«Κλέφτης! Κλέφτης!»
Είχε βγει στον δρόμο και φώναζε
«κλέφτης! Σας παρακαλώ ,βοηθήστε με!»
Ένας γείτονας, την πλησίασε και προσπάθησε να την ηρεμήσει.
«Ηρέμησε, καλή μου. Τι έγινε. Τι σου πήρανε;»
Τον κοίταξε σχεδόν σαστισμένα.
«Βοηθήστε με» του είπε, «σας παρακαλώ βοηθήστε με»
Φαινόταν να κλαίει, μα δάκρυα δεν υπήρχαν πουθενά στο πρόσωπό της.
Μόνο θλίψη είχε και σπαραγμό, για ό,τι της είχε κάποιος αρπάξει.
«Πείτε μου» της είπε εκείνος που πήγε για να βοηθήσει, «τι σας πήραν;»
Τον ’έπιασε με τα δυο της χέρια από τους ώμους,τον κοίταξε και είπε:
“Κάποιος μου πήρε το χαμόγελό μου…!»
Τον κοιτούσε με την ελπίδα, πως ίσως να είδε κάτι τούτος ο άνθρωπος κι εκείνος τραβήχτηκε. Δεν έκανε όμως το τράβηγμα του «άσε μας κυρά μου» Απεναντίας . Τραβήχτηκε για να σταθεί πλάι της και να την αγκαλιάσει.
«Αχ καλή μου» της είπε, «είναι πολλές οι κλοπές τελευταία. Και οι πιω πολλές, αφορούν χαμόγελα. Μην ανησυχείς. Θα το βρούμε. Θα τα βρούμε όλα».
Την έβαλε να καθίσει στο σκαλάκι, μπροστά στην είσοδο του σπιτιού της κι έκατσε κι εκείνος. Της μιλούσε λες κι ήταν το πιο φυσικό πράγμα, αυτό που συνέχισε να λέει εκείνη.
«Μου κλέψανε το χαμόγελό μου…»
«Έλα καλή μου, ησύχασε» συνέχισε να της λέει «θα το βρούμε, θα τα βρούμε όλα. Τα χαμόγελα δεν είναι εύκολο να τα κρατήσει κανείς. Δεν μπορεί καν να τα πουλήσει. Λένε πώς, τα χαμόγελα για να αξίζουν κάτι, θα πρέπει να σου τα χαρίσουν. Ένα κλεμμένο χαμόγελο δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει παρά μόνο απουσία. Όπου και να το κρύψει αυτός που το έκλεψε, όταν θα πάει να το ξαναδεί δεν θα βρει τίποτα. Ξέρεις πώς τα χαμόγελα είναι οι καλύτεροι δραπέτες;»
Της μιλούσε, λες και μιλούσε σε παιδί κι ας ήταν τούτη μια γυναίκα ώριμη.
«Ναι. Κάπου το διάβασα. Όπου και να το κρύψεις, ένα χαμόγελο θα βρει τον τρόπο να το σκάσει. Κι ίσως και γι’ αυτό έχουμε τόσες κλοπές τελευταία. Γιατί του φεύγουν μάλλον και κλέβει άλλο κι άλλο κι άλλο. Τελικά τούτος ο κλέφτης, είναι ή πολύ χαζός η πολύ μόνος. Βέεεεεβαια. Αυτό είναι. Είναι πολύ μόνος και κλέβει χαμόγελα για συντροφιά. Αλλά του φεύγουν για να γυρίσουν σπίτι τους. Οπότε μάλλον τσάμπα ταράζεσαι καλή μου»
«Λες;» τον ρώτησε γυρνώντας το κεφάλι της προς εκείνον
«Μα ναι . Είμαι σίγουρος… Τα χαμόγελά είναι μεν πολύ καλοί δραπέτες, αλλά είναι και πολύ πιστοί σύντροφοι», απάντησε χαμογελώντας της.
Και να που ένα χαμόγελο… μόλις άρχισε να στρίβει από τη γωνία.
Έτρεξε όλο χαρά και φίλησε στο στόμα την γυναίκα .
«Μα ναι! Είναι αλήθεια! Τα χαμόγελα είναι πολύ πιστοί σύντροφοι» είπε η γυναίκα στον Άνθρωπο, χαμογελώντας πια κι εκείνη.
Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://web.facebook.com/lia.ev.7?ref=br_rs
