Στη μοναξιά του χρόνου | Εμμανουήλ Γ. Μαύρος | ‘Ανεμος magazine

Γύρω μου άνθρωποι τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς,
δημιουργώντας νέφος που οδηγεί σε μια αρχέγονη εποχή.
Απομακρύνεται γοργά η ελευθερία!
Τα φρούδα πάθη άγνωστα παραμένουν
καθώς χάνεσαι στου χρόνου την μοναξιά
και το άγνωστο μυστήριο λουφάζει…
Ψάχνοντας κάποιους να το εξυμνούν και να το φωνάζουν.
Στεκούμενος για πολλοστή φορά μπροστά στο καθρέφτη,
συνεχίζω… Χαζεμένος να κοιτώ ένοχα γύρω μου,
να γευτώ τον οίνο της ελευθερίας.
Αυτό που κάποιοι έταξαν και τώρα σιωπούν.
Σε αλλοτινές εποχές πιο μπλε…
Παραμένοντας σήμερα στο ίδιο κόκκινο και μαύρο.
Με κόπο συνεχίζω…
Κόντρα στον άνεμο,
περπατώντας μες στο σκοτάδι προς το ξημέρωμα,
έχοντας τα χέρια μου τυλιγμένα,
προσέχοντας προσπαθώ να προσγειωθώ απαλά πάνω στους βράχους,
ξηλώνοντας κάθε φορά θάμνους αγκαθωτούς,
που φύτεψαν άνθρωποι για να σκοτώσουν τα όνειρά μου!
Παρασέρνοντας με στη μοναξιά!
Στον πλούσιο υδάτινο κόσμο τους,
γεμάτο από γκλάμουρους σκηνές
πνιγμένες, από κοπριά και λάσπες…
Συνεχίζουν να χτίζουν τείχη τριγύρω μου,
παρασέρνοντας με σε μια ατέρμονη,
μοναξιά… την μοναξιά του χρόνου!