«Δεν αντέχουμε πια. Το νευρικό μας σύστημα έχει καταστραφεί» είπε η Ειρήνη.
«Αχ Ειρηνούλα μου» είπα εγώ, «πάλι θα με βάλεις να γράφω.»
«Και τι να γράψεις γι’ αυτό;» είπε με γνήσια απορία.
«Ό,τι να ΄ναι. Κάτι θα βρω» γέλασα και είπα με γνήσια ανεμελιά.
Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, έμεινα μετέωρη για λίγο. Μετά, σαν καλοκουρδισμένο, παιδικό, λούτρινο αρκουδάκι, άνοιξα τον υπολογιστή και βάλθηκα να γράφω λέξεις.
Τι να πρωτογράψω λοιπόν γι’ αυτό; Αναρωτήθηκα. Τι να πρωτογράψω για το κατεστραμμένο μας νευρικό σύστημα; Αυτό που τα χρόνια μας κληροδότησαν; Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν ακμαίο και δυνατό, στην αρχή. Ήταν φρέσκο και γυαλιστερό: καινούργιο. Σκούριασε με τα χρόνια. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες. Αυτές που πάντα επιζητούμε και ποτέ δεν μας προσπερνούν. Αυτές που έρχονται έτσι κι αλλιώς στη ζωή μας. Είτε τις θέλουμε, είτε όχι, αυτές έρχονται να μας μορφώσουν, να μας φορτώσουν, να μας μάθουν όσα δεν ξέρουμε και να ξεχάσουμε όσα ξέραμε μικροί. Έτσι φθείρεται το νευρικό μας σύστημα κατά την Ειρήνη. Έτσι φθείρεται και κατ’ εμένα.
Αλλά είναι πράγματι φθαρμένο; Είναι πράγματι κατεστραμμένο; Δεν ισχύει λοιπόν πως όλες οι εμπειρίες έχουν τελικά θετικό πρόσημο; Όσο επώδυνες κι αν είναι;
Λοιπόν… έχω μια διπλή ερμηνεία τελικά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Σκέψεις θέλω να μοιραστώ. Όχι συμπεράσματα. Αυτά τα βγάζουμε πάντα κατά πως μας βολεύουν.
Γεννιόμαστε, άγραφα χαρτιά. Τι κουβαλάμε εκτός από τα γονίδια των γονιών μας; Τίποτα μάλλον. Όλα τα άλλα γράφονται στο λευκό χαρτί: στην πορεία. Και τα γράφουν άλλοι. Τα γράφουν άλλοι για μας. Συνήθως και κάτω από κανονικές συνθήκες, καλά γράμματα γράφονται. Μαθαίνουμε την αγάπη, την καλοσύνη, την τιμιότητα, την ηθική. Όλα στα πλαίσια του κοινωνικού συστήματος που μεγαλώνουμε. Και μετά βγαίνουμε στον κόσμο. Σ΄ αυτόν τον κόσμο, που όλοι οι γονείς του κόσμου, πάντα, προσπαθούν να μας τον μάθουν, να μας τον δείξουν, μέσα από τις δικές τους εμπειρίες. Όμως ξεχνάνε: κανείς δεν μαθαίνει από τις εμπειρίες του άλλου. Μόνος σου, παίρνεις τα μαθήματα της ζωής. Και μόνος σου, όταν βγαίνεις -από τον προστατευμένο κόσμο σου- να την ζήσεις. Κι είναι αυτές οι εμπειρίες που σε μαθαίνουν. Που γράφουν το βιβλίο της ζωής σου μετά. Κι είναι αυτές που -κατά την Ειρήνη- καταστρέφουν το νευρικό σου σύστημα. Και το καταστρέφουν, στον βαθμό που σε φορτώνουν αρνητικά πράγματα: φόβους, έχθρες, μίση, διαφωνίες, αντιπαλότητες. Τότε αυτά τα φορτώνεσαι για πάντα. Και πρέπει να ζήσεις μ΄ αυτά. Ή να τα πολεμήσεις. Και να ξοδέψεις τον χρόνο σου -τον λιγοστό- πολεμώντας τον εαυτό σου. Πολεμώντας το κακό μέσα σου. Έτσι ναι! Έτσι καταστρέφεται το νευρικό σου σύστημα. Έτσι ξεχνάς τις πρώτες σου καταβολές, τις πρώτες εγγραφές σ΄ αυτό: τις καλές: την αγάπη, τη σιγουριά, την ασφάλεια, την αυτοπεποίθηση, την καλοσύνη.
Αν όμως… αν δεν σε φορτώσουν με τέτοια; Αν η ζωή σου προσφέρει απλόχερα όλα της τα καλά; Τότε τα θεωρείς δεδομένα. Τότε δεν ξέρεις από ζωή. Γιατί η ζωή ποτέ δεν μπορεί να είναι μόνο χαρές. Κι αν είναι τέτοια, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κι αυτό θα βγει. Αργά η γρήγορα θα βγει. Δεν έχεις σφυρηλατηθεί. Δεν έχεις εξασκηθεί. Δεν έχεις διδαχθεί. Άμαθος θα είσαι. Άμαθος και ανήμπορος, έτοιμος να καταρρεύσεις στην πρώτη μικρή δυσκολία.
Η αλήθεια πάντα είναι κάπου στη μέση. Καλά και κακά. Θετικά και αρνητικά. Ευχάριστα και δυσάρεστα. Εύκολα και δύσκολα. Κέρδη και ζημιές. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και τι παιχνίδι θα ήταν αν κερδίζαμε μόνο; Και τι ευχαρίστηση θα αντλούσαμε αν δεν είχαμε δυσκολίες; Και πως θα νοιώθαμε χαρά αν δεν είχαμε γνωρίσει την λύπη; Το δίπολο. Τα αντίθετα. Ή τα ζευγάρια των αντιθέτων.
Το πρόβλημα, το πραγματικό πρόβλημα είναι το φόρτωμα. Το φόρτωμα της ψυχής μας με φόβους. Το φόρτωμα του μυαλού μας με πληροφορίες άχρηστες και επώδυνες: με κακές πληροφορίες. Με κακά συμπεράσματα. Τότε καταστρέφεται το νευρικό μας σύστημα. Όταν αφήνουμε την κακία να μας διαβρώσει. Όταν αφήνουμε τον φόβο να κυριαρχήσει. Όταν αφήνουμε το μίσος να μας καταβάλλει. Όταν αφήνουμε την αμφιβολία να διεισδύσει στα μύχια της ψυχής μας. Όταν αμφισβητήσουμε την πίστη στο καλό, την πίστη στον άνθρωπο, την πίστη στην ελπίδα, την πίστη στο όραμα. Τότε ναι. Τότε και μόνο τότε καταστρέφεται το νευρικό μας σύστημα.
Μην το αφήσουμε να συμβεί. Άμυνα χρειάζεται. Σκέψη και επεξεργασία.
Όλα δύσκολα σ΄ αυτή τη ζωή. Όμως η ανταμοιβή είναι, πέραν κάθε αμφιβολίας, σπουδαία. Και δεν είναι άλλη από την γαλήνη. Την γαλήνη και την ηρεμία. Και αυτήν μπορείς να την βρεις, χτίζοντας πάντα έναν καλύτερο εαυτό. Απαλλαγμένο από τα βαρίδια. Τότε ναι. Έχεις κερδίσει τη μάχη. Και πορεύεσαι με ένα αρτιμελές νευρικό σύστημα. Καταπονημένο ίσως… αλλά όχι κατεστραμμένο…
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/anapandorou?ref=br_rs
• Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/eutopia.html
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/anni-papatheodorou.html
