Η ζωή δε σε προετοιμάζει εκ των προτέρων να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Κι όχι μόνο αυτό, επιπλέον σου θέτει εκβιαστικά διλήμματα στα οποία είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις και μάλιστα εγκαίρως. Γιατί τέτοια διλήμματα είναι επιτακτικά, δεν χωράνε αναβολή ούτε καν χρονοτριβή. Όσοι αρνούνται ν’ απαντήσουν ή κωλυσιεργούν τα βρίσκουν πάλι μπροστά τους, όχι απλώς απαιτητικά μα με τελεσίδικες λύσεις που επιβάλλει η ίδια η ανυπόμονη ζωή.
Το βιβλίο της Τζίνας Ψάρρη με τον αινιγματικό τίτλο «Οι κόρες της ανάγκης» πραγματεύεται πολλά. Στο επίκεντρο του όμως βρίσκονται εκείνα τα εξαναγκαστικά διλήμματα που δεν μπαίνουν στον κόπο να σε προειδοποιήσουν, παρά μόνο σε καλούν να πάρεις θέση. Κι επειδή η έννοια του διλήμματος εμπεριέχει και τη λανθασμένη επιλογή ο ρόλος του επιλογέα γίνεται εξαιρετικά δύσκολος. Κι αυτό γιατί κάθε επιλογή εμπεριέχει και τον αποκλεισμό θετικών στοιχείων που ενυπάρχουν σε κείνη που απέρριψε.
Η κεντρική αλλά και οι περιφερειακές ηρωίδες του δράματος, γιατί για τέτοιο πρόκειται, είναι γυναίκες. Δυο αδελφές, αγαπημένες αλλά διαφορετικές και ένα μικρό κορίτσι, ανήμπορο εξαιτίας της φειδωλής προικοδότησης της φύσης. Όλες παλεύουν άλλοτε μονάχες τους κι άλλοτε αγκαλιασμένες να δώσουν νόημα στη στερημένη τους καθημερινότητα. Στερημένη από συζυγική αγάπη και κατανόηση η μία (η Φένια), από ερωτική ανταπόκριση και συναισθηματική ωριμότητα η άλλη (η Αγνή) και από αρτιμέλεια και κοινωνική αποδοχή η άτυχη μικρή. Και το αντίβαρο, από την άλλη, ο άντρας με την ελλειμματική αντοχή, ωσεί παρών στα δύσκολα, ο Στάθης, ο σύζυγος της Φένιας, άκαμπτος και ευθυνόφοβος.
Τα διλήμματα πολλά και αδυσώπητα. Η γέννηση ή η άρνηση του ερχομού ενός προβληματικού παιδιού, η αποδοχή της διαφορετικότητας και η εξωστρέφεια ή απομόνωση και οι τραβηγμένες κουρτίνες. Η συγκροτημένη και άκαμπτη λογική ή η ακατάβλητη ανάγκη του έρωτα. Η μισή ζωή ή ο αναπόφευκτος θάνατος. Η ελπίδα ή η απόγνωση.
Όλα αυτά συμπλέκονται με εξαιρετικό τρόπο στο μυθιστόρημα της Τζίνας Ψάρρη, η οποία αριστοτεχνικά παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι και τον οδηγεί, με τη δύναμη των εικόνων της και την άρτια γλωσσική της κατάρτιση, στη δίνη των προβλημάτων της μικρής κοινωνίας του βιβλίου της, αναγκάζοντάς τον να λυπηθεί, να απογοητευθεί, να νιώσει ντροπή αλλά και να ελπίσει, να ποτιστεί με θάρρος και αισιοδοξία, μαζί με τους πρωταγωνιστές της. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι λογοτεχνική μέθεξη.
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/kores.html
