Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο στάθηκε η είδηση για την κακοποίηση μιας τυφλής γάτας από δύο παιδιά του Δημοτικού. Έβλεπα την είδηση, το βίντεο, που τραβήχτηκε με κινητό και ήταν πραγματικά ιδιαίτερα σκληρό, βίαιο, τρομακτικό και πέρα για πέρα αποκρουστικό. Γροθιά στο στομάχι ήταν.
Έβλεπα και αναρωτιόμουν:
Τι είδους πλάσμα είναι τόσο ανάλγητο στον πόνο ενός ζωντανού πλάσματος, έστω κι αν αυτό δεν ανήκει στην ανθρώπινη φυλή; Ανθρώπινο πάντως δεν μοιάζει.
Τι είδους πλάσμα είναι αυτό που χαίρεται και διασκεδάζει προκαλώντας πόνο και θανατώνοντας ένα άλλο ζωντανό πλάσμα, έστω κι αν αυτό δεν ανήκει στην ανθρώπινη φυλή; Ανθρώπινο πάντως δεν μοιάζει.
«Μα είναι παιδί…» η αποστομωτική απάντηση. Λες και το παιδί δεν ανήκει στο ανθρώπινο γένος.
Και μετά το πρώτο σοκ αναρωτήθηκα:
Και τι είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει και μας κάνει να ονομαζόμαστε άνθρωποι;
Και σε τι διαφέρει ο βασανισμός του ζώου από τον βασανισμό ενός παιδιού; Ή μιας γυναίκας; Ή ενός άλλου ανθρώπου;
Απορούμε για το trafficking και την εμπορία ανθρώπων. Απορούμε για τις δολοφονίες και τους βασανισμούς που διαπράττουν άτομα και μάλιστα στο όνομα ιδεών και κάποιες φορές και του ίδιου του θεού καθώς και άτομα συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων. Απορούμε για τρομοκρατικές ενέργειες που στόχο έχουν σχολεία και μαθητές.
Διαταραγμένοι λέμε πως είναι. Αυτούς τους διαταραγμένους ποιος τους δημιουργεί; αναρωτιέμαι. Η κοινωνία, λέω. Η κοινωνία η ίδια. Αυτοπροσώπως.
Τι πρότυπα έχουν αυτά τα πλάσματα -που ανθρώπινα δεν μοιάζουν να είναι- που αρέσκονται σε τέτοιες πράξεις. Με τι πρότυπα μεγάλωσαν; Με τι ιδέες; Με τι αξίες; Με τι πιστεύω;
Δεν θέλω να ρίξω τον λίθο στους γονείς. Ούτε στους δασκάλους. Ούτε ενδεχομένως πουθενά.
Όμως αναμφισβήτητα κάτι πάει στραβά με τον κόσμο που ζούμε.
Η είδηση αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι αυτό που όλοι «ανερυθρίαστα» και ακίνδυνα μπορούμε να σχολιάσουμε. Και να ρίξουμε ευθύνες. Και να κατηγορήσουμε. Και να πετροβολήσουμε. Ποιον όμως; Τους άλλους. Πάντα τους άλλους.
Αναμφισβήτητα κάτι πάει στραβά στον κόσμο που ζούμε. Ή στον κόσμο έτσι όπως τον έχουμε φτιάξει.
Όταν παιδιά βασανίζουν και σκοτώνουν ζώα…
Όταν παιδιά φτιάχνουν συμμορίες και κλέβουν και χτυπούν ανελέητα άλλα παιδιά -μία ακόμα είδηση των ημερών, όπου δύο παιδιά ξυλοκοπήθηκαν άγρια από συμμορία παιδιών αφού ήδη τους είχαν κλέψει τα κινητά-…
Όταν έφηβοι και νέοι, επιδίδονται σε βίαιες συμπεριφορές, σε καταστροφές και λεηλασίες, σε γήπεδα, σε σχολεία, σε πλατείες, σε συγκεντρώσεις…
Όταν ενήλικες εμπορεύονται παιδιά και γυναίκες…
Όταν ενήλικες βάζουν παιδιά να δουλεύουν εξαντλητικά σε άθλιες συνθήκες…
Όταν άντρες χτυπούν και βιάζουν γυναίκες…
Όταν παιδιά πεθαίνουν από πείνα, δίψα και αρρώστιες για τις οποίες υπάρχουν εμβόλια και από αρρώστιες που αντιμετωπίζονται με απλά αντιβιοτικά…
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν για τροφή στα σκουπίδια…
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από το κρύο…
Όταν επιστήμονες ενεργούν πειράματα με βασανιστικές μεθόδους σε ζώα…
Όταν η επιστήμη και η τεχνολογία που σκοπό έχουν την διευκόλυνση της ζωής μας, οδηγούν στην μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος…
Όταν κράτη βομβαρδίζουν άλλα κράτη και άμαχο πληθυσμό…
Όταν κράτη πετάνε σαν σκουπίδια τους απόκληρους της ζωής…
Τότε αναμφισβήτητα τίποτα δεν πάει καλά.
Τότε αναμφισβήτητα έχουμε κάνει τρομερά λάθη.
Και ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε. Να προβληματιστούμε. Να ψάξουμε.
Ήρθε η ώρα να πάψουμε να βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Ήρθε η ώρα να δώσουμε απαντήσεις.
Είμαστε εμείς πολιτισμένοι άνθρωποι; Ο δυτικός πολιτισμός που τόσο τον εξυμνούμε είναι άμοιρος ευθυνών; Ή μήπως είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την κατάντια του κόσμου; Ή μήπως η κατάντια του οφείλεται και στην δική μας δράση; Ή στην δική μας αδράνεια;
Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε; Κανείς πια δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Κανείς πια δεν δικαιούται άφεση. Όλοι είμαστε συνένοχοι στα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά δίπλα μας και μπροστά μας και για τα οποία δεν αντιδρούμε. Αυτό είναι το τέλος της αθωότητας. Όλων μας.
Δεν αρκεί να αναθεματίζουμε τους κακούς γονείς, τους κακούς δασκάλους και την κακή κοινωνία. Γιατί εμείς είμαστε οι γονείς, εμείς είμαστε οι δάσκαλοι, εμείς είμαστε η κοινωνία. Κι όταν κάτι δεν πάει καλά σ΄ αυτήν, τότε υπεύθυνοι και υπόλογοι είμαστε όλοι. Η ευθύνη είναι κοινή.
Ας σκεφτούμε… Για αρχή αυτό…
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou?ref=br_rs
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.htm
