Με λένε Μαρία και πάντα μου άρεσαν οι βόλτες. Μαζί με το κορμί ταξίδευε και το μυαλό μου. Γυρνούσα πάντα αποκαμωμένη και χορτασμένη από εικόνες, που έμεναν στο κεφάλι μου για καιρό. Όταν δεν κατάφερνα να ταξιδέψω με το κορμί, το έκανα με τη σκέψη. Μάζευα και με αυτό τον τρόπο ένα σωρό εικόνες. Αρωγός σε αυτό, ήταν πάντα ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. Αποτύπωνα εκεί ό,τι δεν ήθελα να ξεχάσω. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, οι σκέψεις μου, δεν χωρούσαν στο μυαλό μου, ούτε σε ένα μόνο κομμάτι χαρτί, ήθελα περισσότερα. Ένιωθα πως έχω ένα σωρό να εξωτερικεύσω πλέον, να τα μοιραστώ, να μην τα κρατάω για μένα.
Αυτό μου πρόσφερε τεράστια ικανοποίηση αλλά πάλι, δεν ήταν αρκετό. Πέρασε ο καιρός και αυτό που ονομάζουμε ζωή, θέλησε να μου δώσει μία ακόμα δοκιμασία (είχα εισπράξει αρκετές μέχρι τότε), έτσι μου χάρισε μια ανίατη πάθηση. Μια πάθηση που όπως διαπίστωσα στην πορεία, πολλοί τρομάζουν στο άκουσμα της, οι περισσότεροι όμως, είτε έχουν εσφαλμένη, είτε καθόλου εικόνα για αυτήν. Ονομάζεται Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Θέλησα λοιπόν να προσκαλέσω σε «μια βόλτα», όλους όσους ήθελα να μάθουν για την πάθηση αλλά και όσους πίστευαν ότι έχουν άπλετο χρόνο για να πραγματοποιήσουν τα «θέλω» τους, αγνοώντας τον ίδιο το χρόνο. Ίσως, αν και η ίδια δεν νοσούσα, να είχα αντιδράσει ανάλογα. Έτσι θέλησα με αυτό τον τρόπο να περάσω ένα μήνυμα σε όσους διαβάσουν το βιβλίο μου, πάσχοντες και μη. Μπορεί μέσα από αυτό να έγινα λίγο σκληρή, αλλά πιστεύω πως ένα βιβλίο είναι ικανό να σε παρακινήσει, να σε προβληματίσει και θα είναι πάντα εκεί να σου υπενθυμίζει το νόημα του, τον σκοπό της ύπαρξης του!
Το βιβλίο μου, δε στηρίζεται σε κάποια συγκεκριμένη ιστορία. Όμως καθώς περιγράφει τα «αόρατα» πολλές φορές συμπτώματα της πάθησης, μετέφερα σε αυτό πολλές ιστορίες μαζί και προσπάθησα να τις ενσωματώσω στην καθημερινότητα της ηρωίδας μου.
Πολλοί, θα περίμεναν να ακούσουν πως, έχω μεγαλύτερη αδυναμία στην βασική ηρωίδα μου, τη Μυρτώ! Όμως όχι, για μένα εκείνη που είναι άξια θαυμασμού, είναι η Αμαλία για την αγόγγυστη προσφορά της και την στάση της απέναντι στην Μυρτώ. Οι άνθρωποι, όταν μας συμβεί το απευχόμενο, χρειαζόμαστε κάποιον να σταθεί σταθερά δίπλα μας, να μας κατανοήσει και να μας αντέξει. Αντιθέτως, πολλοί λιγοψυχούν και απομακρύνονται. Ακούω σχεδόν καθημερινά περιστατικά για ανθρώπους που δείλιασαν μπροστά σε μια ανίατη πάθηση.
Οι υπόλοιποι ήρωες του βιβλίου μου είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως εκείνοι που ο καθένας μας έχει στην προσωπική του ζωή, αλλά επιδρούν καταλυτικά στην διαμόρφωση του χαραχτήρα του.
Αν με ρωτήσετε, θα σας πω πως, έχω στα σκαριά ένα ακόμα μυθιστόρημα, μα νομίζω πως είναι λίγο πρώιμο να αναφερθώ στο τι πραγματεύεται. Εκείνο το χαρτί και το μολύβι που λέγαμε είναι πάντα δίπλα μου γιατί, δεν ξέρω ποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας θα το χρειαστώ. Ωστόσο, η ποίηση, παραμένει μία από τις αγάπες μου. Και έχω ένα σωρό σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα, που κατάφερα να μεταφέρω σε χαρτί και που περιμένουν υπομονετικά να αξιοποιηθούν.
Όμως για την ώρα, προσπαθώ να ακολουθήσω την συμβουλή της Μυρτώς έχοντας εμπιστοσύνη στον χρόνο!
• Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο, διαβάστε τις 20 πρώτες σελίδες του, αποκτήστε το εύκολα, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/volta.html
