Δίχως κανένα ρίσκο, με μάχες επιλεγμένες, από εκείνες, ξέρεις που η έκβασή τους είναι προδιαγεγραμμένη. Να μην έχω και το άγχος. Μια ζωή δίχως κυνήγι. Δεν υπήρξα ποτέ θύμα, ούτε και θύτης, μα η δήλωση αυτή δεν με καθιστά και κανέναν Άγιο. Μακριά από ήσυχους ανθρώπους. Να μετρήσω. Μια ζωή να μετράω τι δίνω και τι παίρνω. Δεν ξέρω που να κρύψω τα ρέστα. Να έχω να λέω ότι ξεγέλασα τον θάνατο και εκείνος να μην με θεωρεί καν σπουδαίο αντίπαλο. Ούτε τον τίτλο του ηττημένου να μην αξίζω, γιατί πάντα κρυβόμουν στις σιγουριές μου. Σε εκείνες που μπάζουν από παντού νερά, μόλις δακρύσει ο Χριστός.
Εξαντλώ την νεότητά μου σε σκέψεις που αναρριχώνται ως τα θεμέλια του είναι μου. Δεν είμαι εγώ, ποτέ δεν ήμουν και ούτε υπήρξα ποτέ. Το μόνο που υπάρχει είναι τα θραύσματα των αντανακλάσεών μου, οι άλλοι. Πώς γίνεται να μισώ έναν κόσμο που όπου κι αν κοιτάξω βρίσκω εμένα και πώς γίνεται να αγαπώ έναν κόσμο ενώ δεν με συναντώ πουθενά; Νιώθω κουρασμένος, άδειος και ανήμπορος. Όχι γιατί μου ήρθαν δύσκολα. Απλώς δεν βρήκα ακόμη αυτά τα λίγα που θα ερωτευτώ και θα με κάνουν να νιώσω μοναδικός όταν τα συνδυάσω μεταξύ τους.
Τα πολλά είναι κούραση. Ξεχειλίζουν τα χέρια και στο τέλος δεν μένει τίποτα. Εγώ θέλω το ένα, εκείνο το κορμί που φιλάει στο στόμα, στο λαιμό την φθορά, την πιάνει από το χέρι και τρέχουν μαζί δίχως να κοιτάξουν αν άναψε κόκκινο το φανάρι. Και κάπως έτσι την οδηγεί προς την αιωνιότητα.
Τα πολλά είναι ξεχείλισμα και στο τέλος όλα μένουν άδεια. Εγώ αναφέρομαι σε εκείνο το ένα, το μοναδικό. Εκείνο που κουρνιάζει μέσα στις χούφτες των χεριών όταν εκείνες ενωθούν και τις ολοκληρώνει. Τις κάνει ένα όλο, μία πανσέληνο και λάμπουν ως τα πέρατα του κόσμου.
• Επικοινωνήστε με τον δημιουργό:
https://www.facebook.com/john.manikas?ref=br_rs
