…Και εγένετο σκότος… Ξαφνικά η οθόνη τρεμόπαιξε λίγο και μετά έσβησε. Σκοτάδι. Ο υπολογιστής έδειχνε πεθαμένος. Καμία ένδειξη ζωής. Πανικόβλητη έτρεξα στον ειδικό.
«Θερμοπληξία» αποφάνθηκε εκείνος.
«Μα παθαίνουν οι υπολογιστές θερμοπληξία;» ρώτησα εμβρόντητη.
«Βεβαίως» είπε με ύφος διάσημου καρδιοχειρουργού και σαν να έλεγε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
«Και τώρα;» ρώτησα με αγωνία.
«Θα τον αφήσετε για θεραπεία» (το θεραπεία δεν το ‘πε, το εννοούσε όμως) «και θα επικοινωνήσω μαζί σας.»
«Και τα αρχεία μου γιατρέ μου;» (το γιατρέ μου δεν το ’πα, το εννοούσα όμως).
«Θα κάνω ό,τι μπορώ» απάντησε πολύ σοβαρά.
Ο υπολογιστής τελικά συνήλθε. Ο ειδικός κατάφερε να τον συνεφέρει.
«Για λίγο» μου είπε. «Ο υπολογιστής σας έχει φάει τα ψωμιά του» συνέχισε. «Δεν του απομένει πολλή ζωή. Η κατάχρηση βλέπετε…» Το είπε σαν να με κατηγορούσε πως ήμουν υπεύθυνη. Με κατηγορούσε. Και η αλήθεια είναι πως έγραψα ένα βιβλίο πάνω του. Αν αυτό δεν είναι κατάχρηση τότε τι είναι;
«Τι λάθος έκανα;» ρώτησα με ένοχο ύφος.
«Πολλές ώρες λειτουργίας» είπε κουνώντας το κεφάλι.
«Και πόσο θα αντέξει;» συνέχισα.
«Κανείς δεν ξέρει» είπε. «Πάντως είναι θέμα ημερών».
Και φυσικά η μέρα δεν άργησε να έρθει. Μια βδομάδα κράτησε ο υπολογιστάκος μου. Ίσα ίσα για να προλάβω να γυρίσω στην Αθήνα και να κάνω έρευνα για την αντικατάστασή του. Σαν να μου έδωσε τον χρόνο. Σαν να μην ήθελε να με αφήσει ξεκρέμαστη. Σαν να με νοιαζόταν.
Παρόλα αυτά, παρόλη την αντοχή του και την υπομονή του, σήμερα το βράδυ με άφησε στα κρύα του λουτρού. Ο νέος μου υπολογιστής δεν έχει έρθει ακόμη. Κι εγώ πρέπει να αντιμετωπίσω το μαύρο σκοτάδι της οθόνης του.
«Και τώρα;» αναρωτιέμαι και συγκρατούμαι με νύχια και με δόντια να μην με πιάσει απελπισία. «Πως θα κάνω όλα αυτά που έκανα στον υπολογιστή, χωρίς υπολογιστή;»
Μια άγνωστη φωνούλα μέσα μου, μου απαντάει δειλά και σιγανά: «Μήπως να μην τα κάνεις;»
«Δεν γίνεται» οργίζομαι. «Δεν γίνεται να μην κάνω τα πράγματα που έχω να κάνω. Τα πράγματα που κάνω κάθε μέρα.»
Η φωνούλα αδύναμη: «Για μια δυο μέρες μόνο».
«Δεν γίνεται» ουρλιάζω. «Για καμία μέρα. Θέλω να τα κάνω τώρα!» συνειδητοποιώ ξαφνικά πως συμπεριφέρομαι σαν κακομαθημένο 10χρονο παιδάκι.
«Και πιά είναι αυτά τα πράγματα;» λέει τώρα η φωνούλα με περισσότερο θάρρος.
«Να γράψω, να επικοινωνήσω, να μάθω νέα» απαντώ πιο ήρεμη τώρα.
«Και πως τα έκανες ως τώρα;» ρωτάει λίγο πιο παιχνιδιάρικα, λίγο περιπαιχτικά.
«Με τον υπολογιστή» απαντώ.
«Και πριν απ’ αυτόν;» συνεχίζει
Εδώ κολλάω. Κολλάω άσχημα. Για πότε μιλάει η φωνούλα; Για έναν αιώνα πίσω; Συγκεντρώνω όση υπομονή μου έχει μείνει:
«Έγραφα με το χέρι, έπαιρνα τηλέφωνο, άκουγα ειδήσεις, διάβαζα εφημερίδες, συναντούσα φίλους.»
«Δεν θα πάθεις κάτι αν κάνεις το ίδιο για λίγες μέρες», η φωνούλα ξαφνικά έγινε φωνή. Δυνάμωσε, απέκτησε σθένος. Μίλαγε με πεποίθηση και σιγουριά. Κλονίστηκα.
«Μα ο υπολογιστής είναι ο σύγχρονος τρόπος» έκανα μια προσπάθεια να αντισταθώ.
«Όμως κι ο παλιός τρόπος δεν ήταν άσχημος. Ήταν πιο άμεσος. Η επαφή ήταν πιο άμεση. Δοκίμασε πάλι. Ίσως και να ανακαλύψεις πως σ΄ αρέσει κι αυτός. Ίσως και πιο πολύ».
«Ανάγκα και οι θεοί πείθονται» είπα συγκαταβατικά.
Γράφω αυτές όμως τις γραμμές σε ένα από τα παλιά τετράδια του γιου μου που έχει ξεμείνει. Τα γράμματά μου χορεύουν και φαίνονται άτεχνα. Το δάχτυλό μου πονάει από τη χρήση του στυλό και έχω μουτζουρωθεί σαν παιδάκι όμως α΄ δημοτικού. Κι όμως….
Ξαφνικά το μπλε χρώμα στο λευκό χαρτί αποκτά μια δική του γοητεία. Ή μάλλον επαναφέρει στα μάτια μου μια -από χρόνια χαμένη- μαγεία. Κι έπειτα, ξαφνικά το στυλό αρχίζει και τρέχει και τα γράμματα φαίνονται πιο ίσια, πιο ομοιόμορφα, πιο σταθερά, πιο σίγουρα. Και οι λέξεις κυλάνε. Κυλάνε πάνω στο χαρτί, σαν όμως σταγόνες βροχής πάνω στο τζάμι, σαν τον ατμό που υγροποιείται στον καθρέφτη.
Αύριο θα τηλεφωνήσω σε φίλους. Γνώριμες φωνές και αγαπημένες, που έχουν γίνει λέξεις σε μία οθόνη και που δεν θα έπρεπε να είναι μόνο τέτοιες. Ίσως πάρω και εφημερίδα. Και φυσικά όταν ο καινούργιος μου υπολογιστής είναι έτοιμος, θα τον χρησιμοποιήσω δεόντως…
Όμως θα κρατήσω το μάθημα και για μετά. Κάτι μέσα μου μου λέει πως ξαναβρίσκω τον δρόμο. Κι αν αρχίσω ν΄ αραιώνω λίγο από το f.b., κι αν αρχίσω να κάνω λιγότερες αναρτήσεις, θα ΄ναι γιατί σκέφτηκα να ζήσω μια πιο ζωντανή ζωή. Πιο υπαρκτή και πιο άμεση. Θα ΄ναι γιατί θέλω να μειώσω τη θέση του μεσάζοντα. Την εικονική σχέση με την πραγματική ζωή. Όλα είναι απαραίτητα. Κι αν μπορούσαμε να διατηρούμε μια ισορροπία, αυτό θα ήταν το τέλειο.
Η ζωή πάει μπροστά. Ποτέ πίσω. Η τεχνολογία είναι κάτι που έχει προχωρήσει. Ώθηση μας έδωσε. «Σπρωξιά.» Και σίγουρα πίσω να μείνουμε δεν μπορούμε και δεν πρέπει. Όμως καλό είναι να μην ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε. Επειδή υπάρχουν κομπιουτεράκια, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μαθαίνουμε την προπαίδεια. Επειδή υπάρχουν υπολογιστές, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μάθουμε να γράφουμε με το χέρι. Επειδή υπάρχει διορθωτής κειμένου, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μάθουμε ορθογραφία. Η προσαρμογή είναι μια σπουδαία ικανότητα του ανθρώπου. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.
Μπορεί η τεχνολογία να μας διευκολύνει, η γνώση όμως είναι απαραίτητη. Άλλο η διευκόλυνση που μας παρέχει η τεχνολογία και άλλο η γνώση. Άλλο η επικοινωνία μέσω υπολογιστή και τηλεφώνου και άλλο η άμεση προσωπική επαφή.
Ας κρατήσουμε τα καλά της τεχνολογίας και ας τα διευρύνουμε. Ας κρατήσουμε όμως και τα καλά της ανθρώπινης και ζωντανής επαφής.
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou?ref=br_rs
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.html
