Κορονοϊός και διακρίσεις | Άννη Παπαθεοδώρου

Όχι, ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις. Οι άνθρωποι όμως κάνουν.
Ο κορονοϊός δεν διαλέγει ποιοι θα αρρωστήσουν και αν αυτοί θα είναι πλούσιοι ή φτωχοί, άντρες ή γυναίκες, εργαζόμενοι ή άνεργοι, οικογενειάρχες ή μόνοι. Οι άνθρωποι όμως κάνουν.
Όχι, δεν είναι το ίδιο για όλους η ασθένεια. Όχι μόνο αυτή, αλλά η κάθε ασθένεια. Γιατί είναι φανερό πως όσο πιο πολλά λεφτά έχεις τόσο πιο πιθανή και εύκολη θα είναι η ίασή σου. Και αν ακόμα αυτή δεν είναι εφικτή, τουλάχιστον μπορείς να έχεις την ηρεμία ενός μονόκλινου σε ιδιωτική κλινική και την περιποίηση αποκλειστικής νοσοκόμας, αντί το κρεβάτι σε 6κλινο δωμάτιο και τους δικούς σου να αγωνιούν στο πλάι σου. Και δεν είναι το ίδιο να μπορείς σήμερα να διαθέσεις 200€ -γιατί τόσο κοστίζει- για το τεστ του κορονοϊού, από το να ψήνεσαι στο ζουμί σου με την ερώτηση: να πάω ή να μην πάω στο νοσοκομείο για το τεστ (αν στο κάνουνε και τότε) αν κρίνουν δηλαδή πως είσαι σε ευάλωτη ομάδα και το δικαιούσαι.

Και δεν είναι το ίδιο το «μένουμε σπίτι» για όλους. Και δεν το απόλαυσαν όλοι τόσο πολύ. Ούτε μας έφερε όλους πιο κοντά στους δικούς μας. Δεν είναι το ίδιο αν έχεις σπίτι και αν όχι. Δεν είναι το ίδιο αν μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου και αν εξακολουθείς να πληρώνεσαι κανονικά. Δεν είναι το ίδιο αν έχεις δουλειά και αν όχι. Δεν είναι το ίδιο αν έχεις χρήματα και αν όχι. Δεν είναι το ίδιο αν αγωνιάς για την αυριανή μέρα, αν δεν ξέρεις αν η δουλειά σου θα υπάρχει και μετά από αυτό. Δεν είναι το ίδιο αν στο τραπέζι σου υπάρχει φαγητό κάθε μέρα ή αν δεν ξέρεις αν θα υπάρξει αύριο. Και φυσικά δεν είναι το ίδιο αν μένεις σε σπίτι στην εξοχή ή σε σπίτι με κήπο ή έστω σε διαμέρισμα με μπαλκόνι και ήλιο, με το να μένεις σε ισόγειο εσωτερικό χωρίς φως και αέρα.

Δεν είναι το ίδιο αν έχεις μια πολυπληθή οικογένεια και αν είσαι νέος. Δεν είναι το ίδιο αν οι μέρες και τα χρόνια σου είναι μετρημένα και επομένως οι στιγμές σου πολύτιμες. Δεν είναι το ίδιο αν οι αγαπημένοι σου είναι μακριά ή αν δεν υπάρχουν αγαπημένοι και είσαι μόνος.

Ας μην βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε κάποιους. Ιδιαίτερα αν αυτοί δεν είναι παρά τα θύματα ή αυτοί που ο κόσμος μας φρόντισε να τους κάνει τέτοιους. Ας μην βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε τους ηλικιωμένους, που δεν ξέρουν έτσι κι αλλιώς αν το αύριο θα τους βρει ζωντανούς και που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ή όσο τους μένει. Ας μην βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε τους μόνους, που δεν έχουν κανέναν για να μοιραστούν την μοναξιά τους. Ας μην βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε τους νέους που η ζωή βράζει μέσα τους -όπως πρέπει να είναι δηλαδή. Ας μην βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε τους γονείς που ζουν σε μικρά διαμερίσματα χωρίς καν μπαλκόνι και βγάζουν βόλτα τα παιδιά τους. Ας μην βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε όσους βρίσκονται σε απόγνωση λόγω οικονομικών προβλημάτων. Θύματα είναι όλοι αυτοί. Ας μην γίνονται και κατηγορούμενοι.

Όχι, ο κορονοϊός δεν είναι ίδιος για όλους. Ούτε «το μένουμε σπίτι» είναι ίδιο για όλους. Και η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια για όλους. Δεν θα είναι ίδια για αυτούς που θα έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Δεν θα είναι ίδια για αυτούς που οι δόσεις του σπιτιού τους θα λήξουν και δεν θα έχουν να τις πληρώσουν. Δεν θα είναι ίδια για τις μικρές επιχειρήσεις που δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν τις νέες επιταγές της τεχνολογίας, αλλά και για τους μεγαλύτερους ανθρώπους που αδυνατούν να αφομοιώσουν νέες γνώσεις και να χειριστούν ηλεκτρονικές συναλλαγές ή για αυτούς που δεν έχουν πρόσβαση σε υπολογιστές και έξυπνα κινητά. 

Και φυσικά δεν θα είναι ίδια για κανέναν μας, όταν η μάσκα θα έχει γίνει απαραίτητο αξεσουάρ, η αγκαλιά απαγορευμένη και ο φόβος μόνιμος σύντροφός μας.
Η επόμενη μέρα σίγουρα θα είναι διαφορετική.
Κι εμείς, ίσως, πρέπει να επανεξετάσουμε τα πράγματα…

• Επικοινωνήστε με την συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou

• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/floga.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.html