Άναψα δύο σπίρτα και τα άφησα να καούν.
Να απλωθεί η μυρωδιά τους στο δωμάτιο.
Έχεις μυρίσει ποτέ βρόμικη ψυχή;
Διακρίνεται πριν καν πλησιάσεις.
Στο πρόσωπο της καθρεπτίζεται η απορία
γιατί δεν θέλει να δεις την ασχήμια της
Έτσι και εσύ.
Γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου, γιατί δεν αντέχεις την μπόχα του!
Ελπίζεις να συνηθίσεις περιστρεφόμενη.
Μια καλή δικαιολογία για όλους…
Δεν σου ‘κλεισε κανείς την πόρτα
Εσύ διπλοκλείδωσες και κρύφτηκες μη σε ανακαλύψουν.
Εγώ δεν αντέχω να μοιραστώ τον ίδιο χώρο με εσένα,
μυρίζω ακόμα καλά και η σαπίλα σου, σε λίγο θα αγκαλιάσει την πόλη!
Γι’ αυτό ανάβω σπίρτα.
Να κάψω ότι μας ένωσε.
Να τα βλέπω να καίγονται.
Να τα μυρίζω…
Δεν θα σου πόσα θα κάψω ακόμα.
Μπορεί και όσα μπορέσω να βρω
αρκεί μια φλόγα όπως εγώ την θέλω.
Και αυτή δεν θα μπορέσει να με κάψει!
• Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/maria.vouzouneraki
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nyxta.html
