Το 1815, πριν ακριβώς από δύο αιώνες, συστήθηκε η «Ιερά Συμμαχία». Τα κράτη που την αποτέλεσαν ήσαν Πρωσία, Ρωσία, Αυστρία, Γαλλία και Αγγλία. Ο λόγος σύστασης αυτής της συμμαχίας ήταν φανερά για την διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη, στην ουσία όμως για την εξασφάλιση των προνομίων της άρχουσας τάξης και για την καταστολή κάθε επαναστατικής φωνής στην Ευρώπη. Εν ολίγοις, αν τολμούσε κάποιος από τους λαούς της Ευρώπης να επαναστατήσει, θα εύρισκε μπροστά του πέντε ισχυρά κράτη ικανά να τον διαλύσουν. Διότι, όλοι αυτοί οι ολιγάρχες είχαν μια κοινή γραμμή πλεύσης: με κάθε μέσον η δίωξη κάθε φιλελεύθερης ιδέας και προσπάθειας, που θα μπορούσε να διασαλεύει την εξουσία τους. Ψυχή της Συμμαχίας ήταν ο Αυστριακός Μέτερνιχ. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος να μην ανεχτεί κανέναν από τους λαούς να αντιδρά.
Τον Ιανουάριο του 1821 οι αρχηγοί της Συμμαχίας συνεδρίαζαν στην Λουμπλιάνα της Σερβίας, όταν τους ήλθε η είδηση ότι επαναστάτησαν οι Έλληνες. Τότε άρχισαν να αναρωτιούνται. Ποιοι Έλληνες; Αν είναι δυνατόν. Υπάρχουν ακόμη Έλληνες; Αυτούς δεν τους κατάπιε η ιστορία σκλαβωμένους εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια; Οι Έλληνες βρίσκονταν υπό κατοχή από το 127 π. Χ., όταν περιήλθαν στο ρωμαϊκό κράτος και αποτέλεσαν έκτοτε επαρχία του Imperium Romanum.
Η Συμμαχία αποκήρυξε βέβαια την ελληνική επανάσταση μετά βδελυγμίας, αλλά δεν πήρε και την απόφαση να στείλει στρατεύματα, στο πλευρό της Τουρκίας. Και σ’ αυτό βοήθησαν οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί. Πρώτα η Ρωσία, η οποία, σύμφωνα με την διαθήκη του Τσάρου Πέτρου Ρομανόφ, του Μεγάλου Πέτρου για τους Ρώσους, έπρεπε να βγει στο Αιγαίο. Αν οι Ρώσοι βοηθούσαν την Τουρκία, ήταν σαν να έβαζαν ταφόπλακα στο πολιτικό τους όραμα.
Η Αγγλία και η Γαλλία θα άφηναν περιθώρια στην Ρωσία, να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο; ΠΟΤΕ. Το Αιγαίο ήταν θάλασσα ζωτικής σημασίας γα τα φιλόδοξα σχέδιά τους και δρόμος που τους ένωνε με την Μέση Ανατολή. Ενώ η Αυστρία ήταν φιλοτουρκική. Έτσι λοιπόν, για όλους αυτούς τους λόγους και όχι μόνον, ούτε να στρατευτούν εναντίον της Τουρκίας μπορούσαν, αλλά ούτε και υπέρ της Ελλάδας μπορούσαν να πάρουν μέρος ανοιχτά.
Υπέρ της ελευθερίας των Ελλήνων οι μόνοι που μπορούσαν και επιθυμούσαν να ταχθούν ήσαν οι λαοί της Ευρώπης. Γιατί οι λαοί της γης, δεν έχουν σύνορα στην ψυχή τους, όταν βλέπουν, και συνήθως βλέπουν, το δίκιο των ανθρώπων. Αναπτύχθηκε λοιπόν ένα τεράστιο φιλελληνικό ρεύμα από την μια άκρη της γης στην άλλη, μια φωνή σύσσωμη, που λειτούργησε ως ανεπίσημη διπλωματία και απαίτησε από τους ισχυρούς την βοήθεια και την απελευθέρωση της Ελλάδας. Κατά την έκφραση ενός Γερμανού ιστορικού, ο φιλελληνικός ενθουσιασμός έγινε «θρησκεία της νεότητας και των γηρατειών».
Το φιλελληνικό ρεύμα συντάραξε την αριστοκρατία της Ευρώπης, γιατί οι φιλέλληνες δεν αντιδρούσαν μόνον υπέρ της Ελλάδας, έδειχναν την αντίθεσή τους κυρίως εναντίον της Ιεράς Συμμαχία. Δεν υπήρχε λοιπόν άλλη λύση, από το να διατυπωθεί μια πρόταση για ελεύθερο ελληνικό κράτος, που από την μια να κλείνει τα στόματα των λαών, ώστε να καταλαγιάσει το φιλελληνικό ρεύμα και από την άλλη να μην θίγει καθόλου τα συμφέροντα των κρατών μελών της Συμμαχίας. Υποχρεώθηκαν λοιπόν αρχικά να αναγνωρίσουν την ύπαρξη της ελληνικής εθνότητας. Ως φαίνεται οι Έλληνες ζουν, θα είπαν. Και στην συνέχεια αποφάσισαν να συστήσουν ένα μικρό ελληνικό κράτος στο νότο της Βαλκανικής χερσονήσου. Για δυο λόγους. Από την μια για να μπορεί να είναι ελεγχόμενο και από την άλλη για να αποκοπούν οι Έλληνες της βαλκανικής χερσονήσου από τον μεγάλο κορμό των άλλων Ελλήνων. Μιλάμε για πάνω από 150 εκατομμύρια Έλληνες, που ζούσαν και ανθούσαν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά στην Βαλκανική χερσόνησο, την Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, ως μέσα στα βάθη της Βακτριανής, όπως λέει και ο ποιητής, και όλα αυτά μέσα στους κόλπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του μεγάλου ασθενούς, όπως την αποκαλούσαν περιφρονητικά στην Ευρώπη.
Έτσι, ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στα μέλη κράτη της Συμμαχίας ποια χώρα θα θέσει κάτω από την κηδεμονία της το νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο. Το νήμα έκοψε πρώτη η Αγγλία. Και σ’ αυτό ευνοήθηκε πολύ από τα δάνεια, που ζήτησαν οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας στις δύσκολες ώρες του αγώνα. Επιγραμματικά θα πω ότι: το πρώτο δάνειο ήταν 800.000 λίρες. Στην Ελλάδα κατακυρώθηκαν 472.000 λίρες. Από δεύτερο δάνειο 2.000.000 λιρών στην Ελλάδα κατακυρώθηκαν 1.110.000 λίρες. Δηλαδή από το σύνολο των 2.800.000 λιρών, η Ελλάδα εικονικά έλαβε συνολικά 1.582.000 λίρες και το υπόλοιπο, 1.218.000 λίρες έμεινε υπέρ των ομολογιούχων. Και τελικά από το 1. 582.000 η Ελλάδα μετρητά πήρε μόνον 933.887, ενώ οι 648.113 δόθηκαν για προμήθειες πολεμικού υλικού, για μίζες, για εξυπηρέτηση δανείου κλπ.
Εν κατακλείδι: Ο ελληνικός λαός στο ξεκίνημα του αγώνα του χρεώθηκε 2.800.000 λίρες και έλαβε τελικά 933.887, ενώ οι διάφοροι προστάτες ξένοι και ντόπιοι έλαβαν 1.866.113 λίρες Αγγλίας. Οι Έλληνες ζήτησαν δάνειο για να βοηθηθούν και οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήσαν οι δανειστές. Και αυτό ήταν μόνον η αρχή, γιατί η Ελλάδα έκτοτε μπήκε στην δίνη μια δανειακής πολιτικής που την φθείρει συνεχώς και αδιαλείπτως. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δέντρο της μίζας και της διαφθοράς εισήχθη στην Ελλάδα και βέβαια βρήκε εύφορο έδαφος και έκτοτε δίνει τους πικρούς για τον λαό καρπούς του. Γιατί το μικρό ελληνικό κράτος βρίσκεται υπό εξάρτηση οικονομική και συνεπώς πολιτική και πολιτιστική. Άγεται και φέρεται αποκομμένο από τον άλλον ελληνισμό προς δόξαν της Ιεράς Συμμαχίας, η οποία, ας μην γελιόμαστε, επιβιώνει με άλλο όνομα, αλλά με τις ίδιες φιλοδοξίες.
• Επικοινωνήστε με την συγγραφέα:
https://www.facebook.com/chryssachron
