Τα βιβλία του έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά και την βιβλιοθήκη μου και δεν είναι γιατί έχω την ακριβή τύχη να κρατάει περίοπτη θέση φίλου-αδελφού στην ψυχή και την ζωή μου ο Γιάννης Φιλιππίδης, αλλά γιατί πάντα καταφέρνει με τις λέξεις να κεντάει αριστοτεχνικά τις ιστορίες του.
Ιστορίες που διαβάζοντας τες θα βρεις στιγμές από τις δικές σου ιστορίες ζωής, θα βρεις σκέψεις και συναισθήματα και θα αναρωτηθείς «μα τώρα πως το ήξερε αυτό για μένα;»
Ιστορίες που θα ανασύρουν από την ψυχή σου ερωτήματα και απαντήσεις που άφησες να θαφτούν και να ξεχαστούν.
«Είχε λιακάδα σήμερα; Σήμερα που σε έπνιξαν οι έγνοιες, τα προβλήματα, η κούραση, η απελπισία, η ματαίωση, ο φόβος και η ανασφάλεια; Σήμερα που βούλιαξες και πνίγηκες πάλι στα απόνερα αυτού του κόσμου;»
Αυτό είναι ένα ερώτημα που κάνω κάθε βράδυ στον εαυτό μου από την στιγμή που ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου και η απάντηση είναι:
« Ναι είχε λιακάδα σήμερα!»
Ναι είχε λιακάδα και σήμερα γιατί την λιακάδα, ανεξάρτητα από τα καιρικά φαινόμενα αλλά και τις δυσκολίες και ασχήμιες της ζωής την φτιάχνουμε και την συντηρούμε μέσα μας.
Αυτό συνειδητοποιούμε μέσα από την λυρική και όλο και πιο ώριμη γραφή του συγγραφέα.
Αν δεν το γνωρίζουμε μας οδηγεί, αν όχι να το μάθουμε, να το υποψιαστούμε και αν το γνωρίζουμε αλλά το έχουμε ξεχάσει, να το θυμηθούμε πάλι.
Η ιστορία της Ισμήνης και της Πέρσας των δύο κεντρικών προσώπων του βιβλίου, τοποθετημένη σε μια παρελθούσα, σκοτεινή πολιτικά αλλά και κοινωνικά περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, θα μας φέρει αντιμέτωπους με νοοτροπίες και καταστάσεις, που, αν έχουμε ανοιχτά τα «μάτια» μας, έχουμε αντιληφθεί πως δεν καταφέραμε παρά τους αγώνες να απαλλαγούμε και τα βλέπουμε όλα αυτά να συντηρούνται και να επανεμφανίζονται στον εξελιγμένο κατά τα άλλα κόσμο μας.
Θα μας φέρει αντιμέτωπους με καταστάσεις στενάχωρες όπως είναι ο πόνος, η αρρώστια και η απώλεια και με την συνειδητοποίηση πως από αυτό που λέμε μοίρα η πεπρωμένο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Παρ όλα αυτά το κλιμακούμενο γκρίζο από τα σύννεφα του μικρόκοσμου που πνίγει και παγιδεύει, την βία, το φόβο, την αγωνία, την ματαίωση αλλά και η παγωνιά που φέρνει ο πόνος, η αρρώστια και η απώλεια σπάνε από το ζεστό φως που έχουν οι αχτίδες της «μέσα» λιακάδας.
Θα θυμηθούμε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός που έτσι αλλιώς είναι κοινός και προδιαγεγραμμένος αργά η γρήγορα για όλους, αλλά το ταξίδι.
Αν σε αυτό το ταξίδι θα αφεθούμε στο τέλμα, την μιζέρια και όσα αποφασίζουν οι άλλοι για μας ή θα διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε και μας αξίζει και αν σε αυτή την διεκδίκηση θα ελεηθούμε με την αποδοχή, την στήριξη, την προστασία, την ασφάλεια, την ελπίδα και την προοπτική, την αγάπη και την αφοσίωση.
Όσο και αν μοιάζει αντιφατικό η επίγευση από τα στενάχωρα είναι γλυκιά και θεραπευτική και την χαρίζουν στον αναγνώστη η αντίσταση και η χαρά της ελευθερίας, η αισιοδοξία, ο έρωτας, η αγάπη, η γαλήνη, η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια. Τα υλικά για όλες τις μικρές αλλά σημαντικές, ακριβές και πολύτιμα ουσιαστικές στιγμές της Ζωής.
• Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο, διαβάστε τις 20 πρώτες σελίδες, αποκτήστε το εύκολα, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/liakada.html
• Επίσημη Σελίδα του βιβλίου:
«Είχε λιακάδα σήμερα», Γιάννης Φιλιππίδης, Άνεμος εκδοτική
