Η αγάπη, βουνά ποτισμένα με ιδρώτα ανταρτών, νεκροί, πόσοι νεκροί και μνήματα, κάθε βήμα και ένα μνήμα, το Βέρμιο, η Έδεσσα ( τα’’ Βοδενά’’), χιόνια που λιώνουν, φιλιά και υγρασία στα σκέλια, πέρδικες που πετάνε ψηλά, ποτάμια, φίδια και αγριοπερίστερα, κρασί που φτιάχνουν σε παλιά υπόγεια πατώντας το οι άντρες και θερισμός· αυτός είναι ο κόσμος του Μάρκου Μέσκου (Ποιήματα, Μαύρο Δάσος Ι, ΙΙ, εκδόσεις Γαβριηλίδη). Σαν ιστορία παλιά που ανασύρει ένας επιζώντας, ίσως του εμφυλίου.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1935 και ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Έχει ασχοληθεί με διάφορα είδη λόγου (πεζογραφία, δοκίμιο) αλλά κυρίως με την ποίηση. Έχει πάρει το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (1996), το βραβείο Καβάφη (2005), το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου (2006) και το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (2013).
Τα τραυματικά βιώματα του εμφυλίου και η δημοτική παράδοση αποτελούν κεντρικά στοιχεία στο έργο του. Η σχέση του με την Αριστερά είναι έντονη. Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη ‘’Ψυχή βαθειά’’ (σενάριο Ιωάννα Καρυστιάνη) για τον ελληνικό εμφύλιο, αρχίζει και τελειώνει με στίχους του (‘’Σε ποιον θάνατο πήγες. Περνούσε αεράκι από εκεί?’’ και ‘’Στοχάσου: πόσο κράτησε το Θαύμα· πόσο η κακιά στιγμή’’)
Η αγροτική ζωή (‘’μπαμπάκια και χασίσια’’), ο πόνος των λουλουδιών όταν τα κόβουμε, η αγάπη και ο κίνδυνος (‘’Αγαπώ άρα κινδυνεύω/ γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου’’), η ανοιχτή πληγή του θανάτου, η μνήμη, η χαρμολύπη, η ‘’πολύγλωσση’’ σιωπή, η Ουτοπία και η ποίηση ως κοινωνική ανατροπή, ο ουρανός, ο Τσέλαν και ‘’Του κανενός το ρόδο’’, σαν άλλο ρόδο ‘’αμάραντο’’ (Ελύτης), της ‘’μακρινής μητέρας’’ (Ελύτης), το δικό μας τριαντάφυλλο, της Γης μας, του επέκεινα (υπερβατικότητα) και του εδώ και τώρα (εμμενειοκρατία). Σαν κύκλος που αγκαλιάζει την πλάση και φωτίζει το τραύμα (της ποίησης? Της ιστορίας?) με φως από πεύκο, ρινίσματα και μια στάλα θλίψης στο νοτισμένο χώμα: αυτή είναι η ποίηση του Μάρκου Μέσκου. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα : ‘’Αγάπη τρελή, πολύχρονη δυο μηνών και, ζεστή, μεγάλη, αντιφατική, γελοία, ωραία σαν κυνηγημένο σύννεφο, κλαίουσα στον ποταμό, χαρούμενη με δυο παλαμάκια, αγωνιούσα, ταξιδεύουσα συχνά, επιστρέφουσα πάντα, το τελευταίο αντίο πάλι, τον ουρανό τρυπώντας και τη γη καταρώμενη, φυλακισμένη σε τέσσερις μικρούς τοίχους, πανελεύθερη, μια κίνηση πουλιών για το Βορρά, χιόνια που λιώνουν, φιλιά που αχνίζουν τρέμοντας, παλιόπαιδο του δρόμου, νύχτα με σεντόνια λευκά, τέλος γνωστό, ανονόμαστο άνθος σε κρυμμένο λιβάδι, νύχι της πέρδικας φοβισμένο, μωρό κοιμισμένο στο βυζί, υγρασία στα σκέλια, ποτάμι βαθύ, κόκκινη κατάσαρκη μπλούζα, κουρέλι αγαπημένο, καρφί στο μυαλό, βουνό αγέρωχο, κατεβασιά λύκων, αμνοί βελάζουν, φωτιά μεγάλη, δάκρυα που δεν σβήνουν τίποτε, λευκές ψυχούλες, γκρεμός με αγριοπερίστερα, πουκάμισο φιδιού δεν βρέθηκε, δαχτυλίδι αρχαίο, φωνή τώρα στο κάστρο, στάρι που λυγάει στον κάμπο, κρασί σταφυλίσιο, μια πενιά από ούτι, τα πάνω κάτω του κόσμου, τρελή Αγάπη, Εσύ’’.
Βιογραφικό σημείωμα και βιβλιογραφία, στη βάση της biblionet.gr
