Ξύπνησα και δεν ήξερα ποιος είμαι. Ο εαυτός μου είχε αλλάξει ή ο κόσμος γύρω μου; Τα πάντα είναι σχετικά. Δεν ήμουν έτσι εγώ… Χρειάστηκα την κατάθεση του καθρέφτη. Το είδωλό μου διέλυσε κάθε αμφιβολία. Πέρα από την τριχοφυΐα μου δεν παρατήρησα καμιά αλλαγή. Μερικές υποψίες με έπεισαν να πιστεύω ότι προσαρμόζομαι στις εξελίξεις.
Τράβηξα την κουρτίνα κι έριξα μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο μου λες κι ήταν απαγορευμένο. Λες και κάποιος με παρακολουθούσε. Ξέχασα που τελειώνει ο ορίζοντας, που αρχίζει το ψέμα. Κι όμως, ο ήλιος ακόμα λάμπει, τα πουλιά ακόμα κελαηδούν. Όλα γύρω μου παρέμεναν ίδια. Βουτηγμένα σε έναν βάλτο. Πανομοιότυπες ημέρες σαν κάποια κατάρα να μας έχει βρει. Ένας φαύλος κύκλος που τροφοδοτείται από απώλειες.
Έφυγα από το παράθυρο και κάθισα στο γραφείο μου. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αντιλαμβάνεσαι πως είμαστε όλοι θνητοί. Η ευτυχία αποκτάει άλλη αξία. Συνειδητοποιούμε με βάναυσο τρόπο πως κρύβεται σε απλές καθημερινές απολαύσεις. Τα ασήμαντα γίνονται σημαντικά και τα δεδομένα ελκυστικά σαν αμαρτίες. Κάποιος έπρεπε να μας υπενθυμίσει τα αυτονόητα πριν απ’ όλο αυτό.
Μπερδεμένα πρόσωπα αναμιγνύονται στο μυαλό μου. Άραγε με θυμούνται; Ποιοι είναι; Παραμορφώνονται ανάλογα την ψυχολογία μου. Είναι θολά… Σκέψεις φαντάσματα του παρελθόντος με στοιχειώνουν. Γεγονότα που είχαν θαφτεί, η μνήμη μου τα ανασταίνει. Στιγμές που ήμουν αδύναμος, που υπέφερα. Γιατί τώρα όμως;
Είναι κοινωνική ασθένεια τελικά ή απλά έβγαλε την ασθένεια της κοινωνίας στην επιφάνεια; Είναι η θλίψη κολλητική ή είναι ένα ακόμα σύμπτωμα;
Πάντα μετά την καταστροφή ανακαλύπτεις τι έχει αξία, αυτό που μένει… Όσοι δεσμοί κρατήσουν θα γίνουν πιο δυνατοί. Η δοκιμασία… μέσα απ’ αυτή αποδεικνύεται τι έχει ριζώσει πραγματικά βαθιά. Ήρθε η ώρα του θερισμού μάλλον. Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει.
Τι μας έμεινε; Ένα αβέβαιο μέλλον. Τι θα επακολουθήσει μετά; Μαθήματα ζωής που ξεχάστηκαν. Η ιστορία όμως επανέρχεται κάθε φορά. Όσο και να τη μελετούν τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Ίσως έτσι να είναι προγραμματισμένος ο άνθρωπος. Ας γίνει κατανοητό πόσο σημαντική είναι η υγεία και να επενδύσουμε πιο πολύ σε αυτήν. Όχι στα όπλα και τους πολέμους. Το χρήμα αδυνατεί να μας προστατεύσει, η οικονομία άρχισε να καταρρέει. Να εστιάσουμε στις ομοιότητες κι όχι στις διαφορές μας. Όλοι είμαστε ίδιοι μπροστά στην πείνα του θανάτου.
Άνοιξα την πόρτα που πλέον κούραζε το βλέμμα μου. Βγήκα έξω χωρίς να είμαι σίγουρος για το λόγο. Άραγε παραβιάζουμε το κρησφύγετό μας για τα απαραίτητα ή για μια δόση αέρα; Η ατμόσφαιρα αν και πιο καθαρή, έπεφτε βαριά στους ώμους μου. Ο ήλιος ήταν πάντα τόσο φωτεινός; Δεν θυμάμαι…
Δεν είχε νόημα. Κλείστηκα πάλι μέσα στο καταφύγιό μου. Το μόνο μέρος που είμαι σίγουρος ότι δεν μπορεί να με επισκεφθεί ο ιός. Η ματαιότητα με υποδέχθηκε σαν να έλειπα ώρες κι οι σκέψεις επέστρεψαν σαν ομίχλη. Ένας πόνος στο στήθος με έκανε να ανησυχήσω. Φευγαλέα απόρησα με το ρολόι στο τοίχο που συνέχιζε να μετράει τα δευτερόλεπτα. Μέσα στον καπνό που προκαλεί η ασθένεια είχαν καλυφθεί όλα τα άλλα προβλήματα, τα οποία υποτιμούνται ή γιγαντώνονται χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Αποφάσισα να φωλιάσω ξανά στο κρεβάτι μου. Το σώμα μου ούρλιαζε για βοήθεια. Προσπαθούσε να εισακουστεί, αλλά η φωνή του έσβησε σαν μικρή φλόγα. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω, μόνο να συμβιβαστεί. Να συμβιβαστεί όπως όλοι μας. Αν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες σου, οι συμπεριφορές που αν δεν εκφραστούν σε βασανίζουν, τότε δεν είσαι υγιής. Θα κρατήσει όμως για λίγο κι ύστερα θα επανέλθει μοιραία η ισορροπία. Οφείλω να παραμείνω δυνατός, ούτως ώστε να δω την επόμενη μέρα. Εκείνους που αγαπώ, να κάνω όσα και πριν… πριν μου τα στερήσει όλο αυτό. Η κανονικότητα θα μου τα θυμίσει. Θα επανέλθουν σαν πινελιές στο πορτρέτο της ζωής μου, που θα είναι πάλι γεμάτο από χρώματα. Μάλλον είναι λυτρωτικό να ελπίζω σε κάτι. Δεν ξεγελάω τον εαυτό μου, έχω πάψει να πιστεύω σε παραμύθια. Αληθινά πιστεύω σε κάτι καλύτερο. Ο καπνός θα ταξιδέψει μακριά, οι στάχτες θα ξεπλυθούν κι η ιστορία θα εμπλουτιστεί με μια ακόμα πανδημία.
Έκλεισα τα μάτια μου χωρίς να είμαι σε θέση να απαντήσω αν η υπομονή ή η επιμονή είναι μεγαλύτερη αρετή. Οι εφιάλτες πολλοί, αλλά δε αγγίζουν το όνειρο. Αυτό είναι το τίμημα της ελευθερίας; Ο περιορισμός…
Η κούραση ψυχική, η σύγχυση πνευματική κι ο ύπνος φαντάζει όλο και πιο γλυκός…
• Eπικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/gera.blackhound
