ΣΑ-ΚΟΥΛΟ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ | Κατερίνα Παπαδημητρίου | ΆνεμοςMagazine

Άνεμος Magazine 11/01/2018 0

«Απ’ τη νέα χρονιά, σακούλες τέλος!» μου ανακοίνωσε ο σύζυγός μου, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς, την ώρα που τρώγαμε ένα νοστιμότατο κοκκινιστό με πουρέ. Κόντεψε να μου πέσει το πιρούνι απ’ το χέρι.
«Τι εννοείς;» ψέλλισα, κάτωχρη.
«Απ’ την πρώτη Ιανουαρίου του 2018, καταργούνται οι πλαστικές σακούλες. Μέτρο για την προστασία του περιβάλλοντος, που το επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση».
«Και πώς θα κουβαλάμε τα ψώνια;» απόρησα.
«Με τσάντες που θα φέρνουμε απ’ το σπίτι. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, το μέτρο αυτό ισχύει εδώ και χρόνια».
«Σιγά μη θυμάμαι εγώ να παίρνω τσάντα!»
«Θα συνηθίσεις. Όπως συνήθισες τόσα και τόσα άλλα, τα τελευταία χρόνια».
«Πιστεύεις ότι θα ισχύσει;»
«Το δίχως άλλο! Εδώ ίσχυσαν καν και καν μέτρα».
«Αλίμονο!» αναφωνώ.
Αυτομάτως, σκηνές πανικού αρχίζουν να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του νου μου: Εγώ, να βγαίνω απ’ το σούπερ μάρκετ, με άπειρα ψώνια στην αγκαλιά, και να μην ξέρω πώς να τα βολέψω. Πατάτες να μου ξεφεύγουν απ’ τα χέρια και να κατρακυλούν στο οδόστρωμα. Ντομάτες να πέφτουν στο πεζοδρόμιο και να μετατρέπονται σε πελτέ. Ένα κοτόπουλο που αγόρασα, αν και σφαγμένο, να πετάει απ’ την αγκάλη μου και να προσγειώνεται στην καυτή άσφαλτο. Από δίπλα, ο μικρός μου γιος, που ήρθε να με βοηθήσει, βλέποντας τη μητέρα του στα όρια του εγκεφαλικού και το πουλερικό στα όρια του να γίνει λεία των αδέσποτων, προκειμένου να διασώσει το αγαπημένο του ψητό με πατάτες στο φούρνο, ρίχνεται στην άσφαλτο, μ’ ένα απελπισμένο πλονζόν. Άπειρος, ωστόσο, περί τα ποδοσφαιρικά, πέφτει και τσακίζεται. Ακολουθεί φρενάρισμα από πολυτελές σπορ αυτοκίνητο. Έντρομη η οδηγός, (μια πανέμορφη νεαρά, σίγουρα πλούσια κληρονόμος –φαίνεται απ’ το αμάξι!) κατεβαίνει να δει τι συνέβη. Χμ! Ειδύλλιο μου μυρίζεται…
«Πώς κάνεις έτσι!» Η φωνή του άντρα μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα. «Δεν θα τις καταργήσουν. Απλώς θα τις χρεώνουν».
«Τις κληρονόμους;» ρωτάω, χαμένη στις φαντασιώσεις μου.
«Τις σακούλες».
«Πόσο;»
«Τέσσερα λεπτά τη μία».
«Και δεν το λες απ’ την αρχή, χριστιανέ μου; Παραλίγο να μού ’ρθει κόλπος!»
Αρχίζω, πάραυτα, τους νοερούς υπολογισμούς: 0,4 λεπτά του ευρώ επί πέντε (ο μέσος όρος σακουλών που καταναλώνω ημερησίως) ίσον 0,20 λεπτά. Επί έξη φορές τη βδομάδα που ψωνίζω, ίσον 1,20. Επί τέσσερεις εβδομάδες το μήνα, ίσον 4.80. Επί 12 μήνες, μας κάνει 57,60 ευρώ το χρόνο.
Στοχάζομαι: Φασούλι το φασούλι… Λάθος! Σακούλι το σακούλι γεμίζει το σακούλι! Σωστά την σακουλεύτηκε* η Κυβέρνηση! (πώς, δηλαδή, θα δώσει οριστική λύση στην οικονομική –συν την περιβαλλοντική- κρίση).
Αστραπιαία αρχίζω να κατεβάζω πιθανές λύσεις: κι αν δεν αγοράζω κάθε φορά καινούργιες σακούλες, αλλά φέρνω απ’ το σπίτι τις παλιές; Κι αν –ακόμα καλύτερα– θυμάμαι να παίρνω μαζί μου επαναχρησιμοποιούμενη τσάντα για τα ψώνια; Και λεφτά θα γλιτώνω και το περιβάλλον θα προστατεύω.
Και το καλαθάκι της τουαλέτας; εύλογο προκύπτει το ερώτημα. Θα πατικώνω τα χαρτιά (μπλιάξ!) και δεν θ’ αντικαθιστώ τη σακούλα καθημερινά. Αν αλλάζω σακούλα μέρα παρά μέρα η σπατάλη, καθώς και η ρύπανση, περιορίζονται στο ήμισυ!
Στο σημείο αυτό συνειδητοποιώ ότι το αμφιλεγόμενο μέτρο, μου προσφέρει ένα τέλειο καταναλωτικό άλλοθι: Αν η κυβέρνηση θεωρεί δίκαιο, εν μέσω κρίσεως, να με χρεώνει 60 ευρώ για πλαστικές σακούλες ετησίως, δεν είναι άδικο να στερηθώ εγώ εκείνο το ωραίο πουλόβερ που λιγουρεύτηκα τις προάλλες, αλλά δεν το αγόρασα επειδή έκανε 50 ευρώ; Στην τελική, καταργώ τις πλαστικές σακούλες και το παίρνω!
Καθησυχασμένη, ξαναπιάνω το πιρούνι. Βάζω στο στόμα μου μια μπουκιά κοκκινιστό, βουτηγμένο στον αφράτο πουρέ.
«Από το 2019 θα τις χρεώνουν 9 λεπτά», ξανακούγεται η φωνή του άντρα μου.
Γκλουπ! Η μπουκιά κολλάει στο λαιμό μου. Γκούχου γκουχ! –προσπαθώ να την καταπιώ ή να τη φτύσω. (Τελικά την καταπίνω. Αμαρτία τέτοιο μοσχαράκι να πάει χαμένο επειδή κάποιοι μας θεωρούν πρόβατα επί σφαγήν).
«Είσαι καλά χριστιανέ μου; ωρύομαι πλέον, βροντώντας το πιρούνι στο πιάτο. Παραλίγο να με πνίξεις! Ανακοινώνουν τέτοια νέα, την ώρα του φαγητού; Χάθηκε να τ’ αφήσεις για μια πιο κατάλληλη στιγμή;»
«Σάμπως σε βλέπω και ποτέ; Ή στις φίλες σου θα είσαι ή δουλειές θα κάνεις».
«Το βράδι», απαντώ. «Κοντά στο τζάκι. Αγκαλιά στην πολυθρόνα», αρχίζω να σιγοτραγουδάω –μπας και αποφορτίσω την ατμόσφαιρα.
«Το βράδυ, χαλαρώνω στην τηλεόραση».
«Χαλαρώνεις; Με αμερικανιές και ειδήσεις; Ήμαρτον, Κύριε! Εμένα, οι ειδήσεις μου προκαλούν αϋπνία».
«Αν όμως τις άκουγες απ’ το δελτίο, δε θα χρειαζόταν να σου ανακοινώνω εγώ τα δυσάρεστα νέα».
«Προτιμότερο απ’ το στόμα σου παρά από ξένα χείλη».
«Ναι, αλλά μετά τα βάζεις μαζί μου…» απαντάει γεμάτος παράπονο.
Μετανιώνω για την επιθετικότητά μου. «Δε μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο», αλλάζω ρεπερτόριο. Κι επιτέλους, τι φταίει εκείνος αν η Κυβέρνηση μας έχει ρημάξει στα μέτρα;
Ξαναφουντώνω! «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει», ρίχνω το υπονοούμενο, λικνίζοντας παράλληλα και το κορμί μου.
«Η αγάπη μένει»; (Τελικά, λάθος υπονοούμενο έπιασε). «Το λες αλήθεια;»
«Ορκίζομαι, στη σωτηρία του περιβάλλοντος!» απαντώ με σιβυλλική διάθεση, έμπλεος ήδη οικολογικής ευαισθητοποίησης. (Ας όψεται η μπλούζα!).