Στην παντοτινή και άσβεστη ελληνική μνήμη της σημερινής ημέρας αντιγράφω, φίλες και φίλοι, ένα απόσπασμα από το τελευταίο μου βιβλίο «Σίβυλλα, Το τίμημα της ύβρεως» που αναφέρεται στην Άλωση, μέσα από τα μάτια και το όραμα της χαρισματικής πρωταγωνίστριάς του.
«…Τελευταία στιγμή τον έπεισε ο στρατηγός Ζαγανός να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια, να μη φύγει, όπως υπολόγιζε να κάνει, αλλά να επιμείνει. Ο ανυπόμονος σουλτάνος είχε κουραστεί, είχε χάσει πολλούς άνδρες και το ποθητό αποτέλεσμα δεν ερχόταν.
Για κάποιες ελάχιστες, αόρατες κι ανεξερεύνητες στιγμές η ζυγαριά της Νίκης ταλαντεύτηκε αναποφάσιστη πριν πάρει την τελική της θέση.
Η κύρια έφοδος των Τούρκων θα λάβει χώρα στην κοιλάδα του Λύκου, ανάμεσα στην Πύλη του Ρωμανού και την Χαρσία Πύλη. Το εξωτερικό τείχος και οι τέσσερις πύργοι έχουν καταρρεύσει και στη θέση τους υψώθηκε ένα πρόχειρο κατασκεύασμα από δοκάρια, κλαδιά και βαρέλια γεμάτα χώμα και πέτρες. Ο Τζιοβάννι θα πολεμήσει δίπλα δίπλα με τον βασιλέα, που έμεινε άγρυπνος όλη τη νύχτα, όπως όλοι οι Έλληνες. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’, αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων στη Μεγάλη Εκκλησία, επισκέφθηκε όλα τα τείχη έφιππος και μίλησε με όλους τους εναπομείναντες στρατιώτες. Όλοι τον άκουσαν να λέει γεμάτος αγωνία ότι ελπίζει να τους γλυτώσει ο Θεός από την απειλή που αντιμετωπίζουν.
Ο τελευταίος τραγικός αυτοκράτορας έχει αντιληφθεί τα πάντα και είναι αποφασισμένος να μείνει ως το τέλος στις επάλξεις, ως την τελευταία του πνοή. Και οι λίγοι πιστοί του υπήκοοι, μαυρισμένοι από τους καπνούς, νηστικοί αλλά πεισματωμένοι, φωνάζουν μ’ ένα στόμα:
«Αποθάνωμεν υπέρ της Χριστού πίστεως και της πατρίδος ημών».
Ο Μωάμεθ στέλνει πρέσβεις, προτείνει να παραδοθεί η Πόλη. Ο Κωνσταντίνος απαντά περήφανα:
«Το την πόλιν σοι δούναι, ουτ’ εμόν έστιν, ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύθη· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Ο κύβος ερρίφθη, η τελευταία λέξη είχε ειπωθεί, η επίθεση ξεκίνησε πριν χαράξει. Τα πρώτα τουρκικά κύματα αποδεκατίζονται, παρότι ορμούν ξαφνικά και απροειδοποίητα. Με το λυκαυγές ξεχύνεται το δεύτερο κύμα, έχοντας την ίδια τύχη. Με τον ήλιο να ανατέλλει, το τρίτο και αγριότερο κύμα εφορμά. Οι καρδιές των Ελλήνων αναθαρρούν, οι ψυχές χαλυβδώνονται. Λίγο ακόμα να αντέξουν, λίγο ακόμα…
Μέσα στην οχλοβοή της μάχης ένα τηλεβόλο βρίσκει τον Τζιοβάννι εκτεθειμένο και προσγειώνεται στη δεξιά του πλευρά. Τα νεύρα διαλύονται και όλο το δεξί μέρος του σώματος του παλικαριού παραλύει. Το χέρι του, νεκρωμένο, ελευθερώνει το ξίφος που πέφτει με πάταγο στη γη, ενώ ο ίδιος χάνει την ισορροπία του και πέφτει την ίδια στιγμή, ανήμπορος να σταθεί όρθιος, ανήμπορος ν’ αρθρώσει μια λέξη. Με το αριστερό χέρι κάνει κάποια αδύναμα νοήματα στους άνδρες του, που πανικόβλητοι σκύβουν δίπλα του, να τον μεταφέρουν στο πλοίο του, να φύγουν για τη Χίο. Ο Μαθιός τον αγκαλιάζει, διαβάζει στα μάτια του την απόγνωση και δίνει γρήγορα τις απαιτούμενες εντολές
Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της Οργετούς, λυγμοί συγκλονίζουν το αδύνατο κορμί της.
Στην Πύλη του Ρωμανού ο χρόνος σταματά. Όλοι οι στρατιώτες μένουν παγωμένοι και ανίκανοι να συνεχίσουν χωρίς τον σωτήρα τους, τον αρχηγό τους, τον εμψυχωτή τους.
…
«Εάλω το φρούριον και τα στρατήγεια και την σημαίαν άνωθεν εν τοις πύργοις έστησαν. Εάλω η Πόλις…»
• Μάθετε περισσότερα για το μυθιστόρημα, διαβάστε τις 20 πρώτες σελίδες του, αποκτήστε το εύκολα εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/sivylla.html
