Μου είναι αδύνατο να διασχίσω μόνος τον δρόμο. Κάθε φορά επιλέγω για αυτό έναν βοηθό. Η όρασή μου είναι καλή, έχω όμως αστάθεια .Ωστόσο είμαι πεισματάρης. Μέσα από πόρτα κλειστή δεν μένω, γιατί δεν υπάρχω. Mου αρέσουν οι βόλτες. Τον χειμώνα διασκεδάζω με τον αέρα και ακούω υπομονετικά τις ανεμώδεις βρισιές του. Δεν με ενοχλεί το κρύο όταν φορώ το μαύρο μου πλεκτό γιλέκο και το καβουράκι στο κεφάλι. Ομοίωs, με την κατάλληλη πάντα ενδυμασία, απολαμβάνω όλες τις εποχές. To καλοκαίρι για παράδειγμα, φορώ ψάθινο καπέλο και κάτω απ το παντελόνι μαγιό και ας μην πάω πια ποτέ στην θάλασσα.
Πριν επιστρέψω σπίτι, κάθομαι για ώρα πολύ σε παγκάκια στάσης λεωφορείου, μέχρι να βρω τον ιδανικό μεταφορέα. Δεν επιλέγω ποτέ κάποιον που μιλάει με τα έσω του. Ούτε κάποια κυρία που φορά τακούνι και σέρνει σε δρόμους και πεζοδρόμια τις τσάντες της. Ούτε βέβαια μαθητή αργοπορημένο, που τρέχει να προλάβει λεωφορείο. Ποιος ο λόγος να ζητήσω κάτι από κάποιον που πνίγεται στον οχετό της πόλης; Όποιος περπατά απαλλαγμένος από κάθε λογής βάρη είναι ο άνθρωπός μου. Δύσκολα βέβαια τον εντοπίζω. Όταν όμως τον βρω τον πλησιάζω. Πρώτα του χαμογελώ και ύστερα του ζητώ να με περάσει απλά απέναντι .
Τότε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, έχω τον χρόνο να νιώσω μια ανθρώπινη παρουσία να βαδίζει στον ρυθμό μου. Εάν είναι γυναίκα ακόμη καλύτερα. Δεν έχω δυνάμεις, της λέω συνήθως, είμαι και εβδομήντα πέντε χρόνων. Και αυτή απαντά, δεν σας φαίνεται! Εξήντα θα σας έκανα. Ωραία αίσθηση να σου λένε ότι μοιάζεις νεότερος. Ωραία αίσθηση να μιλάς με κάποιον.
Την άλλη εβδομάδα μη ξεχάσω να αγοράσω κεράκια και τούρτα γενεθλίων. Μήπως να ζητήσω από τον βοηθό της ημέρας να παραστεί στο πάρτι μου; Ποιος θα μου τραγουδήσει «να ζήσεις Θέμη και χρόνια πολλά;»
• Eπικοινωνήστε με τη δημιουργό:
https://www.facebook.com/christine.papanicola?ref=br_rs
• Σχετικός σύνδεσμος:
Τρύπιες Κυριακές – Xριστίνα Παπανικόλα – Άνεμος εκδοτική
