Για τη μοναξιά να μιλήσουμε σήμερα. Για την απόγνωση των ανθρώπων, όταν η επικοινωνία σαν έννοια, δεν επεκτείνεται στο βαθμό που θα χρειάζονταν, προκειμένου να καλύπτουν τις πιο βασικές συναισθηματικές τους ανάγκες.
Ζούμε μόνοι μας στο σύγχρονο κόσμο των μεγάλων αλλά και των μικρότερων πόλεων. Σε πολυκατοικίες χωρισμένες σε μικρά διαμερίσματα, που δε προσφέρουν τα στοιχειώδη ή απ’ την άλλη, σε αραιοκατοικημένες γειτονιές των προαστίων. Παλιότερα, οι κατοικίες μας παρείχαν τα αναγκαία: επαρκή εξαερισμό, θέα, παράθυρο-πόρτα-μπαλκόνι-δυνατότητες για άμεση επαφή.
Με την ανάπτυξη των τσιμεντένιων πολιτειών, η συμπεριφορά μας άρχισε ν’ αλλάζει σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Πήραμε να γινόμαστε πιο αγχώδεις να προλάβουμε καθετί, πιο φοβικοί, πιο διστακτικοί μιας και κυκλοφορούσαμε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους κι όχι εντός μικρών ανθρώπινων κύκλων. Τα καταστήματα μεγαλώσαν, το ίδιο κι οι χώροι ψυχαγωγίας, το στοιχείο της προσωπικής επικοινωνίας χάθηκε εντελώς.
Μοιραία γίναμε πιο αγοραφοβικοί, περιοριστήκαμε στα τηλεφωνήματα, χάσαμε το μέτρο, τη διάθεση και τη ζεστασιά μας.
Οι άνθρωποι περνάνε πια πολύ χρόνο μόνοι τους. Κι όταν οι οικογενειακές συνθήκες εξελίσσονται απρόβλεπτα (διαζύγια, αλλαγές όρων εργασίας, ενηλικίωση παιδιών κ.λπ.) τα σπίτια γεμίζουν από μοναχικές ανάσες χωρίς περιθώρια επαφής, αφού οι προγενέστεροι ρυθμοί αυτών των ατόμων, τους είχαν απομονώσει από το σύνολο ή τις συντροφιές τους.
Μαθαίνουμε καθετί, ας μη μας φαίνεται παράξενο το γεγονός, ότι η εξέλιξη των πόλεων έπρεπε να καθρεφτίσει μια σειρά από μειονεκτήματα στον ψυχισμό μας, προκειμένου να νιώσουμε, να καταλάβουμε και να κινητοποιηθούμε. Ν’ αντιληφθούμε ότι η κάθε μέρα μας κυλάει στραβά και να επεξεργαστούμε εσωτερικά την ανάγκη ν’ αλλάξουμε συμπεριφορά.
Γιατί είναι σκληρή κι αβάσταχτη η μοναχική ζωή, όταν τουλάχιστον δε πραγματώνεται από επιλογή. Ενέχει υπέρμετρο εσωτερικό λόγο, μιλάμε με τον εαυτό μας σε βαθμό που μεγεθύνει τις δυσκολίες, τα τρέχοντα προβλήματα δείχνουν πάντα διογκωμένα, αφού ρωτάμε τον εαυτό μας και μας απαντάει με τη σειρά του αυτός. Έτσι αναπτύσσουμε έναν ιδιότυπο «εγωισμό», που οδηγεί ευκολότερα στην αποξένωση ή σε φαινόμενα κατάθλιψης και μελαγχολίας.
Είναι αναγκαίο μέσα από δω σήμερα, να περάσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα: ότι οι άνθρωποι της εικοστής πρώτης χιλιετίας, βρίσκουν έναν έναν τους τρόπους για να προχωρήσουν παρακάτω με περισσότερη ποιότητα, αποφεύγουν την απομόνωση, δημιουργούν εκ νέου συντροφιές ή αλλάζουν συμπεριφορά αυθόρμητοι, εκκινούμενοι από εσωτερική ψυχική ανάγκη.
Βγαίνουν από το σπίτι με αφορμή γεγονότα που τους κοινωνικοποιούν, τους ενημερώνουν ή τους ψυχαγωγούν. Αναπτύσσουν ομάδες, δεν περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους τετ α τετ με την ανοιχτή τηλεόραση μονάχα, συνδέονται με τον υπόλοιπο κόσμο ή το διαδίκτυο.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι κι αυτό έχει κατηγορηθεί για πολλά, μεταξύ αυτών για μη πραγματική επικοινωνία, για εικονικότητα και υποκατάσταση της αληθινής ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η σχέση μας όμως με κάθε μέσο είναι υπόθεση που περνάει από μέσα μας. Έτσι, η επαφή μας ακόμα και με τους υπολογιστές έχει περάσει σε μια νέα, ολότελα ενδιαφέρουσα εποχή, χαρακτηριστικά της οποίας είναι η πιο διευρυμένη ενημέρωση, η λειτουργία μέσω μηνυμάτων που εξυπηρετούν σε χρόνο και τρόπο τον αποστολέα και τον παραλήπτη. Η ηλεκτρονική μας επαφή μπορεί στ’ αλήθεια να μας βγάλει από το σπίτι, να μας ενημερώσει, να μας απαλλάξει από την ανεπιθύμητη ανακύκλωση των εσωτερικών μας σκέψεων.
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki
https://web.facebook.com/yannis.filippidis.profil1?_rdc=1&_rdr
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
https://www.instagram.com/yannis.filippidis_official/
https://yannis-filippidis.blogspot.gr/
https://twitter.com/yanisfilippidis
https://vimeo.com/yannisfilippidis
