Το όνομά του ήταν Πέτρος. Στην πλατεία τον φώναζαν Άκη έτσι τον έλεγα κι εγώ. Το καλοκαίρι κοιμόταν στο παγκάκι κάτω από την λεύκα και τον χειμώνα μετακόμιζε σε όποιο εγκαταλελειμμένο σπίτι εύρισκε στην περιοχή. Αυτό μέχρι να εμφανιστεί κάποιος ιδιοκτήτης και να τον διώξει.
Σε ένα τέτοιο μισογκρεμισμένο σπίτι τον συνάντησα τον περασμένο Δεκέμβρη. Του πήγα μία κουβέρτα και μια τυρόπιτα.
«Τσιγάρο έχεις;» με ρώτησε.
«Όλα τα ‘χεις Άκη, το τσιγάρο σου λείπει» του απάντησα. Και ύστερα συνέχισα λέγοντάς του πως το είχα κόψει οριστικά. Με κοίταξε σαν να μου έλεγε χρήματα έχεις να μου δώσεις να αγοράσω αλλά δεν το είπε. Και εγώ τον κοίταξα σαν να του έλεγα δεν βγαίνω Άκη μου δεν βγαίνω, έχω οικογένεια αλλά δεν το είπα. Έφυγα βιαστικά να προλάβω δεν θυμάμαι τι. Κάτι ανούσιο, υποθέτω τώρα.
Έκοψα πραγματικά το τσιγάρο όταν μου είπαν ότι τέλη Δεκέμβρη, τρεις μέρες πριν ο χρόνος αλλάξει, τον βρήκαν νεκρό.
Τι θα πάθαινα εάν του έδινα το τελευταίο μου τσιγάρο;
Eπικοινωνήστε με τη δημιουργό:
https://www.facebook.com/christine.papanicola?ref=br_rs
Σχετικοί σύνδεσμοι:
Τρύπιες Κυριακές – Xριστίνα Παπανικόλα – Άνεμος εκδοτική
