτω στη θέση κάποιων κτίριων από πολυεθνικές με ρούχα που εξέλιπαν, θαύμασα τον Πύργο του Ρολογιού την ίδια στιγμή που το γέρμα του ήλιου στραφτάλιζε στα νερά του Canale Grande κι αφού περάσαμε τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου αντικρίσαμε τον Παρθενώνα στην Ακρόπολη που ‘χαν βαφτεί στα χρώματα της δύσης και η μυρωδιά του μανταρινιού έκανε τις μάσκες μας –ή μήπως εμάς;– χαμογέλασαν αχνά κι ίσως λίγο πικρά για τα επιτεύγματα των προγόνων μας· ενώ το Palazzo Rezzonico έκρυβε πια τα δυτικά προάστια από το οπτικό μας πεδίο.
Κείνη τη στιγμή η πόρτα της κρεβατοκάμαράς μου, όριζε το φινάλε σ’ ένα τόσο μαγικό όνειρο.
Ξέρει κανείς σας, πότε μπορώ να επιστρέψω εκεί, να το ανασύρω από το παράξενα εμπνευσμένο μου ασυνείδητο;
⭐️ https://www.youtube.com/watch?v=4CjbxW0ljtE