Φίλες και φίλοι,
Το βιβλίο αναφέρεται στην εκπληκτική όσο και τραγική ζωή της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, της Σπετσιώτισσας Ελένης Μπούκουρα.
Είχε το ταλέντο, το θάρρος και το πείσμα να σπουδάσει ζωγραφική, σε χρόνους ανυποψίαστους, σκοτεινούς για τις γυναίκες, έχοντας μόνο δίπλα της τον πατέρα της. Δεν δίστασε στιγμή ν’αδράξει το όνειρό της, να σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία, μεταμφιεσμένη σε άνδρα.
Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της ζωής της. Την αντιλήφθηκε ο μελλοντικός της άνδρας, ο ζωγράφος Σαβέριο Αλταμούρα, γέννησε τα παιδιά τους και έζησε την εγκατάλειψη και τον θάνατο.
Πίσω στο νησί της, τις Σπέτσες γύρεψε την ηρεμία της τρικυμισμένης ψυχής της, ως τον θάνατό της.
Είχα την τύχη να δω ένα εκτεταμένο ντοκουμέντο για τη ζωή της, να θαυμάσω τα έργα της, δίπλα στα ατονότερα του ενός γιού της (Ιωάννη Αλταμούρα) πριν κάμποσα χρόνια στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς.
Η Ρέα Γαλανάκη, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μετέφερε σε βιβλίο τούτη την ανεξάρτητη, πονεμένη ψυχή με τον καλύτερο τρόπο. Η Ελένη Μπούκουρα, σε πείσμα πολλών, πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων.
Παραθέτω ένα κομμάτι από το βιβλίο της κ. Γαλανάκη, μια σύντομη αναγνωστική απόλαυση:
Την κυρα Λένη πρώτα πρώτα είχανε χρόνια να τη δουν να βγαίνει έξω από το σπίτι της, Καμιά φορά, παλιότερα, το μαύρο της γέμιζε τα ξύλα καποιανού παράθυρου στον όροφο, μα, φαίνεται, εμποδιζότανε πια να ανεβεί τη μεγάλη σκάλα από τα αρθριτικά, από το πάχος και από τα μύρια, όσα τραβάνε τις γυναίκες προς το χώμα φεύγοντας τα χρόνια. Έτσι κλείστηκε και δεν την έβλεπαν, σαν να ήταν αυτό το σπίτι φυλακή. Φορές την είχαν θεωρήσει πεθαμένη, μα πάλι το ξεπέζεμα του Χάρου ακούγεται πότε αναστεναγμός και πότε σάλπιγγα, θα έπρεπε να τον είχανε ακούσει. Και πιο παλιά ακόμη, ανηφόριζε αριά και πού μέχρι τον Αϊ-Γιάννη παραπάνω, και την έβλεπαν από μακριά που άναβε τα καντήλια και προσευχόταν και ψιλοκουβέντιαζε με τον παπά. Μα οι φήμες είχανε να λένε πως η κυρα Λένη φράγκεψε στα νιάτα της. Μάλιστα ότι φράγκεψε διπλά, την πρώτη φορά μπαίνοντας στα παντελόνια, τη φριχτή και δεύτερη για να μπει αναγκαστικά στα ξένα στέφανα. Τεκμήριο το όνομα που παρέδωσε στα τέκνα της, όνομα φράγκικο. Ο αίτιος όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ σε τούτο το νησί για να πιστέψουνε κι εκείνες πως είχε σάρκα και οστά κι έρωτα για την κυρα Λένη. Αρνήθηκε σαν Φράγκος έως και το πιο ιερό, να σταθεί στο πλάι της γυναίκας που έθαψε δυο φορές ολομόναχη τον σπόρο του. Αρνήθηκε να πάει αργότερα, να σταθεί ασκεπής, μονάχος του, ακι ας μην τον έπαιρναν τα κλάματα, πάνω στην άγκυρα της μαρμαρένιας πλάκας. Έτσι τις έφερνε κι εκείνες στο ερώτημα, μήπως αυτός ο γάμος δεν τελέστηκε ποτέ, μήπως αυτός ο άντρας δεν υπήρξε, μήπως η κυρα Λένη δόθηκε στον άνεμο, μήπως κι εκείνη ανεράιδα βρέθηκε, ένας Κανένας, μήπως γι’ αυτό και της αφαίρεσε τα δύο τέκνα ο Πανάγαθος, λήγοντας ένα πρωινό η υπομονή του.
Μπορείτε ακόμη να δείτε έναν πίνακα της Ελένης Μπούκουρα, αντιπροσωπευτικό της τέχνης της.
