Τρέχει παραλόγως λογικά η καθημερινότητα. Είναι τέτοια η ένταση που το τοπίο, το οποίο σε περιβάλλει, έχει θολώσει βαθιά, ως τις ρίζες του, με αποτέλεσμα να μη μπορείς να δεις ξεχωρίσεις τίποτα. Δεν υπάρχει η απόλαυση της διαδρομής και αυτό είναι γνωστό σε όλους εδώ και πολύ καιρό. Το καινούργιο της υπόθεσης όμως, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον ούτε η απόλαυση των κόπων σου όταν φτάσεις στο τελικό προορισμό. Γιατί πολύ απλά δεν σου επιτρέπεται κανένας τελικός προορισμός. Θεωρείσαι ένα γρανάζι μίας τεράστιας μηχανής. Μπορώ να βρω κι άλλες τέτοιες κλισέ φράσεις, όμως δεν είναι ούτε αυτοσκοπός μου, ούτε εξυπηρετεί κάπου. Τα αφήνω όλα αυτά για τους ρεαλιστές, εκείνους που δεν ελπίζουν σε τίποτα πια.
Με τη παραπάνω φράση, ήθελα να τονίσω μονάχα ότι πέρα από το συναίσθημα, έχει πάει περίπατο και η λογική. Και αυτό είναι κάτι που το βλέπεις καθαρά, όταν συνειδητοποιήσεις πως ό,τι συμβαίνει γύρω σου, αλλά και το πως σε επηρεάζει εντός σου, δεν έχει καμία σχέση με εσένα. Δεν είναι εσύ, επειδή εσύ είσαι για έξω από το κάδρο. Όπως κάθε άνθρωπος που έχει όνειρα. Ακόμη.
Μιας κι έγινε αναφορά στη λέξη κάδρο και κατ’ επέκταση στην έννοια της οριοθέτησης, αποφάσισα ενστικτωδώς να παίξω, από λίγο και με όλα. Γι αυτό λέω να ξεκινήσω με τις λέξεις και τη μετάφρασή τους στο πρακτικό σκέλος της καθημερινότητας. Θέλω να παίξω μαζί τους, όπως εκείνες με εμάς, κάθε φορά που τις ξεστομίζουμε. Έτσι αθώα, σαν παιδιά, σαν εραστές, σαν δολοφόνοι. Απόψε, λέω να καταπιαστώ με την ημιμάθεια. Πόσο παραξηγημένη λέξη…Και οι λέξεις έχουν αίμα μέσα τους, όπως είχε πει και ο Ρίτσος. Ίσως γι αυτό κιόλας επιμένουμε να τις πληγώνουμε, όπως ακριβώς ο ένας τον άλλον. Πληγές, ακρωτηριασμοί και πτώματα στο βωμό της επιβεβαίωσης.
Όποιον κι αν ρωτήσεις, θα σου πει ότι η ημιμάθεια είναι κάτι κακό. Κάτι που δεν έχει καμία θέση στη σύγχρονη και πολλώ δε μάλλον εκσυγχρονισμένη κοινωνία. Εγώ όμως θα πω ότι δεν χωράει στη μηχανή παραγωγής ποσότητας παντός είδους και όχι ανάμεσα στους ανθρώπους και τις ασχολίες με τις οποίες καταπιάνονται. Φυσικά, στο παντός είδους συμπεριλαμβάνεται και η γνώση.
Αλλά ξέρεις κάτι μωρέ; Εγώ προτιμώ την ολότητα του εαυτού μου από την ολότητα της γνώσης. Δηλαδή, το να ξέρω τα πάντα για ένα τομέα, αλλά κατά συνέπεια με τρ΄πο επιφανειακό και τετράγωνο, που δεν μου επιτρέπει να έχω μία αλληλεπίδραση μαζί του, απλά δεν μου κάνει. Όλο αυτό είναι ένα πουκάμισο που τα κουμπιά του θα κουμπώνουνε πάντοτε στραβά, όσο και να το προσπαθήσω.
Προτιμώ να το αφήσω ανοιχτό. Να πάρω αέρα. Να ανεμιστεί κι εκείνο. Επιθυμώ βαθιά πλέον να γνωρίζω ένα μέρος των πραγμάτων και τα υπόλοιπα να τα συμπληρώνουν η φαντασία και η σκληρή δουλειά. Όσο περισσότερο περιορίζομαι, τόσο περισσότερο νιώθω ελεύθερος. Όσο περιορίζομαι, τόσο βρίσκω περισσότερους τρόπους για να γλιτώνω από την όποια παγίδα. Αντιστρέφω τη σημασία της ημιμάθειας, επειδή είναι μία μέθοδος που με βοηθάει να ψάξω περισσότερο, να αξιοποιήσω στο έπακρο τα κεκτημένα.
Οι έννοιες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Εκείνες που σε επηρεάζουν θετικά και οι υπόλοιπες που το κάνουν με τρόπο αρνητικό. Οπότε, υπό το πρίσμα αυτό, δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ του καλού και του κακού σε τέτοια ζητήματα.
Η ημιμάθεια με επεκτείνει σε άλλους εαυτούς, σε άλλες αντιδράσεις, σε νέα ταξίδια. Και όχ, δεν τη φοβάμαι. Δεν τη φοβάμαι γιατί τη σέβομαι.
Υ.Γ. Το κείμενο γεννήθηκε με αφορμή τη συνέντευξη του τραγουδοποιού Παύλου Παυλίδη στο Provocateur, όπου σε κάποια στιγμή αναφέρθηκε στην ημιμάθεια.
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/john.manikas
