Κορωνοϊός και τουρισμός ή Ερωτήσεις ενός μικρού παιδιού | Άννη Παπαθεοδώρου

Άνεμος Magazine 12/06/2020 0

Είμαι μπερδεμένη και πολύ ανήσυχη. Ο κορωνοϊός είναι εδώ! Το λένε όλοι οι επιστήμονες. Μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, μας μιλάνε για τις αποστάσεις και την ατομική ευθύνη ξανά και ξανά και ξανά.
Από την άλλη η χώρα ανοίγει τις πύλες της και προσκαλεί τους τουρίστες με επιπλέον επιχείρημα την ασφάλεια που παρέχει έναντι της νέας αυτής ασθένειας.
Δεν είμαι αφελής ούτε φυσικά γεννήθηκα χτες. Αντιλαμβάνομαι και -γιατί να το κρύψω;- συμφωνώ πως η χώρα και η οικονομία δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει κλειστή. Αντιλαμβάνομαι πως το κλείσιμο της οικονομίας θα σημάνει αύξηση των θανάτων, όχι λόγω κορωνοϊού μα λόγω της φτώχειας και της ανέχειας. Οι άνθρωποι πρέπει να δουλέψουν. Οι δουλειές πρέπει να εξακολουθήσουν να υπάρχουν γι’ αυτούς. Όσες υπάρχουν τουλάχιστον.
Αντιλαμβάνομαι ακόμα πως το εθνικό μας προϊόν (παρότι δεν θα ‘πρεπε να είναι το μόνο) είναι ο τουρισμός.
Πως θα πορευτούμε λοιπόν; Με ανοιχτή την χώρα και την οικονομία φυσικά. Το καταλαβαίνω και το επικροτώ.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και τι εννοώ:
Την ίδια στιγμή που αφήνουμε την χώρα ανοιχτή, πεντάνοιχτη στην εισροή ξένων τουριστών, που έρχονται με πτήσεις που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να τηρηθούν οι κανόνες ασφαλείας, αφού τα αεροπλάνα δεν «συμφέρει» να πετούν χωρίς πληρότητα, την ίδια στιγμή που αφήνουμε τα κρουαζιερόπλοια να αγκυροβολούν στα λιμάνια μας, χωρίς κανέναν έλεγχο, την ίδια στιγμή που ανοίγουμε τα χερσαία σύνορα, αυτήν την ίδια στιγμή κλείνουμε για 60 μέρες beach bar της Μυκόνου που παρατηρήθηκε συνωστισμός.
Και όταν θα έρθουν οι ξένοι τι; Οι ξένοι που θα έρθουν -είμαι σίγουρη- θα είναι κυρίως νεαροί (αυτοί που συνήθως δεν αφήνουν και λεφτά) αφού οι μεγαλύτεροι και οι πιο ευάλωτοι φοβούνται την αρρώστια. Αυτούς πως θα τους ελέγξουμε; Και ποιος θα το κάνει αυτό; Ο καταστηματάρχης θα πρέπει να παίζει τον ρόλο του αστυνομικού; Και με ποιον τρόπο θα το κάνει; Θα προσλάβει μπράβους να υποχρεώνουν τους πελάτες να τηρούν τις αποστάσεις; Και τι σόι τουρισμός είναι αυτός;
Το άλλο που με βασανίζει αυτές τις μέρες που παρακολουθώ τα τεκταινόμενα είναι τι θα γίνεται με τους ασθενείς ή τους θετικούς στα τεστ (που βέβαια δεν θα γίνονται παρά μόνο δειγματοληπτικά). Γιατί θα υπάρξουν και τέτοιοι.
Η χώρα έκλεισε για 2 μήνες τα πάντα γιατί δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει πολλά περιστατικά της νέας ασθένειας. Η μετακίνηση στα νησιά δεν επιτρεπόταν προκειμένου να διατηρηθούν καθαρά και να μην μολυνθούν αφού δεν είχαν εξοπλισμένα κέντρα υγείας και την κατάλληλη υποδομή. Και σωστά έγινε τότε. Τώρα όμως απέκτησαν υποδομή;
Απ΄ την άλλη, την ίδια στιγμή που ο Έλληνας ασθενής είχε οδηγία να παραμείνει έγκλειστος σε καραντίνα σπίτι του, χωρίς να επισκεφτεί γιατρό ή νοσοκομείο, όλοι οι εισερχόμενοι ξένοι ασθενείς πως θα αντιμετωπίζονται; Τι θα συμβαίνει με τον τουρίστα που θα νοσήσει; Θα επιστρέφει στην χώρα του ή θα τον περιθάλπουμε εμείς; Και αν βρίσκεται σε νησί χωρίς υποδομή δεν θα έχει την δυνατότητα αεροδιακομιδής; Και ποιος θα πληρώσει όλα τα έξοδα; Μήπως ο φορολογούμενος;
Και ασφαλώς δεν έχω αντίρρηση να το κάνουμε. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο καθένας δικαιούται περίθαλψη σε ένα πολιτισμένο κράτος. Και ντόπιος και ξένος. Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται περίθαλψη.
Δεν είμαι σε θέση και ούτε θέλω να κάνω κριτική στα μέτρα και την άρση τους. Τον προβληματισμό μου επιθυμώ να μοιραστώ.
Και τι να κάνουμε τότε; θα πει κάποιος. Ν΄ αφήσουμε την χώρα να καταστραφεί οικονομικά; Και βέβαια όχι απαντώ. Κι έπειτα θα ρωτήσω πάλι: Τι διαφορά έχουμε με τον μισητό σε όλους μας Σόιμπλε που δήλωσε πως δεν έχει σημασία μόνο η ανθρώπινη ζωή αλλά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; (πράγμα στο οποίο παρεμπιπτόντως συμφωνώ). Τι διαφορά έχουμε με τον Τραμπ και τον Μπόρις Τζόνσον που αρνιόντουσαν να κλείσουν τις χώρες τους προς χάριν της οικονομίας; Κι εμείς γιατί φέραμε πάλι την οικονομία μας σ΄ αυτό το χάλι κλείνοντας τα πάντα για να ανοίξουμε στο τέλος ανεξέλεγκτα;
Ερωτήσεις μικρού παιδιού.
Και τι προτείνεις; θα πει κάποιος. Και ποια είμαι εγώ να προτείνω; θα πω εγώ. Αυτά που με απασχολούν και που πιστεύω πως απασχολούν πολύ κόσμο, λέω. Αν μπορούσα να προτείνω, δεν θα έγραφα άρθρα σε περιοδικό. Ίσως να ήμουν σύμβουλος του πρωθυπουργού ή κάποιου άλλου σημαίνοντος προσώπου. Εγώ -θέλω να πιστεύω- είμαι ένα κομμάτι της κοινής γνώμης, του απλού κόσμου, του απλού λαού. Αυτού του απλού λαού που απορεί, που κρίνει, που ψηφίζει και που ίσως θα΄ πρεπε να καθαιρεί και να αντιδρά. Που ίσως θα΄ πρεπε να πάρει την μοίρα του στα χέρια του.
Μήπως… λέω μήπως ν΄ αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Σκέφτηκαν άραγε ποτέ οι διοικούντες γιατί ο κόσμος δεν τηρεί πάντα τις οδηγίες, γιατί παρεκτρέπεται και γιατί κάνει το δικό του; Γιατί είναι ανεύθυνος; Όχι. Γιατί είναι ανεγκέφαλος; Όχι. Γιατί είναι ανόητος; Όχι. Γιατί δεν πιστεύει πια σε τίποτα. Είναι αυτή η ριμάδα η εμπιστοσύνη που έχει χαθεί. Και όλοι νοιώθουμε μόνοι. Σ΄ έναν επικίνδυνο και εχθρικό κόσμο, που κανείς δεν λέει την αλήθεια αν αυτή δεν τον συμφέρει. Σ΄ έναν κόσμο που έχουμε να παλέψουμε με την αρρώστια, με την ανεργία, με το κλείσιμο των επιχειρήσεων, με την φτώχεια. Η εμπιστοσύνη χάθηκε και δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να κερδηθεί ξανά.
Ερωτήσεις μικρού παιδιού… Αλλά στα μικρά παιδιά πάντα πρέπει να λέμε την αλήθεια αν δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προβληματικούς ενήλικες…