Η ατμόσφαιρα μέσα στο τραμ είναι αποπνικτική από τη μυρωδιά τόσων ανθρώπων. Η βροχή που ασταμάτητα πέφτει από το πρωί και νοτίζει τα μάλλινα ρούχα και τα μαλλιά, δεν βοηθά καθόλου.
Μαζεύομαι όσο μπορώ σε μια γωνιά και προσπαθώ να σπρώξω τα αργόσυρτα λεπτά που δεν λένε να περάσουν. Έχω πολλές στάσεις ακόμα ως το Τροκαντερό, πολλή ώρα να σκοτώσω και δεν είμαι καλός σ’ αυτό: δεν ξέρω να σκοτώνω ούτε τον δικό μου χρόνο, ούτε των άλλων. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, αν και ντρέπομαι λίγο: αν κάποιος με αντιληφθεί θα με περάσει για αγενή και δεν είμαι, καθόλου δεν είμαι.
Η γρήγορη στατιστική μου, αποφαίνεται πως το τραμ είναι ένα μεταφορικό μέσο που προτιμούν οι γριές. Στριμωγμένες μέσα σε αλλεπάλληλες στρώσεις ρούχων και σφιχτά κεφαλοδεμένες με μαντήλια και καπελάκια τρισχαριτωμένα, χαζεύουν αμέριμνες τη ζωή να τρέχει έξω από το παράθυρο αλλά και μέσα τους. Αναρωτιέμαι αν νιώθουν ικανοποιημένες που μπορούν να χαρούν έναν περίπατο –έστω και υπό βροχήν– ή αν φοβούνται πως σύντομα θ’ απολαμβάνουν άλλου είδους θέα, πιο… υπόγεια.
Δυο κοπελίτσες ολόγλυκες, ίδια η χαρά της ζωής, κάθονται δίπλα-δίπλα σιγοψιθυρίζοντας μυστικά και γέλια. Πού και πού σκουντούν με τους αγκώνες τους η μία τα πλευρά της άλλης, σχολιάζοντας μάλλον τα ίδια που σχολιάζω κι εγώ με τον εαυτό μου. Η μία, η μελαχρινή, έχει τσαχπίνικα αφήσει την καπαρντίνα της να πέσει από την μία μεριά, αποκαλύπτοντας έναν γυμνό, κατάλευκο ώμο αλαβάστρινο. Παρότι θα μπορούσα να ήμουν πατέρας της θεωρητικά – θα πρέπει να έχω περίπου τα διπλά της χρόνια – με συλλαμβάνω απροκάλυπτα απρεπή: πολύ θα ήθελα ν’ αγγίξω με τα χείλη μου αυτόν τον ώμο, να νιώσω τη γεύση και την υφή του. Μόλις που έχω αρχίσει να κοκκινίζω από τον παφλασμό των σκέψεών μου, όταν συνειδητοποιώ ότι η φίλη της μελαχρινούλας έχει καρφώσει το βλέμμα της επάνω μου. Τα σκούρα μάτια της, ανέκφραστα, γυαλίζουν σαν ατσάλι. Με κατάλαβε και θύμωσε, σκέφτομαι. Κοιτάζοντάς με συνεχώς, βγάζει αργά τα γάντια της και λύνει την ζώνη της μάλλινης ζακέτας της κάνοντας ταυτόχρονα μια ανεπαίσθητη κίνηση προς τα εμπρός. Φούντωσε από την προσβολή κι ετοιμάζεται να με ρεζιλέψει, σκέφτομαι την ίδια στιγμή που στο άνοιγμα της ζακέτας αποκαλύπτεται ένα προκλητικό μπούστο που θα κόλαζε και άγιο, πόσω δε μάλλον εμένα που δεν είμαι. Στα σαράντα πέντε μου, ανύπαντρος κι αδέσμευτος εκ πεποιθήσεως, την έχω ζήσει τη ζωούλα μου, οι περιπέτειες δεν μου λείπουν.
Το επαγγελματικό ραντεβού που με περιμένει στον Φλοίσβο, έχει σχεδόν διαγραφεί από τη μνήμη μου. Οι δύο κοπέλες, λαμπερά δείγματα νεανικής εκκεντρικότητας, είναι εξίσου όμορφες, δυσκολεύομαι να διαλέξω με ποια να περάσω αυτό το απομεσήμερο που από ρουτινιάρικα βαρετό προδιαγράφεται πλέον ως πολύ ενδιαφέρον. Τα κρεμαστά σκουλαρίκια τους κουδουνίζουν θρασύτατα, φοράνε χτυπητά χρώματα, είναι γοητευτικές και το ξέρουν. Κοιτάζω με περισσότερη προσοχή τη φίλη της μελαχρινούλας που πρώτη είχε αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου. Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, καλοβαλμένο ασορτί κραγιόν, να κάνει ακόμη πιο θελκτικά τα χείλη της. Τα μάτια της που βαραίνουν κάτω από στρώσεις κι άλλες στρώσεις μπογιάς μ’ ενοχλούν η αλήθεια είναι, μα το παραβλέπω, κάτω από το πρίσμα του απρογραμμάτιστου απογευματινού σεξ με λαχταριστό fresh meat, που λέει κι ο φίλος μου ο Νικολάκης.
Η ματαιοδοξία που είναι ζωγραφισμένη στο μέτωπό τους, θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να είναι κακός μπελάς, σάμπως σκοπεύω να παντρευτώ καμιά τους όμως; Ένα γελαστό απόγευμα επιδιώκω, και θα το έχω. Αρκεί να καταφέρω να διαλέξω με ποια από τις δύο.
Αναρωτιέμαι πώς να δείχνω στα μάτια τους. Νιώθω ότι έχω φτάσει σ’ αυτή τη νεκρή ζώνη όπου οφείλω να αποφεύγω το δυνατό φως, οι μικρές ρυτίδες γύρω από τα μάτια δεν είναι ορατές έτσι, ούτε το ελαφρά χαλαρωμένο δέρμα, τα μαξιλαράκια της μέσης δεν διαγράφονται κι η ηλικία δεν είναι ιδιαιτέρως εμφανής, ειδικά αν επιλεχθεί ντύσιμο νεανικό. Τα έντονης αποδοχής βλέμματά τους, που μόνο σε μένα απευθύνονται, με διαβεβαιώνουν: μέχρι εδώ, όλα καλά. Ψάχνω να βρω τη συνέχεια, τον τρόπο προσέγγισης. Δεν θέλω ασφαλώς να τις τρομάξω, ούτε όμως να δημιουργήσω εσφαλμένες εντυπώσεις περί σχέσεων και λοιπών ουτοπικών. Απορώ με τον δισταγμό μου, είναι κάτι που έχω κάνει δεκάδες φορές στο παρελθόν. Όχι ωστόσο με τόσο νεαρές γυναίκες. Αυτό θα είναι: το νεαρόν της ηλικίας τους με αποθαρρύνει. Κακώς. Τα όλο υποσχέσεις γελάκια τους, τα ναζιάρικα σκέρτσα και τα μυστικά τους, δεν είναι ανοιχτή πρόκληση; Σαν να τις βλέπω και τις δυο στο μπάνιο του ξενοδοχείου, ν’ αφήνουν την πετσέτα να γλιστρά με χάρη στο πάτωμα και να πλησιάζουν νωχελικά προς το κρεβάτι όπου ήδη βρίσκομαι ξαπλωμένος. Φαντάζομαι τα λυτά τους μαλλιά χυμένα στο μαξιλάρι κι η σκέψη αρκεί για να μου προκαλέσει επώδυνη έξαψη.
Φτάνουμε στη Γλυφάδα χωρίς να το καταλάβω και αντιλαμβάνομαι ότι εδώ είναι που ετοιμάζονται να κατέβουν. Οι ματιές μας διασταυρώνονται και την ώρα που αποφασίζω να δράσω, εκείνο το ανεπαίσθητο νεύμα του κεφαλιού που καθαρά λέει: “έλα μαζί μου”, με βγάζει από την δύσκολη θέση. Εύκολο ήταν τελικά κι οι κοπελιές πανέτοιμες! Καλά μου τα έλεγε ο Νικολάκης λοιπόν, η νέα γενιά δεν έχει τους δικούς μας ηθικούς φραγμούς!
Προχωρούν προς τη θάλασσα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω, να βεβαιωθούν ότι ακολουθώ κατά πόδας. Η παραλία είναι έρημη αυτή την εποχή δε λέω, όμως, παρότι η βροχή έχει από ώρα σταματήσει, το κρύο είναι μάλλον τσουχτερό και καθόλου δεν βρίσκω ελκυστική την ιδέα να ξαπλωθούμε στη νοτισμένη αμμουδιά. Παρόλα αυτά, ακολουθώ σαν υπνωτισμένος, βέβαιος πως θα τις πείσω να μπούμε σ’ ένα πολυτελές, ζεστό δωμάτιο.
Πριν καν καταλάβω τι συμβαίνει, πέφτουν θρηνώντας στην αγκαλιά των δυο νεαρών αντρών που τις περιμένουν στην ακροθαλασσιά. Πριν καν προλάβω να αναρωτηθώ γιατί με προσκάλεσαν αφού είχαν παρέα και να γυρίσω να φύγω, η πρώτη γροθιά στα πλευρά μού κόβει την ανάσα. Ανάμεσα σε κλοτσιές και χαστούκια ένθεν και ένθεν, ακούω ασύνδετες λέξεις που μια χαρά φράσεις φτιάχνουν στο μυαλό μου. Γεροξεκούτη με είπαν, παιδόφιλο, σιχαμερό καμάκι και άλλα χαριτωμένα. Την ώρα που έχανα τις αισθήσεις μου, η μελαχρινούλα έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε: “αυτό, για να μάθεις πως ένας γυμνός ώμος δεν σημαίνει απαραίτητα ανοίξαμε και σας περιμένουμε, γεροσάτυρε”.
Μου έκαναν τη χάρη να φωνάξουν ασθενοφόρο πριν εξαφανιστούν. Ξαπλωμένος στο φορείο ορκίστηκα πως από εδώ και στο εξής, πάντα θα προτιμώ τα βαρετά και προβλέψιμα απογεύματα και πως μόλις σταθώ στα πόδια μου, θα ρίξω ένα γερό χέρι ξύλο στον φίλο μου τον Νικολάκη για τις φαεινές ιδέες του: άκου fresh meat στην ηλικία μας!
Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100010950121205&hc_ref=ARTdI6pbEhjJRtu6xmerZ_O75wWiSdnDQTLejyoAM9i_p13wJLyhEqjP-4Aq2vKWd5Y&fref=nf
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/kores.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/tzina-psarri.html
