Ο Ηλίας Λογοθέτης μιλάει στο Άνεμος magazine για Το Αμάρτημα της Μητρός μου (12η χρονιά), 24-25/11 στο θέατρο του Δρομοκαΐτειου Θεραπευτηρίου

Άνεμος Magazine 14/11/2017 0

%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%cf%83-%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%bf%ce%b8%ce%b5%cf%84%ce%b7%cf%83

Η παράστασή ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΥ που συγκίνησε κοινό και κριτικούς ξεκινώντας την πορεία της από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και παίζεται για 12 συναπτά έτη στην Αθήνα, σε παραγωγή της μη κερδοσκοπικής εταιρείας ΩΔΗ-θεατρικές παραστάσεις.

Ο Ηλίας Λογοθέτης, πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης τής παράστασης Το Αμάρτημα της Μητρός μου, μίλησε στο Άνεμος magazine για το έργο, που ανεβαίνει για δωδέκατη χρονιά.

Είμαι πολύ ευτυχισμένος που είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, που μιλάω μαζί σας, ήτανε μια όαση σήμερα η μέρα αυτή και πιστεύω ότι οι μέρες μας δεν πρέπει να περνάνε έτσι, πρέπει να είναι πάντα γεμάτες χαρά. Άλλωστε, η συνάντηση με τους ανθρώπους και μάλιστα αξιόλογους όπως είσαστε σεις, είναι μεγάλη τιμή είμαι μένα.

Τώρα σχετικά με τον Βιζυηνό. Παίζω ένα έργο για δώδεκα χρόνια, ένα έργο που θεωρώ σημαντικό για την περιπέτειά μου στο θέατρο. Γιατί το θέατρο για μένα είναι μια περιπέτεια, προσπάθησα όμως και νομίζω τα κατάφερα να περιφρουρήσω αυτήν την περιπέτεια, χωρίς να καταντήσει αγυρτεία. Ο Βιζυηνός για μένα είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο της λογοτεχνίας στην Ελλάδα, νομίζω πως ανήκει στους μεγάλους Έλληνες συγγραφείς και επιπλέον είναι κι ένα ανάγνωσμα των παιδικών μου χρόνων. Ο λόγος που επιμένω στο Αμάρτημα της Μητρός μου για δώδεκα χρόνια, η εταιρία Ωδή δηλαδή που το διαχειρίζεται, είναι ότι αποτελεί μια χαρά μεγάλη για μένα και τους συνεργάτες μου, η ανταπόκριση που έχει από το κοινό. Η ανταπόκριση που έχει από τα σχολεία όταν πρωτοξεκίνησε από το θέατρο Τέχνης κι όλο αυτό το σύστημα, δεν με αφορούν εμένα, αφορούν την ανταπόκριση που έχει το έργο προς τα κάτω.

Ο Βιζυηνός όμως είναι προσωπική υπόθεση, είναι σαν μια θεραπεία που έχει η γλώσσα του, πάνω μου. Και τι εννοώ μ’ αυτό: Μου ξαναθυμίζει την μητρική μου γλώσσα. Μου ξαναθυμίζει τα ξεχασμένα σύμφωνα, όπως είναι το νι, το οποίο τείνουν να το εξορίσουν από την Ελληνική γλώσσα, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένη σκοποί. Γιατί το σύμφωνο νι, όπως λέει και η επιστήμη που εν μέρει πρέπει να τη δεχτούμε βέβαια και να συνεργαστούμε, το σύμφωνο νι λοιπόν, διευρύνει τον εγκέφαλο και μάλιστα χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς. Η γλώσσα μας λοιπόν μέσα στο έργο του Βιζυηνού είναι ακέραιη, είναι ατόφια, σονάρει, ηχεί μουσικά, γοητεύει, συγκινεί. Δεν υπάρχει το πρόβλημα που υποστήριξαν μερικοί στην αρχή, ότι η κατανόηση του κειμένου από οποιαδήποτε ηλικία είναι αμφισβητήσιμη. Είναι μια θεϊκή γλώσσα εν ολίγοις. Δεδομένου του ότι ο Βιζυηνός θεωρεί ότι το πρόβλημα της γλώσσας είναι πιο σημαντικό κι από το Ανατολικό ζήτημα κι έχει κι απόλυτο δίκιο, είναι νομίζω και μια κατάθεση, μία προσφορά.

Κι όπως μας είπε μια καθηγήτρια από το Ηράκλειο της Κρήτης που ήρθε ειδικά για να δει την παράσταση, ότι «κάνετε και λίγο αντίσταση».

Όλα αυτά, δεν είναι τόσο σημαντικά, όσο είναι η θεματολογία του Βιζυηνού που είμαι η βυθοσκόπησή του, γιατί αυτός ήταν και ψυχολόγος και ψυχίατρος και τα λοιπά και ξέρει πολύ καλά τα πράγματα, όσο το θέμα, που δεν το άγγιξαν ούτε οι κριτικοί, αλλά ούτε το κοινό νομίζω μπορεί εύκολα να το κάνει: ότι αυτή η μάνα, αυτό το ένστικτο που λέγεται μάνα, δε μπορεί καμία δύναμη και καμία θρησκευτική πεποίθηση και τίποτε, να το αφαιρέσει και αντιστέκεται σθεναρά ακόμα και στον Πατριάρχη, ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να έχεις χάσει το παιδί σου.

Έπειτα είναι και επαναστάτης. Το να εκστομίσει κανείς μια τέτοια φράση τότε είναι σαν ύβρις, σαν βλασφημία. Είναι πρωτοπόρος λοιπόν ο Βιζυηνός.

Να μη φτάσω στο εξαιρετικό αυτό κομμάτι, όπου η Μαρία Ζαχαρή η οποία είχε κι όλη αυτή την έμπνευση το 2006 να το πάμε στο θέατρο Τέχνης και να γίνει αποδεκτή αυτή η πρόταση κι είναι και λίγο παράξενο και λίγο περίεργο. Βέβαια αυτό εσήμαινε και μια επιστροφή του Ασώτου από το θέατρο όπου μεγάλωσε μιλάω βέβαια για μένα.

Η Μαρία Ζαχαρή λοιπόν είχε αυτή την έμπνευση, το θεωρώ έμπνευση, να παίξουμε αυτό το έργο. Κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Μέσα στα σχέδιά μου δεν ήτανε καθόλου να παίξω Βιζυηνό γιατί, ερχόμουνα από μια ταινία, ενδιαφέρουσα ταινία θα ‘λεγα του Παπαστάθη, το Μόνο της Ζωής του Ταξείδιον, που κάναμε στην Τουρκία και ήμουν κουρασμένος λίγο απ’ αυτό, αλλά φαίνεται ότι μέσα μου κάτι υπέβοσκε, ότι θα ‘χε και συνέχεια. Άρχισα να γοητεύομαι όταν άρχισα να συνειδητοποιώ την ταινία όπου είχα συμμετάσχει, γιατί την έκανα και βιαστικά. Δεν ήμουν μέσα στο κάστιγκ, ήταν μια τελευταία λύση του σκηνοθέτη απ’ ότι φαίνεται, κάποιοι άλλοι αρνήθηκαν, πράγμα που μου συνέβη και στη Νεκρή Ζώνη του Πίντερ, δηλαδή κάποιοι αρνήθηκαν και έπαιξα εγώ αυτό το πράγμα, που ήτανε για μένα μεγαλειώδες. Και ήρθε αυτός ο κολοσσιαίος συγγραφέας και με είδε, ξαφνικά μέσα μου, στο υποσυνείδητό μου, ξαναβγήκε μια σκέψη, μήπως ο Βιζυηνός έχει κάποια ομοιότητα με μένα;

Έχει μια ομοιότητα με μένα. Και η μάνα αυτή που παίζεται έχει ομοιότητα: μου θυμίζει τη μάνα μου, μου θυμίζει αυτή τη θυσία που αυτή η γυναίκα έκανε, που πέθανε κι αυτή μέσα στα κλάματα, στην πίκρα και στην θλίψη κι έτσι ανακαλύπτω με τα χρόνια, ότι είναι κομμάτι δικό μου. Δεν είναι απλώς η θέαση του καλλιτέχνη και τα λοιπά, όλα αυτά που λένε και η επιτυχία, τίποτα. Δε μ’ απασχολεί τίποτα. Είναι σαν να ‘ναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που δεν μπορώ να αποχωριστώ.

Γι’ αυτό στο ερώτημα που κάνουν όλοι «μα τόσα χρόνια, δεν κουράζεστε;» -κι ένας Ιταλός δημοσιογράφος, μου το ‘πε αυτό το πράγμα- και του λέω, «μα, κάθε πρωί που ξυπνάω, ρωτάω το έργο “να σας αφήσω” και μου λέει “όχι”». Το ίδιο το έργο, μου μιλάει. Συνδιαλέγομαι με το ίδιο το έργο. Μυστικά. Λέω, “ν’ αφήσω το μάθημα, συγγραφέα μου ή όχι;” “Όχι ακόμα”, μου λέει. Κι έτσι συνεχίζω.

Θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για την τιμή που μου κάνατε από το site σας γιατί αυτές οι χειρονομίες δε γίνονται συχνά. Δε θέλω να σας αναφέρω μια περίπτωση, όπου κάποια με πήρε τηλέφωνο και μου ‘πε να… τα λοιπά και δεν εμφανίστηκε ποτέ, λες κι είχα ανάγκη να μου προβάλλει το Αμάρτημα, αλλά οι προδοσίες, εμένα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί αν σε προδίδουν και δεν βελτιώνεσαι, μάταια σε πρόδωσαν!»

• Περισσότερες πληροφορίες και ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ για την παράσταση, εδώ:
Εταιρεία Θεάτρου Ωδή 

Διεύθυνση: Ιερά Οδός 343, Χαϊδάρι 124 61.
Είσοδος ελεύθερη.
Λόγω περιορισμένων θέσεων κρατήσεις στο 210/6510973 και 6974967250

Μάθετε τα πάντα για την παράσταση, εδώ:

ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού σε σκηνοθεσία ΗΛΙΑ ΛΟΓΟΘΕΤΗ (12ος χρόνος) | στο θέατρο του Δρομοκαΐτειου Θεραπευτηρίου, 24-25/11

Leave A Response »

Αποδείξτε ότι είστε άνθρωπος και όχι bot *