«Εγώ όμως την αγαπούσα, την αγαπούσα πολύ…»
«Έκανες δύο λάθη, Γιωργή, μέσα στην ίδια πρόταση. Πρώτα, ξεκίνησες με ένα “εγώ” και ύστερα άρχισες να μιλάς σε παρελθοντικό χρόνο».
«Δε σε καταλαβαίνω…»
«Καταρχάς, το “εγώ” δε χωράει ποτέ στην αγάπη δύο ανθρώπων, στην αγάπη υπάρχει μονάχα το “εμείς” και δεύτερον από πότε έπαψες να την αγαπάς; Τα συναισθήματα δε σταματούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ότι φεύγει μακριά σου, και μάλιστα χωρίς τη δική της θέληση, δεν είναι λόγος να πάψει η αγάπη σου για εκείνη. Θα σου πρότεινα λοιπόν ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι γιατί την αγαπάς, να μάθεις καλά τους λόγους».
«Την αγαπάω γιατί είναι όμορφη, γιατί είναι τόσο ξεχωριστή από τα άλλα κορίτσια. Την αγαπάω επειδή είναι έξυπνη, η καλύτερη μαθήτρια της τάξης ή τουλάχιστον σαν τη Σταυριανή. Την αγαπάω γιατί ντύνεται ωραία, μυρίζει υπέροχα και μιλάει πάντα ευγενικά, την αγαπάω για το κατακόκκινο τσουλούφι που πέφτει στα μάτια της…»
«Ακόμα δεν άκουσα τον πιο πειστικό λόγο της αγάπης σου για τη Ναυσικά».
«Δηλαδή;»
«Δε μου ανέφερες καθόλου αν σε αγαπά ή αν σε νοιάζεται κι εκείνη, κουβέντα δε μου έκανες γι’ αυτό».
Ο Γιωργής την κοίταξε με λυπητερό βλέμμα κι έμεινε με το στόμα σφραγισμένο.
«Είπαμε πριν ότι δύναμη στην αγάπη έχει μόνο το “εμείς”. Η αγάπη, Γιωργή μου, πρέπει να είναι αμοιβαία για να υπάρχει πραγματικά, όπως ακριβώς και η φιλία. Δεν είσαι φίλος κάποιου χωρίς ταυτόχρονα κι εκείνος να σε νιώθει δικό του φίλο…»
«Αυτό δεν το ξέρω, μαμά, δεν ξέρω αν μ’ αγαπάει κι εκείνη, δε μου το είπε ποτέ».
Την ίδια στιγμή, άρχισαν να κυλούν δάκρυα στα μάγουλά του σαν μικρά ρυάκια βροχής πάνω σε τζάμι παραθύρου.
«Μπορεί να σου το έδειξε χωρίς να σου το πει· τα λόγια δε λένε τα πάντα. Πήγαινε όμως τώρα να πλύνεις τα μούτρα σου, πρήστηκαν τα ματάκια σου, κι ύστερα έλα να πάμε μια βόλτα για παγωτό, οι δυο μας».
“ Μάθετε περισσότερα για το μυθιστόρημα, διαβάστε τις 20 πρώτες του σελίδες, αποκτήστε το εύκολα, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/moutra.html
