Τη Λαμπρίνα Μαραγκού, δεν τη γνώριζα. Εμπιστεύτηκα την άποψη του Νικόλα Τελλίδη όταν μου είπε: “διάβασε το Αλγεινόν Ύδωρ, θα σου αρέσει πολύ”. Το πήρα λοιπόν στα χέρια μου, έχοντας την αίσθηση πως θα διαβάσω ένα καλό βιβλίο. Διαψεύσθηκα. Η δύναμη του νερού που πονά ήταν τόση που με παρέσυρε ως τα βάθη του, ως τη δική του ζωή που όμως είναι και η δική μου. Και όλων μας. Η τρικυμία και η ηρεμία του με συνεπήραν.
Η γραφή της Λαμπρίνας Μαραγκού βρέχει σιγανά, επίμονα, ώσπου να σου ποτίσει το δέρμα, να γίνει ένα με την ψυχή σου. Γράμματα με αποστολέα την άγνωστη Λευκοθέα; Ή μήπως ο αποστολέας είναι το πιο κοντινό της ζωής του ήρωα πλάσμα; Γράμματα ν’ αναρωτιούνται για το τι είναι χρόνος, η ώρα, η στιγμή, πώς και τόσο αρμονικά δένονται μεταξύ τους. Υπέροχα δομημένες συμμετρίες κι ο αναγνώστης να αφήνεται στη μαγεία τους. Ένα ταξίδι είναι ετούτο το βιβλίο, στον πόνο, τη χαρά, την αγάπη και τον θάνατο, μια ανθρώπινη ύπαρξη που υπακούει σ’ αυτό που οφείλει: να ζει. Ένα βιβλίο που φυγαδεύει το αίσθημα γαλήνης τη μια στιγμή και την άλλη εξημερώνει τις άγριες φουρτούνες που προκαλεί.
Τα αναγνώσματα που περιέχουν το μεταφυσικό στοιχείο συνήθως δεν ταιριάζουν στον ψυχισμό μου. Από το Αλγεινόν Ύδωρ ωστόσο, αναδύεται τόσο όμορφα ο πλούτος της γλώσσας μας, που μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου. Αν και ένιωσα ένα κενό όταν τελείωσε, αν και ήθελα άλλες τόσες σελίδες, μου δημιουργήθηκε μια γλυκιά αδημονία για τα επόμενα της συγγραφέως που ελπίζω να εμφανιστούν σύντομα. Θέλω πραγματικά να δω πως θα διαχειριστεί τη συνέχεια, τώρα που έχει ήδη ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά.
