Χμ, χμ… Πώς ξεκινάει κανείς, να γράψει περαιτέρω λέξεις, πάνω σε κάτι που ήδη έγραψε, νιώθοντας ότι ήδη τα είπε όλα στο προηγούμενο κείμενο; Χμ… Εντάξει! Ας μην πω πολλά για την πλοκή, ας το πάμε πιο πίσω και πιο μέσα στο βιβλίο, in utero που λένε…
«Κάθε συγγραφέας είναι παράλληλα και ζωγράφος. Ολόκληρη τη ζωή του, παλεύει να ζωγραφίσει με τα έργα του το τοπίο της κοινωνίας. Φτιάχνει τους λόφους, τα βουνά, τα ποτάμια, τις κοιλάδες, τις πόλεις… Μα στο τέλος του βίου του, “κοιτώντας τον πίνακα” της εργογραφίας του, βλέπει το πρόσωπό του!»
Αυτή η φράση του Μπόρχες με έκανε να σκεφτώ: αν αντί για το πρόσωπο, αφαιρέσουμε την σάρκα, ανοίξουμε το κρανίο και δούμε τον εγκέφαλο; Εκεί, δε θα μπορούσε να υπάρχει η δυστοπία του ψυχισμού μας κι όλων μας των παθών; Κι αν η ηρωίδα είναι ήδη ζωγράφος κι αρκετά επαναστάτρια, δε θα μπορούσε να συναντά όλα όσα τη σημάδεψαν στο παρελθόν, σαν ready-mades του Νταντά, εμπρός της; Νταντά και Νευρολογία λοιπόν.
Κρατήστε το αυτό, να δούμε άλλη μία φράση:
«Λένε, ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί για εφτά λεπτά μετά το σταμάτημα της καρδιάς. Λένε, ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες κρατάνε για μια ζωή… Ιδού λοιπόν, εφτά λεπτά και μια ζωή!»
«Δικό μου αυτό, μουστάκια!» που θα έλεγε και ο Σταυρίδης.
Την άνωθεν φράση –όχι της Φίνος, την προηγούμενη- την είχα σημειώσει βιαστικά στο μετρό. Εφτά λεπτά και μία ζωή, λοιπόν, νταντά και νευρολογία… Αυτά τα τέσσερα, σταδιακά, έγιναν εμμονή και εξελίχθηκαν σε ένα ολόκληρο βιβλίο.
Ας μπω στο ζουμί όμως: τι είναι το Lenore Corpse #2;
Είναι μία ακραία ιστορία αγάπης!
Ναι κυρίες και κύριοι ένορκοι, το ομολογώ! Όσοι είχατε διαβάσει και το πρώτο βιβλίο, πίσω από το μασκάρεμα, θα το καταλάβατε: ερωτικές ιστορίες γράφω, αλλά όχι ροζ… κόκκινες, πορφυρές, αιμάτινες! Μπορεί το love story να είναι στο φόντο, μπορεί να μη το παραδέχομαι, μα όλες μου οι ιστορίες είναι κατά βάση ερωτικές, απλά τραβηγμένες στα άκρα, νεογοτθικές και σπλάτερ. Ε, εδώ είπα να φέρω το ρομάντζο από το φόντο στο προσκήνιο, μα με αξιοπρέπεια και δίχως μέλια! Ναι, δηλώνω ένοχος, αλλά…
Υπάρχουν ισχυρότερα μοτίβα στην Τέχνη από τον Έρωτα και τον Θάνατο;
Ένα ερώτημα με καίει από την ‘’άνοιξη των γενετήσιων ορμών μου’’: υπάρχουν αδελφές ψυχές; Αν ναι, είναι ‘’αντιγραφή-επικόλληση’’ του εαυτού μας σε άλλο –ή και ίδιο- φύλο ή είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι από εμάς, μα μας έλκει κάτι μεταφυσικό και ανεξήγητο με το ‘’άλλο μας μισό’’; Αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε την θηλυκή ή αρσενική βερσιόν μας, το ‘’ον-αποτέλεσμα’’ θα ήταν ο άνθρωπος των ονείρων μας όντως ή εν καιρώ θα έφθινε ο ενθουσιασμός; Κι αν το άλλο μας μισό είναι κάποιος που δε θέλουμε να δεχτούμε ότι όντως είναι, όσο πάμε ‘’κόντρα’’ στην έλξη του πεπρωμένου, πόσο δεινοπαθούμε από σύντροφο σε σύντροφο;
Κάπως ντετερμινιστικά όλα αυτά, σίγουρα, μα δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει: κάθε γραφιάς έχει και το μοτίβο του! Για να αναφέρω κάποιους που θαυμάζω σα παραδείγματα: ο κύριος Μπάρκερ τις ουτοπίες, ο κύριος Καλπούζος τον σοφό γέροντα και την φιλία, η κυρία Ράις την αγάπη για τη ζωή, ο κύριος Ζουργός την διακειμενικότητα…
Ε, εγώ, τα 9 στα 10 έργα που γράφω, έχουν σα θέμα και μοτίβο το κυνήγι του άντρα για το ‘’τέλειο’’ θηλυκό. Είτε κυνήγι καθαρά πνευματικό, είτε με το ζωώδες ένστικτο να υπερισχύει, είτε σε κυριολεκτικά χιλιόμετρα, είτε μεταφορικά όταν οι δυο τους είναι από διαφορετικούς κόσμους μα ζουν στην ίδια πόλη…
Αν κάτι τέτοιο χαίρει της εκτίμησής σας, έτσι είναι κι αυτό το βιβλίο μου…
Μόνο που με τούτο εδώ, είμαι τρομερά περήφανος με το αποτέλεσμα και το αγαπάω λίγο παραπάνω…
Εύχομαι να σας συναντήσω στις σελίδες του!
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/dark.insaniac?ref=br_rs
• Αποκτήστε εύκολα το βιβλίο, εδώ:
https://www.rsp.gr/product/lenore-corpse-2/
