Οι δικοί μου μακρινοί | Σταμάτης Σουφλέρης | Άνεμος magazine

Άνεμος Magazine 08/12/2018 0

Τώρα τελευταία
συμβιβάζομαι με τους νεκρούς μου.
Τους θυμάμαι συχνά
τους φέρνω στο νου μου ζωντανούς
ατόφιους, καθαρούς
ο Γιάγκος, το Μαράκι, η Έφη
η Κερατσού, ο Σωτήρης, ο Κοσμάς,
ο Κούλης, ο Δούκας.
Έλειψα από κηδείες και μνημόσυνα
έλειψα κι απ’ τη ζωή τους.
Άλλους τους γνώρισα πολύ
άλλους τους συνάντησα για λίγο,
για χρόνια μαζί με την όμορφη κοπέλα,
με την ασπρομάλλα γηραιά κυρία κοντινοί,
δυο τρεις φορές ο μοναχός
για κρασί και παρέα ο φίλος.
Είναι εδώ τώρα όλοι τους μαζί μου
είμαι εγώ δικός τους εαυτός
σβησμένες οι ανάγκες, κοντινοί
χωρίς τη σκέψη του μετά, του ύστερα, του επομένου.
Διαθέσεις και προθέσεις
αξόδευτες και περιττές σπατάλες,
τα λόγια και οι πράξεις του εσμού
αχρείαστα χαμένα μες στις μνήμες
ευτελισμένα, ξεθωριάσματα πολλά,
αφήνοντας περιθώρια για τα λίγα.
Μα τώρα, τώρα, πιο τώρα από ποτέ
τους έχω, τους γνωρίζω πάλι
τους χαίρομαι αχόρταστα αυτούς
που πριν δεν έφτανε η μέρα για μια λέξη
τους νιώθω στη γνωριμία των ψυχών
στη σχέση διαρκείας των καρδιών μας,
αμφότεροι ενεργούντες διαρκώς
από τις δύο πλευρές
ενός μισόγκρεμου τοιχίου.
Δεν με ενοχλεί το παραπέτασμα.
Αυτό σχίστηκε για πάντα.