Ένα ζουζούνι απροσδιορίστου χρώματος κινείται. Καφέ είναι, μαύρο είναι, πάντως σίγουρα σκούρο είναι. Θα μπορούσε μάλιστα να είναι και μπλε σκούρο, αλλά η μυωπία μου δεν βοηθάει, μα ούτε και το λιγοστό φως που υπάρχει στον χώρο μέσα στον οποίο προχωράει το ζουζούνι. Το ζουζούνι ευτυχώς κινείται πάνω στα άσπρα μάρμαρα, και το βλέπω. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάποια κηλίδα, αλλά κηλίδα να μετακινείται χωρίς να αφήνει ίχνη, μου φάνηκε περίεργο, γι’ αυτό κοίταξα καλύτερα, και έτσι λίγο η υποψία, λίγο η φαντασία, λίγο η μυωπική μου όραση, με έπεισαν πως επρόκειτο για κάποιο ζουζούνι.
Ώρες ώρες με εκνευρίζει αυτή η μυωπία, που πέφτει μπρος τα μάτια μου σαν πέπλο, κάνοντας τον κόσμο μου ημιδιαφανή. Ημιδιάφανα είναι και τα ψέματά μου, όπως και οι αλήθειες μου, γι’ αυτό συχνά μπερδεύομαι, και κάνω την αλήθεια ψέμα και το ψέμα αλήθεια, μέχρι που κουτουλάω σε διάφορα είδη τοίχων, όπως και το ζουζούνι αυτή τη στιγμή, το οποίο έστριψε ενστικτωδώς δεξιά, ελπίζοντας να μην τρακάρει σε άλλον τοίχο. Όμως αυτό είναι αναπόφευκτο, λέει η λογική μου, η οποία έχει κι αυτή τους δικούς της τοίχους, λες και είναι δωμάτιο. Βεβαίως, όσο λογική είναι η λογική μου, άλλο τόσο είναι και του ζουζουνιού. Όμως για ποια λογική μιλάω; Η λογική διαμορφώνεται από την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε, και επειδή το ζουζούνι κι εγώ ζούμε σε διαφορετικές κοινωνίες, οι λογικές μας είναι διαφορετικές, παρόλο που οι κοινωνίες μας είναι παράλληλες και ταυτόχρονες. Παρ’ όλα αυτά, το ζουζούνι μού φαίνεται παράλογο, και είμαι σίγουρος πως άλλο τόσο παράλογος θα φαίνομαι κι εγώ σε αυτό.
Το ζουζούνι κι εγώ βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, ο οποίος είναι κατασκευασμένος από όμοιούς μου και διακοσμημένος από εμένα τον ίδιο, άρα το ζουζούνι είναι εισβολέας. Όμως πριν κτιστεί αυτό το σπίτι, εδώ ήταν χωράφι, κι αυτό θα ήταν στον δικό του χώρο, αλλά εγώ τον καταπάτησα πολλά χρόνια πριν γεννηθεί και αποκτήσει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Του αφαίρεσα δηλαδή το δικαίωμα επειδή είμαι μακροβιότερος.
Στη ζωή μου έχω δει χιλιάδες παρόμοια ζουζούνια, αλλά τώρα είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ ένα από αυτά, και αναρωτιέμαι γιατί. Ανία; Α, ναι! Η ανία είναι κίνητρο για παρατήρηση, αλλά όχι με την έννοια του παρατηρητή-ερευνητή, αλλά του βαριεστημένου· του ανθρώπου που χάνει τον χρόνο του παράγοντας περισσότερη ανία, η οποία κάνει το ποτάμι του χρόνου να κυλάει πολύ αργά, καθότι η κοίτη του είναι τόσο φαρδιά όσο και η γη. Σε στιγμές σαν αυτή, νομίζω ότι όλα είναι ακινητοποιημένα, και γι’ αυτό ευχαριστώ το ζουζούνι που αντιστέκεται στην ανία, ταράζοντας τα λιμνασμένα ύδατα του χρόνου. Το έντομο αυτό είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ωστόσο έχω βουλιάξει τόσο βαθιά μέσα σε αυτή την απραξία, που και η παραμικρή σκέψη ότι πρέπει να κινηθώ μου φέρνει ζαλάδα. Ζαλάδα είναι και όλες οι υποχρεώσεις.
Αλήθεια, τι υποχρεώσεις μπορεί να έχει ένα ζουζούνι;
Πάντως οι δικές μου αυτόν τον καιρό μοιάζουν με τεράστιους λάκκους, που χρειάζεται να τους μπαζώσω για να μπορέσει η ζωή μου να προχωρήσει ομαλά σε αυτόν τον δρόμο, που δεν ξέρω πού και πώς θα με βγάλει. Όμως το ζουζούνι κι εγώ έχουμε υψώσει την παντιέρα της ελπίδας, θεωρώντας ότι τα καλύτερα δεν μας έχουν συμβεί ακόμα. Δεν ξέρω αν κανείς μπορεί να με χαρακτηρίσει αισιόδοξο –ή αλλιώς πώς–, αλλά η αισιοδοξία παράγεται μέσα μου σαν χημική ουσία, όπως και τόσες άλλες. Βεβαίως, κανένας βιολόγος μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να βρει τη χημική εξίσωση της αισιοδοξίας, ούτε κι από ποια όργανα εκκρίνεται.
Σε κάποια άτομα η έκκριση αισιοδοξίας είναι ανεπαρκής, ενώ σε άλλα είναι από επαρκής έως υπερβολική. Την έλλειψη ή το πλεόνασμα αισιοδοξίας μπορεί κανείς να διακρίνει καθαρά πάνω στους ανθρώπους, διότι η αισιοδοξία, σαν τη μελανίνη, μεταβάλλει την όψη των ανθρώπων, και σε αντίθεση με τη μελανίνη, η πολλή αισιοδοξία κάνει τους ανθρώπους να λάμπουν.
Αυτή η σωματική ακινησία νομίζω ότι οφείλεται στο μποτιλιάρισμα των σκέψεων στο μυαλό μου, το οποίο δεν ξεκουράζεται ούτε στον ύπνο.
Πρέπει να σηκωθώ να φτιάξω έναν καφέ…
(Η ώρα περνάει, αλλά μετά από λίγο…)
Επιτέλους, το κατάφερα! Η καφετιέρα γουργουρίζει σαν γάτος σε συναισθηματική έξαρση…
(Η ώρα περνάει, και μετά από λίγο…)
Ο καφές έγινε, αλλά…
Σε στιγμές σαν κι αυτή, εύχομαι να είχα έναν υπηρέτη. Αν σκεφτεί, βέβαια, κανείς ότι γεννήθηκα σε χαμόσπιτο και θέλω υπηρέτη, θα πει ότι παραλογίζομαι, αλλά τα ανεκπλήρωτα όνειρα δεν χάνουν ποτέ την αξία τους στα χρηματιστήρια της ουτοπίας.
(Η ώρα περνάει, και μετά από λίγο…)
Επιτέλους, πίνω καφέ, και περιμένω την έκβαση της μάχης ανάμεσα στην καφεΐνη και την ανία, την ανία που κουβαλάω σαν άχρηστη πανοπλία, που βαραίνει, όπως βαραίνει και το κέλυφος που κουβαλάει το ζουζούνι, το οποίο έφθασε στη γωνία του δωματίου και έστριψε πάλι δεξιά, διαγράφοντας προσεκτικά το περίγραμμα των αντικειμένων που έχουν πέσει στο πάτωμα, όπου μετά βίας διακρίνω κάποιες τούφες πασπαλισμένες με σκόνη, που κάνουν το άμοιρο έντομο να χάνει τον βηματισμό του και να μπλέκεται μέσα σε αυτή τη ζούγκλα, από την οποία βγαίνει τελικά σέρνοντας σκονισμένες τρίχες· απομεινάρια της εμμονής του και της επιμονής του να κινείται. Εγώ, ακίνητος, αγωνιώ για την έκβαση του αγώνα του. Τι θα κάνω, αλήθεια, αν σταματήσει;
Ο καφές άρχισε την καθοδική του πορεία, ενώ ο καπνός του τσιγάρου, που είναι εκατοντάδες φορές ελαφρύτερος από τον καφέ, άρχισε την ανοδική του πορεία επειδή προτιμά να φθείρει και να διαφθείρει τον εγκέφαλο. Τώρα, βέβαια, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται ο καπνός να διαφθείρει τον εγκέφαλο. Γίνεται, γίνεται! Ο εγκέφαλος εθίζεται στη νικοτίνη, και ως εκ τούτου διαφθείρεται.
Η ανία άρχισε να ποτίζεται με καφεΐνη και να τυλίγεται μέσα σε σύννεφα καπνού, και να μαραίνεται, παρ’ όλα αυτά, δεν έχω καμία διάθεση να κινηθώ.
Το μυαλό μου δεν έχει διαφθαρεί από τον καπνό μόνο, αλλά κι από την ηθική της κοινωνίας, και γι’ αυτό δεν το εμπιστεύομαι όπως εμπιστεύομαι τις αισθήσεις μου, οι οποίες ανήκουν στο σώμα, και ως εκ τούτου παραμένουν αγνές. Τώρα, μετά από όλα αυτά που είπα, μπορεί κανείς να με κατηγορήσει για οπαδό του Επίκουρου, αλλά αυτό δεν προκύπτει από καμία φιλοσοφική τοποθέτηση, παρά από τη στάση ζωής που έχω ασυνείδητα επιλέξει. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση προτιμώ να με πουν ευδαιμονιστή παρά μαζοχιστή, διότι ευδαιμονισμός για μένα σημαίνει ισορροπία στη ζωή, ενώ ο πόνος δεν είναι καθόλου χρήσιμος, παρά μόνο ορισμένες στιγμές· συγκεκριμένα, τις στιγμές που λειτουργεί σαν κώδωνας κινδύνου. Τότε δηλαδή που μας πληροφορεί ότι κάποιο όργανό μας δεν λειτουργεί σωστά.
Οχ, πρόβλημα! Εμφανίστηκε ο γάτος μου, μαύρος σαν πάνθηρας, ο οποίος ανιχνεύει τον χώρο. Ελπίζω να μη δει το ζουζούνι. Το ζουζούνι κουνήθηκε. Ο γάτος το είδε και, καθότι πολύ γρήγορος, του επιτέθηκε. Προσπάθησα να αποτρέψω το μοιραίο, αλλά με την ανία να εξακολουθεί να με βαραίνει, δεν θα μπορούσα ούτε τον εαυτό μου να προστατέψω. Ο γάτος άρπαξε το ζουζούνι και εξαφανίστηκε από την μπαλκονόπορτα, φοβούμενος μην του κλέψω το παιχνιδάκι του.
Τώρα μόλις μου πέρασε από το μυαλό πως, αν το ζουζούνι δεν είχε κινηθεί, μπορεί και να τη γλίτωνε. Άρα, το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι να μην κάνω τίποτα, γιατί μπορεί να πέσω κι εγώ θύμα κάποιας μαύρης ατυχίας, γι’ αυτό θα κλείσω πόρτες και παράθυρα, και θα πάω αμέσως για ύπνο.
• Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο, διαβάστε τις 20 πρώτες του σελίδες, αποκτήστε το εύκολα, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/thili.html
