Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, συνηθίζουμε να λέμε Χρόνια πολλά στις μανάδες. Στις δικές μας, αλλά και σ’ όλες τις μανάδες του κόσμου. Συνηθίζουμε να μιλάμε γι’ αυτές, με αγάπη, με στοργή, με σεβασμό. Και καλά κάνουμε! Γιατί τους αξίζει. Πραγματικά τους αξίζει.
Αυτό όμως που με απασχολεί σήμερα και μ’ έχει απασχολήσει πολλές φορές και στο παρελθόν, είναι τι γίνεται με όλες εκείνες τις γυναίκες, που δεν έχουν κάποιον να τους ευχηθεί. Είτε γιατί παρότι έγιναν μητέρες, δεν έχουν πια τα παιδιά τους, είτε γιατί μολονότι ήθελαν να γίνουν μητέρες, ήταν η φύση ή η έλλειψη του άλλου τους μισού, που δεν τις βοήθησε να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Και είναι πολλές αυτές οι γυναίκες. Αυτές οι γυναίκες, που η μέρα αυτή, είναι ένα αγκάθι στην ψυχή τους. Αυτές οι γυναίκες, που την μέρα αυτή, κλείνονται στο σπίτι τους, κλείνουν τα μάτια και τ’ αυτιά και προσπαθούν να την σπρώξουν, να περάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα, όσο γίνεται πιο σιωπηλά, όσο γίνεται πιο ανώδυνα.
Πόσο σέβομαι αυτές τις γυναίκες! Πόσο συμπάσχω μαζί τους, τούτη τη μέρα!
Ναι, εγώ είμαι από τις τυχερές εκείνες γυναίκες, που πραγματοποίησαν το όνειρό τους. Όμως πέρασα αρκετά χρόνια, χωρίς αυτή τη σιγουριά. Μήπως όλες οι γυναίκες, πριν η μητρότητα χτυπήσει την πόρτα τους, δεν έχουν αναρωτηθεί αν θα αποκτήσουν κάποτε παιδί; Μήπως όλες μας δεν έχουμε φοβηθεί κάποιες φορές, πως δεν θα γίνουμε μάνες; Μήπως αυτός δεν είναι ο προαιώνιος φόβος τής κάθε γυναίκας, όπως ο θάνατος είναι ο προαιώνιος φόβος του ανθρώπου; Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το ένστικτο της διαιώνισης του είδους είναι εξίσου ισχυρά. Και επιπλέον είναι ένστικτα, γι’ αυτό και είναι ανεξέλεγκτα ως ένα βαθμό. Γι’ αυτό δεν υπόκεινται σε κανόνες λογικής.
Όλες οι γυναίκες είναι μάνες. Κι αυτές που έχουν παιδιά, αλλά κι αυτές που δεν έχουν. Όλες οι γυναίκες έχουν το μητρικό φίλτρο. Και όλες είναι μάνες κάποιου. Έστω κι αν είναι μονάχα κόρες, αδελφές, σύζυγοι, φίλες. Όλες κάποιον φροντίζουν ή φρόντισαν ή πρόκειται να φροντίσουν. Ούτε μια δεν θα βρεις χωρίς να ‘χει την φροντίδα κάποιου. Οι γυναίκες είναι πλασμένες να φροντίζουν τους άλλους. Τους όποιους άλλους. Τους γονείς τους, τους θείους, τους συζύγους, τους εραστές, τους συντρόφους, τα παιδιά, τα ανίψια, τα βαφτιστήρια, τους μαθητές, τα ορφανά, τους μετανάστες, τους ανήμπορους. Πόσες και πόσες γυναίκες, δεν διέθεσαν την ζωή τους, να φροντίζουν ηλικιωμένους γονείς, ανάπηρα αδέλφια ή τόσους και τόσους άλλους; Σε πόσες γυναίκες, η ζωή έδειξε το σκληρότερό της πρόσωπο, στερώντας τους τα παιδιά τους;
Σήμερα είναι και δική τους μέρα. Χρόνια πολλά σ’ όλες τις μανάδες του κόσμου. Σ’ αυτές που έχουν δικά τους παιδιά, σ’ αυτές που μεγαλώνουν ξένα παιδιά και κυρίως σ’ αυτές που φροντίζουν μητρικά, όσους έχουν την ανάγκη τους. Ένα λουλούδι για την μάνα μας, ένα λουλούδι για τη θεία ή την φίλη που δεν έχει παιδιά, ένα λουλούδι για την χαροκαμένη μάνα, ένα λουλούδι για την μάνα του μετανάστη, ένα λουλούδι για την γυναίκα που φροντίζει τον παππού, ένα λουλούδι για την γυναίκα που φροντίζει τον ανάπηρο αδελφό της, μα πιο πολύ, ένα λουλούδι για την γυναίκα που έμεινε μόνη της στη ζωή, σ’ αυτήν που παρότι θα ‘θελε δεν κατάφερε να γίνει μητέρα. Σήμερα είναι και δική τους μέρα. Ας τους δώσουμε την αγάπη και τον σεβασμό που τους πρέπει…
Χρόνια πολλά στις απανταχού μανάδες!
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou?ref=br_rs
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.html
