Έχετε μια διεθνή και εγχώρια καριέρα ως χορογράφος και χορεύτρια. Παράλληλα όμως είστε και σκηνοθέτης, συγγραφέας, καθηγήτρια χορού… Μιλήστε μας με δυο λόγια για αυτές τις ιδιότητες της καλλιτεχνικής σας ζωής
Το πάθος μου ήταν ο χορός. Έζησα πολύ έντονα κάθε κίνηση που έκανα πάνω στη σκηνή. Μου άρεσε η σωματική έκφραση που «γράφει» και τονίζει καθετί. Ως χορογράφος, ήθελα να χρωματίσω μουσικές, τραγούδια και στίχους. Πιστεύω ότι η κίνηση γεμίζει το μάτι του θεατή, μπορεί να τον εντυπωσιάσει ή να του δημιουργήσει συναισθήματα. Μου αρέσουν οι προκλήσεις, το πόσο πιστή μπορεί να μείνεις στην τεχνική και την έκφραση και αγαπώ να βγάζω κάτι νέο κάθε φορά που έπρεπε να χορογραφήσω οτιδήποτε.
Η σκηνοθεσία για μένα είναι ένας λαβύρινθος που πρέπει να διασχίσεις και να λύσεις για να φτάσεις από το Α ως το Ω μιας παράστασης. Πάντα συζητάω ό,τι αφορά το ανέβασμα, για να δω διαφορετικές απόψεις, αλλά τον τελικό λόγο και ευθύνη την αναλαμβάνω προσωπικά. Αυτό σημαίνει ότι θα ήθελα να δώσω στις δουλειές μου το δικό μου στίγμα. Ως συγγραφέας, θα πρέπει να με αγγίξει κάτι πολύ ή να με εμπνεύσει ιδιαίτερα για να γράψω, γιατί κάθε φορά που γράφω πρέπει να υπάρχει λόγος. Στη διδασκαλία μου σαν καθηγήτρια, φέρνω όλες τις εμπειρίες μου μέσα στο μάθημα όταν διδάσκω και στόχο έχω να δημιουργήσω καλύτερους καλλιτέχνες από εμένα.
Το Φιλί στα φτερά της παρουσιάζεται για δεύτερη φορά στο αθηναϊκό κοινό. Τι σας έκανε να συνεχίσετε και ποια ήταν η διαδρομή του έργου προς αυτή την παράσταση;
Το έργο το έκανα για δεύτερη φορά επειδή πιστεύω πως είναι μια σημαντικη , κοινωνική ιστορία με ιδιαίτερα μηνύματα. Αφορά ένα είδος κακοποίησης ψυχής και σώματος ταυτόχρονα. Το πιο σημαντικό είναι πώς μπορεί ένας άνθρωπος να βρει τη δύναμη να ξεπεράσει ένα τόσο σκληρό περιστατικό και κάθε εμπόδιο στη ζωή. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω το έργο πιο ρεαλιστικό και κατανοητό στο κοινό από την πρώτη παρουσίασή του. Μπήκα στις πρόβες γνωρίζοντας πώς ήθελα να αλλάξω και να χτίσω την παράσταση. Πέτυχα πιστεύω αυτό που ήθελα.
Το συγκεκριμένο έργο είναι το πρώτο σας θεατρικό. Έχετε γράψει άλλα θεατρικά έργα;
Ναι, πράγματι ήταν το πρώτο. Η αρχική του μορφή είναι σε βιβλίο. Το δεύτερο έργο είναι η ιστορία μιας γιαγιάς και πώς έχει μικρύνει τον κόσμο και τη ζωή της στα γεράματά της. Ακόμα δεν έχει παρουσιαστεί στη σκηνή. Το τρίτο έργο είναι οι «Ανήσυχες σκιές», μια παράσταση που ανέβηκε την περσυνή χρονιά και είναι μια μουσικο-χορευτική, μαύρη κωμωδία. Σε αυτό το τελευταίο έργο, με ενέπνευσε ο πρόσφατος θάνατος της μητέρας μου. Έτσι μετέτρεψα αυτό το θλιβερό γεγονός σε τέχνη.
Τα έργα σας έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;
Όλα τα έργα μου αφορούν τη ζωή. Σχετίζονται με κοινωνικά, ανθρωπιστικά και καθημερινά θέματα και αναφέρουν πώς αυτά επηρεάζουν τη ζωή μας.
Πόσο δύσκολο είναι να μεταφερθεί ένα βιβλίο όπως το «Φιλί στα φτερά της» στη σκηνή;
Πάρα πολύ. Επειδή σε ένα βιβλίο μπορείς να γράψεις πιο πολύπλοκα, περισσότερες λεπτομέρειες. Στη σκηνή έχεις περιορισμένο χρόνο να το παρουσιάσεις, και αυτό αυτομάτως είναι δύσκολο και επικίνδυνο, γιατί πρέπει να δεις τι θα κρατήσεις, τι δεν θα αναφέρεις και πώς θα το χτίσεις ως θεατρικό.
Πώς επιλέγετε τους συνεργάτες σας και πώς χτίζετε τους δικούς σας κώδικες με τους ηθοποιούς σας;
Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις συνεργάτες για θεατρικες παραστάσεις. Ή έστω να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο για τον κατάλληλο ρόλο. Είμαι πολύ τυχερή που αυτή τη στιγμή συνεργάζομαι με αυτό το team. Τους Στέφανο Κακαβούλη, Κορίνα Κοσκινά και Αθανάσιο Πισανίδη. Ο Στέφανος είναι ηθοποιός, η Κορίνα και ο Θάνος προέρχονται από το χώρο του χορού. Τον ηθοποιό τον προσεγγίζω περισσότερο από την πλευρά του λόγου. Στους χορευτές θα πρέπει να εξηγήσω περισσότερο πώς ο λόγος αφορά το σώμα τους. Καθένας από μας είναι διαφορετικός και για να καταλάβει την πρόβα θα πρέπει να χρησιμοποιήσω διαφορετικά «κλειδιά» για να συνυπάρξουν στη σκηνή.
Γιατί επιλέγετε να γράφετε και να σκηνοθετείτε ένα θεατρικό κείμενο και όχι απλά να χορογραφήσετε μια ολόκληρη παράσταση;
Ο χορός είναι έκφραση, αλλά δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Συνεπώς, όταν θέλω να πω μια ιστορία, προτιμώ να υπάρχει διάλογος και κείμενο, για να ξέρω ότι όταν φεύγει ο θεατής έχει καταλάβει το μήνυμα ή την ιστορία που θέλω να πω.
Τι κάνει ξεχωριστό έναν καλλιτέχνη στην Ελλάδα και τι στο εξωτερικό;
Αυτό που διαφέρει είναι ο χρόνος. Ο καλλιτέχνης στο εξωτερικό εκτιμάει τον χρόνο του και τον χρόνο που του αφιερώνουν. Το θεωρεί επάγγελμα και το παίρνει πιο σοβαρά. Αυτή είναι για μένα η βασική διαφορά και σε τι πρέπει να ξεχωρίσουν. Επίσης, διαχωρίζουν την ιεραρχία μέσα σε μια δουλειά και δεν ξεπερνάνε τα όρια.
Έχετε συνεργαστεί με επώνυμους καλλιτέχνες, εμπορικούς και μη. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον όρο εμπορικό και ποιοτικό στην τέχνη;
Πιστεύω πως μπορεί να υπάρξει ποιότητα παντού. Οι καλλιτέχνες της εμπορικής πλευράς που λέμε, δουλεύουν πραγματικά πολύ σκληρά και ατέλειωτες ώρες για να πετύχουν το στόχο τους. Δεν υπάρχει ταμπέλα και ορισμός στην τέχνη, όλα εξαρτώνται από το τι στόχους βάζεις σαν καλλιτέχνης και τι απαιτήσεις έχεις από τον εαυτό σου.
Τι θέλει να πει ένας θεατρικός συγγραφέας στο κοινό του;
Αρχικά πιστεύω πως θέλουν να τους ανοίξουν ένα κόσμο, μια κοινωνία και ένα θέμα. Μέσα σε αυτά, θα πάρουν τους θεατές σε ένα ταξίδι μέσα στην πλοκή. Με στόχο ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης ζουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον και σε αυτή την ιστορία. Πολλές φορές προσωπικά θέλω να δώσω στον θεατή να σκεφτεί την συμπεριφορά του προς την κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω του. Είναι σημαντικό να χτίσεις ένα σκεπτόμενο κοινό.
Μάθετε τα πάντα για την παράσταση που θα παίζεται στον Τεχνοχώρος Εργοτάξιον, έως 21/11, εδώ:
«Φιλί στα φτερά της» της Wendy Gibbins || Τεχνοχώρος Εργοτάξιον, έως 21/11
