Πάνε πολλές δεκαετίες από την εποχή που ήμουν μαθήτρια, θυμάμαι όμως έντονα πόσο βαρετό φάνταζε το μάθημα της ιστορίας με όλες εκείνες τις ημερομηνίες και τα ονόματα, τόπων, στρατηγών και άλλων εμπλεκόμενων στα ιστορικά γεγονότα. Υπήρχαν βέβαια ιστορικές περίοδοι και κεφάλαια που τράβαγαν το ενδιαφέρον αλλά για λίγο και επιφανειακά. Όλα αυτά ήταν τόσο μακρινά, τόσο στεγνά και τόσο χάρτινα για να τραβήξουν το ενδιαφέρον της παιδικής και νεανικής ψυχής.
Πίσω στο σπίτι όμως, τα βράδια του χειμώνα δίπλα στην σόμπα ή τις ξάστερες νύχτες του καλοκαιριού στην αυλή με τους βασιλικούς, τους κατιφέδες και τα κοράλλια, στα οικογενειακά τραπέζια και τις μαζώξεις, ζωντανές σελίδες ιστορίας ξεδιπλώνονταν μέσα από τις διηγήσεις μνήμης και βιωμάτων γονιών, παππούδων και άλλων συγγενών η φίλων.
Ήρωες αφανείς όλοι τούτοι που δεν τους έβρισκες καταγεγραμμένους σε κανένα σχολικό εγχειρίδιο η ιστορικό βιβλίο, είχε ο καθένας να προσθέσει μικρές αλλά ουσιαστικά σημαντικές ψηφίδες στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας του τόπου αλλά και του κόσμου.
Έτσι έμαθα εγώ ιστορία, έτσι ακούμπησα την ραχοκοκαλιά της, την σάρκα της, το παλμό της, μέσα από το βίωμα και την μνήμη των ανθρώπων.
Τούτος είναι ο λόγος που με γοητεύουν και με συνεπαίρνουν τα λογοτεχνικά βιβλία που πραγματεύονται μνήμες και βιώματα ανθρώπων που έζησαν τις εποχές που συνθέτουν την ιστορία του τόπου και του κόσμου.
Το βιβλίο «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι» του Μιχάλη Κατσιμπάρδη από την Άνεμος εκδοτική, είναι ένα από αυτά τα βιβλία που με κρατούν καθηλωμένη από την πρώτη ως την τελευταία τους λέξη.
Ο Μιχάλης Κατσιμπάρδης, στο πρώτο αυτό βιβλίο του, αποδεικνύει πως κατέχει άψογα την επιστήμη του, την φιλολογία, και δεν την βιάζει -κάτι που δεν είναι πάντα δεδομένο-.
Δεν είναι όμως αυτό που κατατάσσει το βιβλίο του στα σπουδαία βιβλία.
Ο γιος-συγγραφέας μεταφέρει στο χαρτί, εμπλουτισμένα με παραπομπές και φωτογραφικό υλικό, το βίωμα και την μνήμη του πατέρα-ήρωα Κωστή από την περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, την κατάκτηση της Ελλάδας από τις κατοχικές δυνάμεις του Άξονα, τους φασίστες, τους γερμανοτσολιάδες, την αντίσταση, την προδοσία, τις συλλήψεις, τα Γερμανικά κολαστήρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον πόνο, την κακουχία, την πείνα, την καταρράκωση της αξιοπρέπειας και της ανθρώπινης υπόστασης από ανθρώπους προς ανθρώπους. Την απελευθέρωση, την επιστροφή, τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό, την ματαίωση και την πίκρα.
Στους καιρούς μας όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως το «τέρας» όχι μόνο δεν εξουδετερώθηκε, όχι μόνο μας δείχνει τα δόντια και τα νύχια του, αλλά, ξεδιάντροπα έχει αρχίσει να τα μπήγει στις σάρκες μας είναι, είτε μωρός, είτε δόντι και νύχι του τέρατος
Ο συγγραφέας χωρίς λογοτεχνικούς και συναισθηματικούς βερμπαλισμούς, ισορροπώντας στον ρεαλισμό του επιστήμονα και την συγκινητική τρυφερότητα του γιού, μας κοινωνεί την ιερή μνήμη του βιώματος που του εμπιστεύεται ο πατέρας λίγο πριν το τελευταίο και οριστικό του ταξίδι.
Μας δίνει ο συγγραφέας με το βιβλίο αυτό «πυρομαχικά», την μνήμη και την γνώση, για το μοναδικό, πιο ειρηνικό και αποτελεσματικό όπλο, ώστε να μην επιτρέψουμε ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ στο τέρας να συνεχίσει να γράφει, από κει που σταμάτησε, μερικές ακόμα από τις πιο ζοφερές και ανόσιες σελίδες ιστορίας της ανθρωπότητας.
Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο-ντοκουμέντο, διαβάστε τις πρώτες 20 σελίδες εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/dyo_cheimones.html
