Σελίδα πρώτη, σελίδα λευκή. Αγγελική μου. Η γλυκιά μορφή σου δεν παύει να με συντροφεύει κάθε στιγμή. Αλίμονο για μένα, όμως. Η ύπαρξή σου είναι άλλες φορές εικόνα φανταστική –σαν τις στιγμές που πάντα έσκυβες πάνω μου να με φιλήσεις ή έγερνες να μ’ αγκαλιάσεις με άπειρη στοργή–, άλλες φορές, πάλι, σ’ αισθάνομαι πλάι μου, όχι ωστόσο σαν ένα φυσικό πρόσωπο, αλλά σαν μια σκιά: τη σκιά ενός κοριτσιού που αγάπησα δεκαετίες πριν σε μια γειτονιά των απλών ανθρώπων και των ανοιχτών παραθύρων, με παιδιά που έστηναν παιχνίδια σε μια άσφαλτο όπου τ’ αυτοκίνητα σπάνιζαν. Αυτός, έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος ήταν που χώριζε τα σπίτια των γονιών μας. Κι ήτανε αυτός ο ίδιος που θα μας έσμιγε οριστικά. Οριστικά;
Εσύ, στην πραγματικότητα, τώρα βρίσκεσαι διασωληνωμένη στο κρεβάτι μιας εντατικής νοσοκομείου σε κατάσταση που οι γιατροί χαρακτηρίζουν σοβαρότατη, αλλά και πιθανά αναστρέψιμη· για το καλό μας. Γιατί εγώ είμαι δω, η ώρα είναι βραδινή και κοντεύει δέκα. Και προσπαθώ μ’ ένα παχύ μολύβι, από κείνα τα παλιά, να συντάξω ένα γράμμα που θεωρώ προδιαγεγραμμένο ότι θα τρέχει απ’ τα πριν στο σήμερα κι ύστερα πάλι πίσω. Πίσω σε όσα έγραψε η ζωή για μας τους δυο. Και μου απαγορεύει να διαβάσω το μέλλον της. Αλλά μου δίνει το μαγικό πλεονέκτημα να θυμάμαι. Να θυμάμαι και να βρίσκω αιτίες να συνεχίζω να ξυπνάω τα πρωινά, να έρχομαι σαν υπνωτισμένος από το σπίτι στο νοσοκομείο, κι ύστερα πάλι σπίτι. Χτες, ανεβαίνοντας τις σκάλες τού μετρό, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν στιγμές που η ψυχή μου απομονώνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν ακούω ούτε τους θορύβους της πόλης ούτε τ’ αυτοκίνητα ούτε τους ανθρώπους που με προσπερνούν σε μια γλώσσα δίχως ήχο.
Δεν έχω λόγους ν’ αρχίσω να σου γράφω ψέματα σ’ αυτό το –φαντάζομαι– πολυσέλιδο γράμμα μου για σένα. Τις μέρες που νοσηλεύεσαι έχω παρουσιάσει αστάθεια, αδυναμία συγκέντρωσης, καταθλιπτικές διαταραχές. Αλλά οι τρεις μέρες που έχουν περάσει φαντάζουν σαν τρεις αιώνες στο βομβαρδισμένο από εξελίξεις και συναισθήματα μυαλό μου.
Αγαπιόμαστε εδώ και σαράντα επτά χρόνια. Γεννηθήκαμε με δεκατέσσερις μέρες διαφορά. Ζούμε συντροφικά από βρέφη, οι μανάδες μας ποτέ δεν θα μπορούσαν να βάλουν με τον νου τους τότε, τις εποχές των αθώων σκέψεων, πως τα δύο νεοφερμένα στον κόσμο τους πλασματάκια θα συνδέονταν τόσο βαθιά, τόσο απόλυτα, τόσο ερμητικά μαζί. Μαζί σε όλα. Σε όλα Θεέ. Κι είναι πρωτόγνωρο, αλλά ταυτόχρονα κι η πρώτη φορά που βρίσκομαι μακριά σου στ’ αλήθεια, μόνος σ’ ένα σπίτι κάποιον Οκτώβρη μήνα, που βιάζεται να γίνει Νοέμβρης.
Διατηρώ ακέραιο κάθε δικαίωμα να ελπίζω ότι το μέλλον θα ορίσει τον υπαρκτό κίνδυνο μιας επικίνδυνης επιπλοκής σε μια μακρινή πικρή ανάμνηση, με σένα γεμάτη ζωή και πάλι δίπλα μου. Έχουμε ελπίδες. Αυτές είναι που με κρατάνε ακόμα όρθιο στα πόδια μου.
Καλύτερα όμως να επιστρέψω σε άλλες, παλιές καλές μέρες. Ήμασταν, βλέπεις, δυο παιδιά, κάπου εκεί μεταξύ δεκατριών και δεκατεσσάρων, που είχαν ορκιστεί στον Θεό ότι δεν θα υπήρχαν μυστικά στο εξής μεταξύ μας, ούτε στο τότε παρόν ούτε στο μέλλον. Μια υπόσχεση με σφιχταγκαλιασμένες τις χούφτες μας, που αθετήσαμε. Και οι δύο. Ένα μου μυστικό δεν βρήκα το θάρρος να σου το ομολογήσω ποτέ. Βλέπεις, ποτέ δεν τόλμησα να σου εξομολογηθώ –έως τώρα– ότι μπορώ ν’ αντιλαμβάνομαι πράγματα, πλεονέκτημα που δεν φαντάζομαι να έχουνε πολλοί, ν’ ακούω όχι την κάθε σκέψη, αλλά μονάχα τις επιθυμίες των άλλων. Έτσι κατάφερα να ’μαι ένα παιδί που τ’ αγαπούσαν όλοι, χωρίς να γνωρίζουν τις παραπανίσιες στροφές τού αδιαχείριστου μυαλού μου. Με τον ίδιο τρόπο κατάφερα να σε κάνω πιο ευτυχισμένη, να διαχειριστώ δουλειά, παιδί, πεθερικά, γονείς και φίλους. Αλλά δεν σου το ομολόγησα ποτέ.
Πόσο δυνατή και αυτόνομη θα αισθανόσουν, αν γνώριζες από την αρχή, από τότε που ’μασταν τόσα δα, πως εγώ, όντας εσαεί ερωτευμένος βαθιά μαζί σου, γνώριζα τις επιθυμίες σου, ένα τόσο δυνατό κομμάτι από το θυμικό σου; Ποτέ δεν τόλμησα έως τώρα να σου το εξομολογηθώ. Θα συνέχιζες να μ’ αγαπάς σαν ένα ιδιαίτερο αγόρι, κλεισμένο συχνά στις εσωτερικές του σκέψεις, ή θα μ’ εγκατέλειπες σαν ένα πλάσμα καθόλου μα καθόλου φυσιολογικό; Θα σου τα πω καλύτερα και με λεπτομέρειες, που ίσως ν’ ανασύρουν από τη μνήμη σου αυθεντικά παλιά κοινά μας γεγονότα. Αρκεί ν’ αντέξεις να διαβάσεις παρακάτω. Να καταλάβεις πως όσο αγάπησα εσένα και το κορίτσι μας δεν αγάπησα ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό.
Αύριο πάλι θα ξυπνήσω, θα παλέψω να νικήσω τη συναισθηματική μου συντριβή, θα κάνω ντουζ και θα ξυριστώ, λες και πρόκειται να περπατήσω σε μία ακόμη κανονική μέρα ρουτίνας, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο γεγονός, ενώ στην πραγματικότητα τα βήματά μου θα με φέρνουν και πάλι πλάι σου, να σε δω για λίγο, για τόσο λίγο.
Καληνύχτα γι’ απόψε, αγαπημένη μου. Πρώτη φορά κι ειλικρινά θα σου μιλήσω, κι ίσως να καταφέρω να σου θυμίσω κομμάτια από τη ζωή μας, έτσι όπως δεν φαντάστηκες ποτέ σου να γνωρίζω ή να αισθάνομαι. Η κρίση –οι όποιες αποφάσεις για το μέλλον μας, στην περίπτωση που συνέλθεις εν καιρώ και χωρίς σημαντικές βλάβες– σου δίνει το πλεονέκτημα.
Εγώ τελείωσα με τα κρυμμένα από σένα. Κι εξακολουθώ να ονειρεύομαι ένα μέλλον κοινό. Κοινό, σαν τον τρόπο που γεννηθήκαμε από μάνες γειτόνισσες και φιλενάδες. Κοινό, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον μας χωριστά. Όχι χωριστά, γιατί εκτός από λατρεμένη μου σύντροφο σε νιώθω αίμα από το αίμα μου, συγγενή μου με κάθε τρόπο, ένα ισχυρό δίκτυο δύο ανθρώπων που μεγάλωσαν μαζί, ωρίμασαν μαζί, όρισαν το μέλλον τους με συντροφικότητα. Το χάρισμά μου, βλέπεις, μ’ έκανε διορατικό, με συνέδεσε εφ’ όρου ζωής μαζί σου, με βοηθούσε να εισχωρώ σ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου, βγάζοντας συμπεράσματα που έκαναν τη ζωή μας καλύτερη. Κάρμα να το πω; Μοίρα; Ή μήπως ευλογημένη πρόνοια Θεού;
• Eπικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki
https://www.facebook.com/yannis.filippidis.profil1
• Διαβάστε τις 20 πρώτες σελίδες του βιβλίου, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/epithymies.html
• Διαβάστε κριτικές, συνεντεύξεις και παρακολουθείστε στιγμές από την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στο επίσημο μπλογκ του συγγραφέα:
https://yannis-filippidis.blogspot.gr/
