Τι όμορφα που μάχονται οι άνθρωποι.
Τι όμορφα που αναμετριόνται.
Τι υπέροχα που σκοτώνουν τις στιγμές τους…
Και μετά, γυρνούν ο καθένας σε εκείνα τα σίγουρα,
που έφτιαξαν για να ανήκουν .
Να ανήκουν…
Και να θρηνούν για κείνους που τα έφτιαξαν.
Και να ξεχνούν τον εαυτό τους, να τον θάβουν στην συνήθεια.
Τι όμορφα που πεθαίνουν οι άνθρωποι!
Κανείς ποτέ του δεν κατάλαβε το λόγο
όπως και εκείνοι που δεν κατάλαβαν γιατί ζουν.
Τι όμορφα που σκορπίζονται τα λόγια τους…
Τα παίρνει ο άνεμος
δεν σκέφτηκαν να τα προφυλάξουν.
Τι όμορφα που ερωτεύονται οι άνθρωποι
και πόσο υπέροχοι εγωιστές γίνονται!
Μόνο που διεκδικούν με λάθος τρόπο.
Γιατί κανείς δεν σκέφτεται πως υπάρχει μόνο το τώρα, το σήμερα
και ξοδεύονται σε ένα ανώφελο αύριο
και περνούν οι μέρες και περνούν οι άνθρωποι
και μένει ο εγωισμός τους…
Πόσο όμορφα καίγονται οι άνθρωποι στην δίνη της σιγουριάς τους.
Τι υπέροχη μάχη Θεέ μου ο έρωτας.
Μόνο που τον έβαλαν σε λάθος καλούπι!
Τι όμορφα που σκοτώνουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους…
• Eπικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/maria.vouzouneraki
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nyxta.html
