Κεφάλια σκυμμένα, κεφάλια άδεια και στόματα διψασμένα. Ψάχνουν να βρουν νερό στο χώμα. Δεν με πειράζει που είναι ρεαλιστές, με πειράζει που είναι μόνο ρεαλιστές. Με ενοχλεί που ξέχασαν ότι το νερό μπορεί να προέλθει και από τον ουρανό, εκτός από τα έγκατα της γης. Γιατί καλλιεργούμε τα χωράφια (ελάχιστα πλέον κι αυτά) αποκλειστικά, και όχι τον ουρανό για να φυτρώσουν όνειρα;
Ρωτάς τους άλλους να μάθεις νέα τους και το μόνο που ελπίζεις, είναι να ακούσεις κάτι που να το αντέχει η σπασμένη σου ψυχή. Ρωτάς να μάθεις και το μόνο που σε νοιάζει είναι να ακούσεις κάτι άσχημο, που θα κάνει παρέα στο δικό σου μαύρο, να έχεις δικαιολογία για τα στραβά σου. Κάποτε θυμάμαι έτρεχες για να προλάβεις το καρότο των ονείρων που σου κουνούσαν και τώρα, τρέχεις ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με τη διαφορά πως το καρότο άλλαξε ονομασία-ταμπέλα. «Υποχρεώσεις-επιβίωση», σου θυμίζουν τίποτα αυτές οι λέξεις;
Σηκώνεσαι το πρωί και δεν μπορείς να καταλάβεις, εάν ξημέρωσε μια ευκαιρία επανεκκίνησης ή αν απλώς πρόκειται για την αδιάκοπη συνέχεια του χθες και του τίποτα. Κοιτιέσαι στο καθρέφτη και είσαι κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερος. Έξι χρόνια γέρασε το κορμί και δεκατέσσερα η ψυχή. Για ποια πραγματικότητα μου μιλάς λοιπόν; Εκείνη που βομβαρδίζει την ψυχή και το μυαλό με εικόνες απελπισίας ή την άλλη, που σου τσακίζει το είναι, επειδή δεν τολμάς να την ακολουθήσεις;
Αγύμναστες ψυχές, βαριά η πραγμάτωση των επιθυμιών.
Τώρα θα μου πεις, ποιος είσαι εσύ που μιλάς έτσι και κουνάς το δάχτυλο χυδαία. Και σου απαντώ ότι είμαι εκείνος, που δεν τόλμησε και πλέον δεν προλαβαίνει να μετανοήσει. Εκείνος που φοβήθηκε πολύ (ακόμα δεν ξέρω τι φοβήθηκα εν τέλει) και που βρήκε μόνο σκόνη στο τέλος του δρόμου του.
Κι αν με ρωτάς τι έχω πιο πολύ ανάγκη, αυτό είναι οι φίλοι μου και μία νίκη προσωπική, ολόδική μου. Αλλά ως προς το τελευταίο, ξέχασα να βγω στο γήπεδο, να παίξω μπάλα.
• Επικοινωνήστε με τον δημιουργό:
https://www.facebook.com/john.manikas?ref=br_rs
