Ο Μιχάλης και η Αλεξάνδρα μοιράζονται έναν γιο κι έναν πολύχρονο γάμο που σε τίποτα δεν διαφέρει από τους περισσότερους: Χωρίς έρωτα αλλά με αγάπη πολλή, δυο καριέρες, ένα σπιτικό, δυο ζωές που κάποτε τέμνονται και κάποτε βαδίζουν παράλληλα, κοινά ενδιαφέροντα, διαφορετικοί χαρακτήρες, όμοια μοναξιά και, αναπόφευκτα, εκείνη η βαθιά γνώση του συντρόφου που έρχεται με την μακροχρόνια συμβίωση.
«Πιστεύω ότι η γυναίκα μου ξέρει ποιος πραγματικά είμαι και αυτό κάνει τη σχέση μας τόσο ανυπόφορα αναγκαία. Όσο δυσάρεστο κι αν είναι, χρειάζομαι κάποιον που με κρατά σαν άγκυρα στερεωμένο στα σκοτεινά βάθη της αληθινής ύπαρξής μου. Γιατί κανείς άλλος δεν με ξέρει στ’ αλήθεια. Κανείς άλλος δεν ξέρει πόσο επιδέξια κρύβω τις λιγότερο γοητευτικές σκέψεις και ιδιαιτερότητες μου. Όμως στην Αλεξάνδρα δεν μπορώ να κρυφτώ. Είναι η ανυπόφορη και αναγκαία αυτόπτης μάρτυράς μου», εξομολογείται ο Μιχάλης.
«Πολλοί μου λένε πως ο Μιχάλης κι εγώ μιλάμε με τον ίδιο τρόπο. Υποθέτω πως μετά από κάποια χρόνια τα ζευγάρια μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά αυτή η συγκεκριμένη ομοιότητα αν αληθεύει, μ’ ενοχλεί… Καμιά φορά η συνήθεια μάς κάνει να αγαπάμε. Ναι, έτσι είναι: συνηθίζεις να ζεις με έναν άνθρωπο δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια και λες, τον αγαπώ. Σύμφωνοι, τον αγαπάς. Αν πάθει κάτι θα στεναχωρηθείς, αν φύγει θα σου λείψει (αν και ίσως όχι όσο νομίζεις), αλλά ο αέρας που αναπνέει μοιάζει καμιά φορά να αφαιρεί δικές σου αναπνοές», συμπληρώνει το παζλ της ισορροπίας των ζευγαριών η Αλεξάνδρα.
Σε τούτη την απόμακρη γαλήνη, ένας μετεωρίτης χτυπάει με σφοδρότητα. Από το μακρινό παρελθόν του Μιχάλη, το φοιτητικό, εμφανίζεται μια άγνωστή του έως τότε κόρη. Δεν διεκδικεί περιουσίες, δεν θέλει να γίνει μέλος της οικογένειας, δεν ζητά τίποτε περισσότερο από το να γνωρίσει τον πατέρα που δεν ήξερε πως είχε. Όμως,
«Πώς αναγνωρίζεις το σώμα του σώματός σου; Το κύτταρο των κυττάρων σου; Πώς μεταμορφώνεσαι από την μια στιγμή στην άλλη σε γονιό, όταν δεν έχει προηγηθεί τίποτα να μεταλλάξει την ψυχή σου;» αναρωτιέται η ηρωίδα για να τρυπώσει την ίδια αναρώτηση – την μια από πολλές – και στο μυαλό του αναγνώστη.
Το απρόσμενο αυτό γεγονός, έχει τη δύναμη να διαλύσει τον γάμο τους; Ο ρόλος των φίλων θα αποδειχτεί έντιμος ή προδοτικός; Αρκεί αλήθεια απλά να ονοματίσεις κάποιον παλιό φίλο; Ύστερα από τριάντα χρόνια, μπορεί ένας πατέρας να καλωσορίσει στην ορθάνοιχτη αγκαλιά του μια κόρη, με όλα τα συναισθήματα που μια τέτοια σχέση εκ προοιμίου υπαγορεύει; Πολλά τα ερωτήματα που θέτει σ’ αυτό το βιβλίο η Καρολίνα Μέρμηγκα, με πραγματικά ελκυστική δεινότητα τόσο στη γλώσσα όσο και στην αφήγηση, από τις πρώτες ακόμα σελίδες.
Όταν ο γιος του ζευγαριού επιστρέφει από την Αγγλία όπου φοιτά, θα αντιδράσει όπως φυσιολογικά αναμένεται από τα είκοσι και κάτι χρόνια του. Μόνο που αυτό το «φυσιολογικά» κρύβει μέσα του πολλές ερμηνείες, εξαρτώμενες από την οπτική της στιγμής, του καθένα, της ωριμότητας ίσως.
Ο έρωτας, πάντα παρών στις σελίδες, με πολλούς τρόπους, συναίσθημα καθαγιασμένο ή κοινότοπο, παράνομο ή βίαιο, ίσως και ανεπίτρεπτο. Και πάλι, η οπτική του καθένα είναι που το ορίζει. Όπως ακριβώς και στη ζωή.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό το μυθιστόρημα είναι ένα δείγμα ελληνικής λογοτεχνίας σε μια από τις καλύτερες στιγμές της. Ένα εξαιρετικά εύρυθμο κείμενο που αγγίζει τα πλέον λεπτεπίλεπτα ηθικά διλήμματα των ανθρώπινων σχέσεων. Ήρωες καθημερινοί, απόλυτα πειστικοί, που ψάχνουν την πραγματική τους ταυτότητα με κύριο όπλο τους την αγάπη. Ένας μύθος είναι, με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας, όπου ο από μηχανής θεός – με την νεωτεριστική μορφή του ασφαλώς– δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Κι όμως, όπως πάντα γίνεται στη ζωή μας, θα έρθει η ώρα της μεγάλης ανατροπής που θα σαρώσει την με τόσο κόπο αποκτημένη ισορροπία. Γιατί, όπως λέει η συγγραφέας:
«Κάθε ευτυχισμένη οικογένεια είναι ευτυχισμένη με τον δικό της τρόπο. Είναι σαν ένα σιδερόφρακτο όχημα, ισχυρό απέναντι στους άλλους, κλειστό και αδιαπέραστο». Ακόμα κι αν κάπως βεβιασμένα – ή ενστικτώδικα – γεμίσουν τις σιωπές τους, αποσυρμένοι ο καθένας στον δικό του τόπο, θα συμπλήρωνα. Ευτυχισμένοι, με τον δικό του τρόπο ο καθένας ξεχωριστά.
