Από μικρό παιδί, από την πρώτη σχεδόν στιγμή της ύπαρξής σου, το μόνο που σε έκαιγε πραγματικά ήταν να βρεις κάτι το οποίο θα σε κρατούσε ζωντανό. Δεν εννοώ όμως ούτε την τροφή, ούτε το πόσιμο νερό, ούτε την ζεστασιά του σπιτιού, τίποτα από όλα αυτά. Το μυαλό σου θα σημαδέψει αμέσως στην έννοια της αγάπης. Σωστά, η αγάπη είναι αυτή που δίνει νόημα στην ζωή, εκείνη που φορτώνεται τον ήλιο στις πλάτες της και δεν τον αφήνει να δύσει, ώστε να μην συναντήσεις ποτέ την μελαγχολία κάποιου ηλιοβασιλέματος και σπάσεις σε χίλια κομμάτια.
Όμως, στη περίπτωση αυτή, ούτε για την αγάπη σου μιλάω. Ακόμη και η αγάπη έχει αδυναμίες. Ή για την ακρίβεια, εμείς είμαστε αδύναμοι. Δεν θέλω να σε προσβάλλω, την αλήθεια σου λέω και θα το τεκμηριώσω. Επειδή η αγάπη είναι μία έννοια και σε κανένα απολύτως σημείο της δεν μπορείς να την πιάσεις με τα χέρια σου, να την αισθανθείς πρακτικά, έχεις διαρκώς την ανάγκη να ανακαλύπτεις νέους τρόπους οι οποίοι θα σου δείχνουν ότι είναι εκεί, μέσα σου και η φλόγα της όχι απλά σε ζεσταίνει, αλλά σε καίει.
Αν όμως σήμερα δεν μιλάμε για τις πρακτικές ανάγκες, αλλά ούτε και για τις συναισθηματικές, τότε τι απομένει; Το μόνο που μένει είναι εκείνη μικρή κίνηση των χειλιών που μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξή σου, εκείνη η μικρή καμπύλη, η στροφή, που σου αλλάζει ολόκληρο το δρόμο. Είναι το χαμόγελο η μόνη μας πατρίδα. Είναι το χαμόγελο της μητέρας που μπορεί να σημαίνει ότι είναι καλά ή ότι σε καμαρώνει. Είναι το χαμόγελο κάποιου αγαπημένου συο προσώπου που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του, όταν κάνεις μία κίνηση που μπορεί να του αλλάξει σημαντικά την ζωή ή ακόμη καλύτερα να του την ανανεώσει.
Είναι το χαμόγελο όσων αγαπάς, πάνω του κρεμιέσαι, με αυτό σκεπάζεσαι, εκεί επιστρέφεις όταν δεν είσαι ο εαυτός σου και ξαναγεννιέσαι, ακόμη πιο όμορφος. Ξαναγεννιέσαι, πιο όμορφα.
Επικοινωνήστε με τον δημιουργό:
https://www.facebook.com/john.manikas?ref=br_rs
