Τόσο γαλάζιο και λευκό μαζεμένο σ’ έναν τόπο
Βυθός ατελείωτος σαν μπλε ξοδεμένο
Αχτίδες ήλιου γλύφουν την πέτρα
Παραλίες με μαύρη άμμο, κρατήρας ηφαιστείου
Μαύρο σκοτεινό
απλώνεται στον καυτερό ήλιο και αντιμάχονται
Φως και σκοτάδι καίγονται
Η φτέρνα
ακουμπάει στο βότσαλο και καψαλίζεται
Νησιά μεγάλα, μικρά, Καμένη, Θηρασιά
και πέλαγος άγριο, βαθύ
Θαλασσοπνίγεται ο άνεμος
Το άσπρο ψηλά όρθιο
Φέγγει σαν αντίλαλος η λάβα
Κι οι ώρες περνούν
Εγώ καίγομαι, η λάβα καίγεται, η φύση κοχλάζει
Ένα ξωκλήσι έρημο λάμπει στο πέλαγος σαν ήλιος
Σάντα Ειρήνη φλέγεσαι
Κι εμείς αθώοι παρατηρούμε το κόκκινο σου
να βυθίζεται στη θάλασσα
Αφήνοντας σταλαγματιές κυανού
σαν ολοπόρφυρος δρόμος προς το φως σου
Ήλιε, μας καταβροχθίζεις
φανερά και μυστικά στα έγκατα σου
Κι εμείς βγάζουμε άναρθρες κραυγές
σα γλαροπούλια που χάθηκαν στο γαλάζιο σου.
• Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/geronta.constantia?fref=t
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/poihsh/konstantia-geronta.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/kathe-tou-leksi-enas-lygmos.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/edo_gennietai.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/kwneio.html
• Φωτογραφία: Νικόλας Τελλίδης
